Travel Diariesmy heart belongs to Edi
Εdinburgh

my heart belongs to Edi

[ οδοιπορικό αφιέρωμα στο Εδιμβούργο σε συνέχεια του post “το Εδιμβούργο μου”. Προειδοποίηση!!! παντεράστιο άρθρο με λεπτομέρειες που ίσως να ενδιέφεραν μόνο κάποιον που θέλει πολύ να θυμηθεί ή θέλει πολύ να μάθει. Με αυτά τα δύο άρθρα έχω καλύψει ότι θέλω να θυμάμαι και ότι θα έλεγα σε κάποιον που θα ήθελε να πάει ]

Πήγαμε, είδαμε, ήρθαμε. Είμαι ενθουσιασμένη και θέλω να ξαναπάμε. Στο προηγούμενο post είχα υποσχεθεί follow up για να συμπληρώσω ή να διορθώσω την εικόνα που είχα μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που βρήκα ήταν αυτό που περίμενα και μάλιστα με τις καλύτερες συνθήκες. Έναν υπέροχο ήλιο, καλή θερμοκρασία και καθόλου αέρα. Η αλήθεια είναι ότι λίγες σταγονίτσες, λίγη μουντίλα και λίγη ομίχλη που ταιριάζουν με το σκηνικό θα τα ήθελα, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα και μάλιστα στις επιθυμητές ποσότητες.

Φεύγοντας για το Εδιμβούργο ήμουν πολύ μπερδεμένη. Το είχα ονειρευτεί τόσο πολύ αυτά τα 11 χρόνια που φοβόμουν ότι αυτό που θα βρω θα είναι λιγότερο (όπως γίνεται συνήθως). Σκεφτόμουν μήπως είναι τελικά λίγο θλιβερό και κακόμοιρο, κάτι σαν μνημόσυνο όπως είπαμε με το φίλο μου τον Άκη. Mήπως η εμμονή μου γίνεται γραφική και δεν αφορά τελικά την πόλη όπως νόμιζα αλλά αποκλειστικά την παρελθούσα από καιρό ανέμελη νιότη μου. Γενικά φοβόμουν μήπως απογοητευθώ. Ε! λοιπόν το βρήκα όπως το περίμενα, το ξανανακάλυψα, πήγα σε καινούρια μέρη και το αγαπώ μπορώ να πω και πιο πολύ από παλιά. Βασικά το αγαπώ χωρίς άγχος για το αν με αγαπάει και αυτό ακόμη 🙂 .. ήταν κάτι σαν απαγορευμένος έρωτας και έγινε σταθερή σχέση. Θα είναι εκεί για μένα … για πάντα 🙂

Τώρα που έθεσα το συναισθηματικό κομμάτι που είχα χτίσει τόσα χρόνια γύρω από το Εδιμβούργο σε άλλες βάσεις μου φαίνεται πιο προσβάσιμο από παλιά. Θέλω να πάω και να ξαναπάω. . . ‘Παιδάκια’ περιμένω να πάμε και παρέα. Δεν θα είναι το ίδιο με παλιά … προφανώς 🙂 αλλά δεν έχει σημασία γιατί αυτά τα 11 χρόνια δεν πάγωσε ο χρόνος, δεν χαθήκαμε. Είμαστε ακόμη μαζί και μεγαλώνουμε μαζί.

Μείναμε σε ένα ξενοδοχείο στην Princess street απέναντι από το Scott Monument. Ήμουν ευτυχισμένη και μόνο να κοιτάω από το παράθυρο το δρόμο, τους περαστικούς, τα λεωφορεία, τους κήπους, το Balmoral και σε δεύτερο επίπεδο στο βάθος, τα κτίρια  της παλιάς πόλης, την κορώνα του st giles αλλά κυρίως … το κάστρο !!! Το κάστρο γκρι νωρίς πρωί, το κάστρο ηλιόλουστο καφέ, το κάστρο φωτισμένο το βράδυ.

Μου άρεσε να κατεβαίνω πρωί πρωί που ήταν όλα άδεια με ζεστό αχνιστό καφέ και τσιγάρο και να μιλάω με τους λιγοστούς ανθρώπους που κυκλοφορούσαν και είναι τόσο πρόσχαροι. H Princess είναι πραγματικά ένας ιδιαίτερος δρόμος. Από την μια πλευρά τα μαγαζιά και από την άλλη πλευρά άπλα. Ανοιχτά και ελεύθερα με τόσα μικρά και μεγάλα πράγματα να προσέξεις μέσα σε μια πολύ αρμονική εικόνα. Το βράδυ ήσυχη με πολλά-πολλά φώτα και ελάχιστη κίνηση. Την ημέρα με πολλά λεωφορεία και χωρίς αυτοκίνητα για να κινηθείς πολύ άνετα προς όλες τις κατευθύνσεις της πόλης (έχουν απαγορευθεί τα IX). Τις ώρες που κλείνουν τα μαγαζιά το αδιαχώρητο από μπουλούκια πεζών που πατάνε συνέχεια το κουμπί στις διαβάσεις και κόβουν την κυκλοφορία. Μετά πάλι ησυχία και αργά που και που φασαριόζικες παρέες που περιμένουν το night bus.

Προσγειωθήκαμε στις 12 το βράδυ της Πέμπτης με απευθείας πτήση της Εasyjet από Αθήνα (μεγάλη υπόθεση το απευθείας που ισχύει τα τελευταία χρόνια). Κάτσαμε την Παρασκευή, το Σάββατο και Κυριακή 7 το πρωί πετάξαμε για πίσω…2 ημέρες & 7 ώρες όλο και όλο.

Φτάνοντας πήραμε το λεωφορείο από το αεροδρόμιο, έχει ευτυχώς δρομολόγια όλο το 24ωρο. Ο οδηγός, ο οποίος διάβαζε ταυτόχρονα ένα βιβλίο μας έβγαλε τα εισιτήρια  και μισή ώρα μετά φτάσαμε στο κέντρο, στα γραφεία της Lothian της εταιρίας που έχει τα λεωφορεία δίπλα στο Waverley train station. Αν και κατακουρασμένοι ακουμπήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και βγήκαμε αμέσως έξω για περιπλάνηση στην Νέα Πόλη.

Ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα, ο χώρος, τα κτίρια, η γλώσσα, οι άνθρωποι ήταν κάτι πολύ γνώριμο, ήταν σαν να ήμασταν εκεί και εχθές (αν και όχι με τα ίδια μυαλά :)). Αισθανόμασταν ασφάλεια να κινηθούμε κάτι που φυσικά δεν θα είχαμε αν προσγειωνόμασταν τέτοια ώρα σε μια άσχετη πόλη. Ξέραμε από παλιά ότι επειδή το Εδιμβούργο είναι τουριστική περιοχή οι pub κλείνανε στις 1 (και όχι στις 11 όπως αλλού) και κάποια κλαμπ στις 3. Ξέραμε επίσης ότι καθημερινές δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Περάσαμε έξω από το El barrio που έχει πια μετακομίσει στη νέα πόλη (το latin στέκι του αγαπημένου μου, με πολλές ισπανίδες 🙂 ) και καταλήξαμε στο παλιό μας στέκι Opal lounge το οποίο είχε ορισμένες βασικές διαφορές με παλιά. Όλοι αυτοί που χόρευαν ήταν πολύ μικροί πια για εμάς :).

1η ημέρα – Παρασκευή

Ξυπνήσαμε από τις 7. Υπέροχος ήλιος, νωρίς το πρωί, πολλές ώρες μπροστά μας και όπως αποδείχθηκε και πολλά χιλιόμετρα. Είχα πει ότι θα την περπατήσω την πόλη και την περπάτησα. Οι δρόμοι ήταν άδειοι, κυκλοφορούσε λίγος κόσμος και τα μαγαζιά δεν είχαν ανοίξει ακόμη. Μέχρι τις 9.30 είχαμε κάνει μια πολύ μεγάλη βόλτα. Princess Street προς το West End, στρίψαμε στη Lothian road και μέσα από το νεκροταφείο βγήκαμε στο King’s stable road. Από εκεί κάναμε μια μικρή παράκαμψη του δρόμου και ανεβήκαμε από ένα υψωματάκι στη Johnston terrace. Μέσω του Castle Wynd North οδηγηθήκαμε στην πλατεία του κάστρου (esplanade) και χαζεύαμε τη θέα της πόλης. Έξω από το κάστρο είχε ομάδες από σχολεία, group που περίμεναν να ανοίξει και πρωινούς τύπους σαν εμάς. Στην πύλη, φρουροί του κάστρου δύο αγάλματα. Δύο πολύ αγαπημένοι ήρωες της Σκωτίας που αγγίζουν τα όρια του θρύλου. Ο πολύ γνωστός William Wallace και ο όχι και τόσο γνωστός σε εμάς Robert the Bruce. Στο κάστρο δεν μπήκαμε επειδή το είχαμε επισκεφθεί (ένα από τα ελάχιστα τουριστικά που είχαμε μπει στον κόπο να κάνουμε).

Βγαίνοντας από το κάστρο η Royal Mile μια ευθεία στα πόδια σου, ξεκινάει με την ονομασία Castlehill. Δεξιά και αριστερά μαγαζιά που άνοιγαν γεμάτα με κίλτ, κασκόλ, κασμίρ, σουβενίρ, μπλουζάκια με λογότυπα, μαγνητάκια, shortbread, haggis, fudge, toffee,  λούτρινα προβατάκια, σκυλάκια, από όλα. Τα σουβενίρ επαναλαμβάνονται και σε γενικές γραμμές δεν μπορώ να πω ότι βρήκα και μεγάλες αποκλίσεις στις τιμές μεταξύ τους (ανάμεσα σε ίδιες ποιότητες). Ανάμεσα στα logo ξεχώρισα ένα μπλουζάκι (δεν το πήρα γιατί και τι να το κάνω) που έλεγε “if I was wearing underwear it would be a SKIRT! Not a kilt”, αν και έμαθα ότι το scottish tartan authority (ναι υπάρχει και τέτοιο) δεν συμφωνεί με αυτή την παλιά συνήθεια. Τα πιο ποιοτικά σουβενίρ πάντως (και ίσως και τα πιο ακριβά αν θυμάμαι καλά) τα είχα αγοράσει κάποτε από το μαγαζάκι του κάστρου.

Φτάνοντας στην George bridge αφήσαμε τη Royal Mile, περάσαμε μπροστά από το hotel Μissoni με τους πορτιέρηδες να φοράνε kilt από το ομώνυμο ύφασμα του οίκου και καθίσαμε για πρωινό στο elephant house χαζεύοντας το κάστρο από την πίσω του πλευρά. Eπειδή είχε πολύ ωραίο καιρό μεταφερθήκαμε σε ένα όχι-κάτι-το-ιδιαίτερο καφέ σε εξωτερικά τραπεζάκια δίπλα στο κλειστό Frankenstein για να βλεπόμαστε με τον ήλιο. Σε όλους τους καφέδες που ήπιαμε πάντως αποφεύγαμε συστηματικά τα starbucks τα οποία έχουν ξεφυτρώσει παντού. Δεν λέω καλός καφές (τι να μου πει βέβαια εμένα που τον πίνω σκέτο και αχτύπητο) αλλά κουράστηκα να βλέπω ένα σε κάθε γωνιά. Eπίσης δεν φτάσαμε μέχρι εκεί για να πάμε σε ένα μέρος που έχουμε και στο σπίτι μας.

H George bridge είναι φυσικά μια … bridge έτσι πηγαίνοντας παρακάτω προς το αγαλματάκι του σκυλάκου Greyfriars Bobby αν κοιτάξεις κάτω θα δεις να περνάει ένας δρόμος, η Cowgate. Η παλιά πόλη είναι χτισμένη πάνω σε λόφους και λοφάκια έτσι η εξέλιξη της έχει γίνει σε διάφορα επίπεδα. Υπάρχουν γέφυρες που ενώνουν δρόμους όπως η George IV Bridge και η South bridge οι οποίες περνάνε επάνω από την Cowgate και την Merchant Street και η Castle Terrace επάνω από την King’s Stables Road. Τα διάφορα ανεβοκατεβάσματα επίσης συνδέονται με σκάλες όπως το Playfair Steps που ενώνει το Τhe mound με την Princes Street. Εκτός από τις κεντρικές συνδέσεις της παλιάς με τη νέα πόλη αυτά τα σκαλάκια μαζί με τα closes αποτελούν τον πιο άμεσο αλλά και τον πιο γραφικό τρόπο για να περάσεις από τη μια στην άλλη.

Κατά τις 10.30 πιάσαμε πάλι τη Royal Mile και συνεχίσαμε. Πάνω στο δρόμο, στην αρχή της Ηigh street υπάρχει μια pub που λέγεται Worlds End επειδή τα παλιά χρόνια εδώ ήταν τα τοίχη της πόλης. Όταν έμενα στο Εδιμβούργο τα συνηθισμένα όρια της βόλτας μου (με ελάχιστες εξαιρέσεις) έφταναν μέχρι εκεί. Έλεγα πάντα ότι  εδώ είναι και το δικό μου worlds end 🙂 για αυτή την πόλη. Ξεπέρασα λοιπόν αυτό το … ‘φράγμα’ και πήγα παρακάτω.

Ο δρόμος μας έβγαλε σε 3 μουσεία που η είσοδος ήταν free. Απορίας άξιο πως μέσα σε μια μέρα έκανα όλα αυτά που δεν αξιώθηκα να κάνω ένα χρόνο ως φοιτήτρια !!!

Museum of childhood

με παλιά παιχνίδια από άλλες εποχές.. κάποιες φορές ρομαντικά, γλυκά αλλά σε μερικές περιπτώσεις λίγο spooky όπως στο δωμάτιο με τις κούκλες (τι σου κάνουν οι ταινίες). Φτιαγμένο από κάποιον ο οποίος δεν έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τα παιδιά αλλά έτρεφε αγάπη για τα παιχνίδια και έκανε συλλογή.

 

 

People’s story museum

Στην είσοδο σε υποδέχεται μια μεγάλη φωτογραφία με πολύ κόσμο και το καλωσήρθατε σε πολλές γλώσσες.. μαντέψτε τι εθνικότητας ήταν ο κάφρος που αισθάνθηκε την ανάγκη να απαντήσει γραπτά με στυλό δίπλα “Ευχαριστούμε” (εκτός αν το έκαναν ξένες δυνάμεις για να μας διαβάλουν … πάλι).
Το μουσείο δείχνει τον τρόπο που ζούσαν τα παλαιότερα χρόνια οι κάτοικοι του Εδιμβούργου. Τι δουλειές έκαναν, ένα κελί, αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν κ.α. Πιο πολύ εντύπωση μου έκανε ότι τον περασμένο αιώνα η απασχόλησή τους ήταν κατά 60% να είναι υπηρετικό προσωπικό.

 

 

 

Μουσείο του Eδιμβούργου

δείχνει την ιστορία της πόλης, τα original σχέδια για την νέα πόλη και εξηγεί αρκετά το πόσο βρώμικο παρελθόν είχαν με αυτό το υγρό κλίμα, το μολυσμένο nor’loch αλλά και πως σιγά σιγά ξεπέρασαν τα προβλήματα.

Και στα δύο μουσεία είχαν αναπαραστάσεις με κούκλες και αρκετά παλιά οικιακά αντικείμενα. Ε! αυτά δεν τα βρήκα και κάτι σπουδαίο αλλά στο σύνολό τους σου δίνουν μια καλή εικόνα για τη ζωή και αν σε βγάλει ο δρόμος της βόλτας για μια γρήγορη ματιά είναι ενδιαφέρον και free.

 

Συνεχίσαμε την Royal Mile ως Canongate πια που πάντα την μπέρδευα στο μυαλό μου με την Cowgate. Αν και τι να μπερδέψεις…δύο άσχετοι δρόμοι που δεν είναι καν στο ίδιο επίπεδο. Ο ένας κομματι της Royal mile και ο άλλος σχετικά κακόφημος τουλάχιστον τα παλαιότερα χρόνια. Εφοδιαστήκαμε με ένα σακουλάκι υπέροχα fudge από το fudge house και συνεχίσαμε. Στο τέλος του δρόμου είδαμε το κοινοβούλιο των σκωτσέζων το οποίο χτιζόταν όσο μέναμε εκεί (2001-2002) και πολλά είχε πάρει το αφτί μου όπως γκρίνια για τα λεφτά που ξοδεύονται ή για την αισθητική του.  Η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε. Δεν μου άρεσε ενταγμένο μέσα στο υπόλοιπο πλαίσιο. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν πως δένει το παλιό με το νέο .. πείτε με ρετρό.. εγώ αυτά τα mix and match δεν τα πολυ-συμπαθώ, δεν τα πολυ-καταλαβαίνω (έχω το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τις panton  και τις louis ghost καρέκλες σε κλασική τραπεζαρία).

To τέλος της Royal Mile μας έβγαλε στο Holyrood Palace. Το παλάτι που έχει ζήσει η Mary Queen of Scots  (αυτή που της έκοψε η ξαδέρφη της η ελισάβετ το κεφάλι για προδοσία, η ελισάβετ που είχε έναν μπαμπά με 5 γυναίκες που άλλες τις χώρισε άλλες τις αποκεφάλισε και μια του πέθανε από μόνη της). Σήμερα είναι το θερινό παλάτι της Ελισάβετ και δέχεται κόσμο. Το κομμάτι όπου αφορά την σημερινή βασίλισα με το πως δέχεται ποιούς δέχεται και πως κάθονται κλπ δεν με κράτησε πολύ. Το κομμάτι που αφορά όμως την Mary queen of scots, το κρεβάτι της και τη δολοφονία του αγαπημένου της το βρήκα πιο ενδιαφέρον. Και όπως κάθε τουριστικό μέρος που σέβεται τον εαυτό του έχει και εδώ μαγαζί με σουβενίρ, πολύ ωραία ποιοτικά όλα brand Βuckingham palace. Aκόμη και εγώ που δεν τρελλαίνομαι για τη βασίλισσα παραλίγο να παρασυρθώ και να φύγω με μαξιλάρι God save the queen (για την σημερινή εννοώ δεν τρελλαίνομαι, για τις βασίλισσες τις άλλες τις παλιές με τις ιστορίες και τους θρύλους μια χαρά τρελλαίνομαι αρκεί να έζησαν σε άλλον αιώνα και να φορούσαν ωραία φουσκωτά φουστάνια).

Τελειώνοντας τη βόλτα από τους κήπους της μεγαλειοτάτης κοίταξα ψηλά και κατάλαβα για πρώτη φορά που είναι αυτό το περίφημο Αrthur’s seat που βλέπεις όλη την πόλη και έχει πολύ περπάτημα. Καθότι λίγο τεμπελίτσα πάντα ανέβαλα να το δω και για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα και ακριβώς που έπεφτε. Έτσι όμως όπως βρέθηκα τυχαία στα πόδια του, ο ήλιος έλαμπε και κόσμος ανέβαινε. Ε είπα.. αν δεν ανέβω και τώρα.. δεν θα ανέβω ποτέ. Έτσι έβαλα το κεφάλι κάτω, δεν μίλησα καθόλου σε όλη τη διαδρομή και προχωράτε ποδαράκια μου … 🙂 ξαναμίλησα με τον αγαπημένο μου όταν φτάσαμε επάνω και μου έδειξε τις φωτογραφίες που έβγαζε ανεβαίνοντας πιο ανέμελα από εμένα :). Η κάθοδος από την άλλη πλευρά ήταν πιο εύκολη και σύντομη (από εδώ έπρεπε να είχαμε ανέβει). Πάντως δεν είναι τόσο δύσκολο να ανέβετε αν πετύχετε καλό καιρό.. αφού τα κατάφερα εγώ (έστω και με τη γλώσσα έξω) ε! τότε μπορείτε όλοι σας.

Για να επιστρέψουμε στα γνωστά, αφού είχαμε μελετήσει από ψηλά τι πέφτει προς τα που, κατεβήκαμε από το Queens drive, στρίψαμε από το Holyrood gait, περάσαμε δίπλα από το our Dynamic earth (κέντρο επιστημών – μπλιαχ μοντέρνο κτίριο, μοιάζει με σκατζόχοιρος) και μέσα από τα στενά βγήκαμε τυχαία πάλι στη Royal Mile.

Καθώς η ώρα είχε μεσημεριάσει και ήταν και Παρασκευή άπειρος κόσμος έκανε βόλτα, καθόταν στις pub, έπινε μπύρες και λιαζόταν. Παρόλα τα fudge που φάγαμε θέλαμε και κάτι σε πιο φαγητό. Βρήκαμε την Victoria street, έναν πολύ γλυκό καμπυλωτό δρόμο με πολύχρωμες προσόψεις και καταλήξαμε στην Grassmarket (ξεκινάει από την george bridge). 3 η ώρα από ότι φάνηκε ήταν το όριο για να βρεις χώρο.. Κάτσαμε στην αγαπημένη μου pub Last drop στο τελευταίο άδειο τραπέζι. Ήταν όλα ίδια, ακόμη και ο σερβιτόρος ήταν ο ίδιος. Έφαγα ένα τεράστιο πιάτο με nachos (loaded nachos) και λιαζόμασταν για πολύ ώρα.

Αφού ξεκουραστήκαμε και πήραμε δυνάμεις συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Ξανά Royal Mile και Cockburn κάνοντας πολλά πέρα δώθε στα close. Η cockburn είναι ένας επίσης συμπαθητικός καμπυλωτός δρόμος, που καταλήγει πίσω από το σταθμό του τρένου. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω τη διαφορά μεταξύ wynd και close (που είχα απορία γιατί πάντα τα έβλεπα να αναφέρονται μαζί). To close ήταν ιδιωτικό πέρασμα κλειστό με πόρτα ενώ το wynd ήταν πιο φαρδύ δημόσιο στενάκι για να μπορούν να περνάνε άλογα και κάρα.

Το απόγευμα ο δρόμος μας έβγαλε στο Μary’s king close για ένα tour στην υπόγεια πόλη. Τα ghost tour στην πόλη έχουν πληθύνει και αγριέψει, ευτυχώς όμως αυτό το συγκεκριμένο δίνει πιο πολύ βάση στο πως ζούσαν οι άνθρωποι. Σε πάει βέβαια και από το δωμάτιο ενός κοριτσιού που του πάνε δώρο κούκλες για να είναι ήσυχο το πνεύμα του επειδή έψαχνε τη δική του. Παλιά ήξερα το λέγανε σάρα τώρα το είπαν άννυ και σου λέει και μια ιστορία αλλά ήπια πράγματα (όσο αντέχω). Κάτι που φαίνεται όμως να έχει αλλάξει μεταξύ αυτών που ήξερα και αυτών που άκουσα αυτή τη φορά είναι ότι σύμφωνα με πρόσφατα ευρήματα το ότι σε περίπτωση λοιμού έχτιζαν τις πολυκατοικίες με τους αρρώστους μέσα είναι θρύλος που έχει διογκωθεί με τα χρόνια. Όπως και να έχει οι θρύλοι ξεφεύγουν μερικές φορές (γιαυτό λέγονται θρύλοι.. μια ιστορία μπερδεμένη με τη φαντασία) αλλά είναι και αυτό μέρος της γοητείας της πόλης.

Κατεβήκαμε από τη Νickolson στην South bridge και θυμήθηκα τον ian rankin που έβαλε τον ήρωά του Rebus να στέκεται με τη φίλη του εδώ και αυτή να αγναντεύει και να λέει τι όμορφη που είναι η πόλη. Γυρίσαμε στη Νέα Πόλη και κάναμε βόλτες στην Rose street η οποία έχει αναπτυχθεί πολύ όλα αυτά τα χρόνια και έχει πολύ πολλά μαγαζιά με φαγητό. Προσπεράσαμε το μαγαζί του Jamie Oliver και καταλήξαμε σε μια πιο κλασική pub το Αuld Ηundrend για fish and chips.

Μετά από όλα αυτά … 10 το βράδυ μας πήρε ο ύπνος. Eιδικά εγώ ούτε που το κατάλαβα… ρίχνοντας μια ματιά σε έναν οδηγό άρχισα να χάνω γραμμές και μετά επαφή γενικώς :).

2η ημέρα – Σάββατο

Όπως ήταν φυσικό.. αφού κοιμηθήκαμε στις 10 ξυπνήσαμε στις 5 το πρωί !!! Ξανά πρωινός καφές ατενίζοντας την άδεια Princess με τον ήλιο να λάμπει. Ξανά ευτυχία 🙂

Έχοντας φόρα από την προηγούμενη  κάναμε το άλλο που δεν είχα στη λίστα μου… Ανεβήκαμε Calton hill κατά τις 7 το πρωί !!! Ησυχία ηρεμία, τάξη, ασφάλεια, θέα σε όλη την πόλη και πολλές φώτο. Η αλήθεια είναι ότι χαριστικά το έκανα 🙂 επειδή είχαμε χρόνο και ήξερα ότι ήθελε πολύ ο αγαπημένος μου για να βγάλει φωτογραφίες. Τα μνημεία πολλά με πιο αξιοπρόσεκτο τον ημιτελή παρθενώνα. Ένα έργο που ήθελαν να κάνουν τον 19ο αιώνα αλλά δεν τελείωσε ποτέ γιατί τέλειωσαν τα χρήματα. Πήρε διάφορες ονομασίες όπως ντροπή (disgrace) του Εδιμβούργου ή ολόκληρης της Σκωτίας και pride & poverty. Αφού χάζεψα όλη τη θέα κάθισα για αρκετή ώρα σε ένα από τα πολλά παγκάκια-αφιερώματα που έχουν παντού στο Εδιμβούργο. Είναι τόσο κομψά, τόσο φιλόξενα που θέλω και εμένα να μου κάνετε ένα κάποτε όταν χρειαστεί. Σε ένα μάλιστα έγραφε .. για τον τάδε που ήταν συχνά κουρασμένος. Σε εμένα γράψτε για την τάδε που ήθελε να είναι συχνά εδώ και βάλτε το στην Princess 🙂

Αφού τελείωσε η φωτογράφιση κατεβήκαμε και κάτσαμε σε ένα καφέ στην περιοχή Waterloo και συζητούσαμε ότι τελικά καταλαβαίνουμε την σκωτσέζικη προφορά και δεν δυσκολευόμαστε όπως όταν πρωτοήρθαμε. Ε! λοιπόν εκείνη ακριβώς τη στιγμή μας έπιασε την κουβέντα ένας από το Αberdeen που είχε κατέβει για γάμο και αναθεωρήσαμε 🙂 ένας θεός ξέρει τι είπαμε.

Πήραμε το διώροφο λεωφορείο μας το 25, ανεβήκαμε στον επάνω όροφο για να έχουμε πανοραμική θέα και μετά από πολλές παρακάμψεις, λόγω των έργων για το τραμ που έχουν αναστατώσει την πόλη σε διάφορα σημεία, μπήκαμε σε γνώριμη διαδρομή. Πήγαμε στο πανεπιστήμιο μας ( Heriot-Watt university ) που βρίσκεται λίγο πιο έξω από την πόλη. Φτάσαμε εκεί 9.30 το πρωί και όπως ήταν φυσικό σάββατο πρωί δεν κυκλοφορούσε κανένας φοιτητής. Καταφέραμε και μπήκαμε στην παλιά μας εστία, επισκεφθήκαμε τις κουζίνες μας, πήγαμε στην λιμνούλα και περάσαμε από τους κήπους. Αλλαγές σπουδαίες δεν έχουν γίνει. Έχει χτιστεί μια καινούρια εστία δίπλα στη δική μας και έχουν δημιουργηθεί διάφορα μονοπάτια ενδιαφέροντος (history trail, garden trail, bird trail, art trail, landscape trail). Επισκεφθήκαμε ένα αγαπημένο σημείο που πηγαίναμε με αρκετή βλάστηση, τάφους και αλογάκια που παλιά μας έδινε την αίσθηση της εξερεύνησης και του κρυμμένου. Το είχαν όμως περιποιηθεί με αποτέλεσμα να έχει χάσει την αίσθηση της ανακάλυψης που μου έδινε παλιά. Δυστυχώς δεν πήγαμε βόλτα με τα πόδια μέχρι το Currie, το κοντινό χωριό όπως πηγαίναμε παλιά. Η επίσκεψη αυτή ήταν πολύ συγκινητική πάντως … θα μου πεις όλα τα άλλα δεν ήταν?

Επιστρέψαμε πάλι στο κέντρο και σειρά είχε πλέον η Νέα πόλη και τα μαγαζιά 🙂 . Μεγάλο κομμάτι της ημέρας πέρασε πηγαίνοντας πέρα δώθε κείθε, μπαίνοντας και βγαίνοντας 🙂 . Ο αγαπημένος μου αφού είχα ανηφορίσει δύο λόφους για χάρη του  δεν είχε παράπονο 🙂 και ακολουθούσε. Princess street τα πιο εμπορικά, George street τα πιο κυριλέ και ανακάλυψα και έναν καινούριο δρόμο που δεν υπήρχε παλιά, μεταξύ του εμπορικού John Lewis και του Ηarvey Νicols. To όνομά του είναι Μultree Walk κάτι σαν την δική μας Βουκουρεστίου με Luis vuitton και Mulburry (όχι δεν μου πήρε τίποτα 🙂 την έβγαλα με Boots, Oasis και Whittards).

Τα ψώνια περιλάμβαναν αναζήτηση γκραβούρας και νεραιδούλας. Ετσι από την νέα πόλη πεταχτήκαμε ξανά στην παλιά. Ελπίζω να μην παρασύρω κανέναν με αυτά τα ‘πεταχτήκαμε’ είναι μεν όλα κοντά αλλά η αλήθεια είναι ότι είχαμε μεγάλη θέληση για περπάτημα. Δυστυχώς ατυχήσαμε στην αναζήτησή μας. Δεν βρήκα τις νεραιδούλες μου και δεν βρήκα και γκραβούρα στις διαστάσεις που ήθελα.. Ενα πλανόδιο είδαμε την παρασκευή με μια πολύ ωραία φωτογραφία αλλά το σάββατο που τον ψάξαμε ήταν άφαντος. Πρέπει να ξαναπάω για καινούριο ψάξιμο 🙂

Σάββατο απόγευμα λοιπόν το δεύτερο και τελευταίο μας αφού είχαμε ολοκληρώσει τον κύκλο αυτών που θέλαμε να δούμε και να κάνουμε είπαμε να ανοιχτούμε λίγο. Αποφασίσαμε να πάμε στο λιμάνι του Leith. Κατεβήκαμε στο Οcean Τerminal και αρχίσαμε να ψάχνουμε κάτι που θυμόμασταν ότι έμοιαζε λιμανάκι με μαγαζιά. Παρόλο που ρωτήσαμε 2 φορές μας μπέρδεψαν (classic). Τελικά το βρήκαμε κάνοντας μια ολόκληρη γύρα, αλλάζοντας  λεωφορεία, ενώ στην ουσία αυτό που ψάχναμε βρισκόταν δίπλα μας 5 λεπτά maximum με τα πόδια. Αυτό που τελικά ψάχναμε ήταν η εκβολή του Water of Leith, ένα ποτάμι που τρέχει γύρω και μέσα στο Εδιμβούργο. Ήταν ωραία, είχε αξιοπρόσεκτες πολυκατοικίες σε ναυτικό στυλ, μαγαζιά πάνω στο κανάλι και ένα καραβάκι εστιατόριο. Μπορεί να μην είναι τόσο γραφικό όσο το Άμστερνταμ αλλά ήταν πολύ όμορφο ήρεμο και όχι τουριστικό. Μας φάνηκε επίσης ότι είχε μόνο ντόπιους και μάλιστα ηλικίας πιο κοντά στη δική μας πια παρά των φοιτητών. Τελικά αφού περπατήσαμε λίγο τη γύρω περιοχή αποφασίσαμε να κάτσουμε στο Commercial Quay, έναν καινούριο χώρο παραδίπλα με εστιατόρια στη σειρά. Καταλήξαμε στην pub bond no9 με το πιο τέλειο κοκτέιλ που έχω πιεί. Tο απιθανότερο κοκτέιλ λέγεται Red Fairy. Φραουλένιο αλλά όχι γλυκερό, με λεμόνι όσο χρειάζεται και absinthe (που ονομάζεται και green fairy), το οποίο δεν το καταλάβαινες γευστικά αλλά το καταλάβαινες κατακούτελα.

Στο Commercial Quay πετύχαμε ένα από τα πέντε εστιατόρια με michelin που υπάρχουν στο Εδιμβούργο αλλά δεν βρήκαμε φυσικά θέση (μου αρέσει που ρώτησα κιόλας η αφελής). Αφού απογοητευτήκαμε φάγαμε τελικά ένα burger king στα γρήγορα, όλα ή τίποτα δηλαδή.

Πήραμε το λεωφορείο, χαζεύαμε σιωπηλά την πόλη, ρίχναμε ματιές σε αυτά τα όμορφα φωτισμένα σπίτια με τις ανοιχτές κουρτίνες, αναρωτιόμασταν πως να είναι να ζεις κανονικά εδώ και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Κλείσαμε βαλίτσες και κοιμηθήκαμε αφού πια υποχρεωτικά την επόμενη ημέρα θα ξυπνούσαμε 5 η ώρα.

Το σάββατο το βράδυ είχα μια αίσθηση ότι είχα ολοκληρωθεί. Είχα κάνει τόσα πολλά είχα δει, είχα θυμηθεί και σκεφτόμουν ότι αυτές οι δύο μέρες ήταν ένας κύκλος που με άφησε ικανοποιημένη και γεμάτη. Την επόμενη το πρωί όμως που ξύπνησα με τον μουντό καιρό και τις σταγονίτσες είχα εκείνο το μάγκωμα που είχα πάντα όταν άφηνα το Εδιμβούργο. Φύγαμε με όρεξη να ξαναγυρίσουμε και να δούμε και την άλλη φορά κάτι παραπάνω. Γιατί μας αρέσει και γιατί μας πάει … και εμείς το πάμε 🙂

Την επόμενη φορά λοιπόν έχουμε έτοιμη λίστα με τα καινούρια που θέλουμε να κάνουμε:

  • Περπάτημα σε κομμάτια του Water of Leith & Dean village
  • Portobello, το beach resort
  • Meadows, μεγάλο πάρκο μέσα στην πόλη
  • Roslyn chapel, που έγινε γνωστό από τον Dan Brown και την αναζήτηση του χαμένου δισκοπότηρου
  • βασιλικό yacht Βritania
  • Botanic gardens
  • Museum of scotland
  • να βρούμε τον πλανόδιο με τη φωτογραφία του κάστρου
  • και φυσικά να φάμε nachos πάλι 🙂 🙂  (εντάξει παραδέχομαι ότι τα νάτσος δεν ήταν τόσο παντέλεια όσο τα θυμόμουν αλλά τα έχω συναισθηματική ανάγκη)

και για όσους δεν μπορούν να πάνε ή για εμάς αν αργήσουμε πάλι μπορούμε να χαζεύουμε από το google street view σαν να είμαστε εκεί, σαν να περπατάμε εκεί.. σαν όμως

… άντε θα έρθει κανείς?

Ciao

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)