Travel Diariesτο Εδιμβούργο μου
edinburgh Castle

το Εδιμβούργο μου

[ πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση πατήστε εδώ για να βάλετε τη μουσική επένδυση ]
Λατρεμένη πόλη που έχω να δω 11 χρόνια και θα ξαναδώ σε λίγες ημέρες. Όλο τη σκέφτομαι, την ονειρεύομαι και προσπαθώ να μαζέψω τις αναμνήσεις μου για να βρω τι μπορώ και τι θέλω να χωρέσω μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα. Πήγε πρόσφατα η αδερφή μου και με αφορμή αυτό σκεφτόμουν τι να της προτείνω. To βρήκα εξαιρετικά δύσκολο γιατί για εμένα δεν είναι τόσο αυτά τα οποία μου αρέσουν όσο η συνολική αίσθηση την οποία μου αφήνει. Δεν είναι από μόνο του το κάστρο ή οι ομορφιές της πόλης. . . είναι πως ξεπροβάλει το κάστρο καθώς κινείσαι στην πόλη, η ιστορία που την νοιώθεις, οι θρύλοι, οι γκάιντες, οι άνθρωποι … ο αέρας του. Αέρας σκωτσέζικος .. με μυρωδιά ζύθου καμιά φορά.. αέρας λίγο dark .. λίγο μεσαιωνικός .. λίγο στοιχειωμένος :). Το Εδιμβούργο για κάποιον που πάει να το γνωρίσει είναι οι ιστορίες του. Άλλες πραγματικές, άλλες φανταστικές, άλλες τραβηγμένες, άλλες για τους τουρίστες εκπέμπουν όμως αίγλη και συνθέτουν μια ατμόσφαιρα …  μια παραμυθένια ατμόσφαιρα θα έλεγα.

Έμεινα ένα χρόνο και το αγάπησα πολύ. Εκείνη τη χρονιά πέρασα μεταξύ δύο άκρων, πολύ δύσκολα και άρρωστα το χειμώνα, φανταστικά και φοιτητικά το καλοκαίρι.  Την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στην Princess street (ο κεντρικός δρόμος) με έπιασε μια αγαλλίαση, σκέφτηκα ότι είναι μια πολύ όμορφη πόλη και έκτοτε δεν υπήρξε φορά που να πέρασα από το κέντρο του Εδιμβούργου .. χαλαρά, βιαστικά, χαρούμενα, στεναχωρημένα και να μην σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που ζω, βλέπω και αισθάνομαι αυτή την πόλη. Το ξέρω ότι μπορεί να ακουγεται λίγο cheesy, λίγο τουριστικό και ότι η πραγματική ζωή του Εδιμβούργου έχει και άλλες πτυχές (τις οποίες δεν γνώρισα ως φοιτήτρια) όμως αυτή είναι η ματιά & η καρδιά κάποιου ανθρώπου που πήγε μια μεγάλη βόλτα εκεί.

Κάστρο

Η ιστορία της πόλης έχει χτιστεί κομμάτι-κομμάτι γύρω από το επιβλητικό κάστρο. Σήμα κατατεθέν, ξεπροβάλει καθώς προσεγγίζεις το κέντρο από διάφορες πλευρές και περιβάλλεται από καταπληκτικούς κήπους, ότι πρέπει για να μαζεύεις ήλιο τις λιγοστές καλές ημέρες. Οι πολύ όμορφοι αυτοί κήποι ήταν κάποτε τάφρος που ονομαζόταν Νor’Loch. Στα κέλτικα (Scottish Gaelic) ,γλώσσα που χρησιμοποιείται όσο πιο βόρεια ανεβαίνεις στη Σκωτία, loch σημαίνει λίμνη (όπως η γνωστή loch-ness) και nor > north σημαίνει βόρεια. Η τάφρος αυτή που χρησίμευε για την προστασία του κάστρου χρησιμοποιούνταν επίσης για απόδοση .. “δικαιοσύνης & τιμωρίας”. Μέσα σε αυτή την τάφρο λέγεται ότι τα σκοτεινά χρόνια ‘δοκίμαζαν’ τις γυναίκες κατηγορούμενες για μαγεία (ducking of witch). Τις πετούσαν μέσα για να δουν αν θα πνιγούν.. αν επιζούσαν αυτό σήμαινε ότι ήταν πράγματι μάγισσες, τότε λοιπόν τις έπαιρναν επάνω και τις έκαιγαν (lose-lose situation). Σήμερα το κάστρο είναι ένα σύνολο μουσειακών χώρων, κατοικίες στρατιωτικών και προσφέρει πολύ ωραία θέα στην πόλη.

Παλιά πόλη

Η πόλη με τα χρόνια εξαπλωνόταν γύρω από το κάστρο. Θέλοντας να παραμείνει εντός των τοιχών (και μη έχοντας και πολλά περιθώρια ανάπτυξης λόγω τάφρου) η ανάπτυξη άρχισε να γίνεται καθύψος. Υπήρξαν εκεί λοιπόν οι πρώτες πολυκατοικίες (tennements), εικάζεται τον 15ο αιώνα! καμιά δεκαριά ορόφους! οι οποίες  χτιζόταν πολύ-πολύ κοντά και χωρίζονταν από μικρά στενάκια (closes). Σε αυτές τις πολυκατοικίες έμεναν άνθρωποι από όλες τις τάξεις. Βέβαια το ταξικό παρέμενε συνήθως υψηλότερα έμεναν οι υψηλότερες τάξεις χαμηλότερα οι χαμηλότερες.. αλλά όλοι ήταν κοντά. Οι πρώτες αυτές πολυκατοικίες σε κάποιες περιπτώσεις κατέρρεαν από τις προσθήκες ορόφων ή καίγονταν από τους φούρνους που συνήθως ήταν στην βάση του κτιρίου. Πιο γνωστή ιστορία για αυτές είναι το χτίσιμο/κλείσιμο τέτοιων πολυκατοικιών σε περιπτώσεις λοιμού. Σε κάποια φάση χτίστηκε ολόκληρο κομμάτι της πόλης (κάτω από τη Royal Mile) μαζί με τους ανθρώπους της μέσα για να μην εξαπλωθεί η αρρώστια. Η υπόγεια αυτή πόλη, η οποία βρέθηκε σχετικά πρόσφατα, θεωρείται ‘μαγεμένη’.. με φαντάσματα και θρύλους. Πολλοί ισχυρίζονται ακόμη και στις ημέρες μας ότι έχουν γίνει μάρτυρες περίεργων φαινομένων και το Εδιμβούργο αποτελεί πόλο έλξεις για διάφορες paranormal έρευνες (λένε η πιο στοιχειωμένη πόλη της Ευρώπης).

Royal Mile

Πρέπει να την περπατήσεις την πόλη και να προσέξεις γύρω-γύρω γοτθικές λεπτομέρειες στα κτίρια, μεσαιωνικά στοιχεία, σκαλίσματα και αγάλματα. Να περιπλανηθείς στα closes. Να περπατήσεις τη Royal Mile, τον κεντρικό δρόμο που ενώνει το κάστρο με το Holyrood Palace (το θερινό παλάτι της βασίλισσας της αγγλίας). H Royal Mile έχει μήκος 1 σκωτσέζικο μίλι (περίπου 1.8 km) και στην ουσία είναι 4 δρόμοι (Castlehill, Lawnmarket, High Street, Canongate).

Περπατώντας τη Royal Mile αν κοιτάξεις κάτω θα δεις στο ύψος της High street έξω από το stGiles το Ηeart of Μidlothian, μια σχηματισμένη καρδιά στο πλακόστρωτο. Συνήθεια των ντόπιων να φτύνουν επάνω της. Άλλος λέει ότι φτύνουν επάνω της ως ένδειξη αηδίας για τους άγγλους, άλλος ότι φτύνουν για καλή τύχη και άλλος ότι είναι μια συνήθεια από παλιά επειδή εκεί υπήρχε φυλακή και τόπος εκτέλεσης. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν έχει βρέξει (που ευτυχώς βρέχει συχνά 🙂 ) είναι μια αηδία όπως φαντάζεστε. Θα μου πεις.. και τι μας το λες τότε? ε! για να μην την πατήσετε κοιτώντας ψηλά τα τριγύρω κτίρια που είναι πολύ όμορφα 🙂

Θυμάμαι ένα απόγευμα είχαν κλείσει τα μαγαζιά είχε ηρεμία ησυχία και φως ακόμη (πρέπει να ήταν άνοιξη). Περπατώντας στο πλακόστρωτο άκουσα μια πολύ ωραία μελωδία από λαγούτο,σαν αυτές που ακούς σε ταινίες για την elizabeth στους χορούς της αγγλικής αυλής (σορρυ δεν βρήκα καλύτερο σκωτσέζικο παράδειγμα ). Σκαρφαλωμένος  σε ένα παράθυρο ψηλά, δίπλα από το city chambers ήταν ένας αρλεκίνος που έπαιζε τη μουσική. Εικόνα και ήχος δεν θα μπορούσαν να δέσουν καλύτερα, πραγματικά νόμιζα ότι ήμουν σε άλλη εποχή. Μάλλον όσα και να γράψω, δεν θα καταφέρω να σας περάσω την μεσαιωνική αίσθηση που με κατέλαβε.

Ιστορίες & Θρύλοι

Τριγυρνώντας στην παλιά πόλη καλό είναι να έχεις υπόψη σου μερικές από τις ιστορίες της. Τις σκοτεινές και βίαιες όπως των Burke & Hare, της Maggie Dickson, του Deacon Brodie, του Bodysnatching. Αλλά και τις γλυκούλικες όπως του μικρού σκύλου Grayfriars Bobby. Να ξέρεις ότι εδώ μεγάλωσαν, έζησαν ή σπούδασαν οι David Hume, Adam Smith, Conan Doyle, L.S. Stevenson, Charles Darwin, Alexander Graham Bell. Αλλά και άλλοι που ξέρεις αλλά δεν σου έρχονται όπως ο μπαμπάς της αναισθησίας με φορμόλη, της αντισηψίας και για τους πρωτοδεσμίτες ο Maxwell με τις εξισώσεις του και ο Napier με τους λογάριθμους. Εδώ κλωνοποιήθηκε το μικρό προβατάκι dolly και εδώ μεγάλωσε ο sir Sean Connery. Δεν είναι τελικά με όλα αυτά να απορείς πως η J.K Rollings καθόταν σε διάφορες καφετέριες και έβρισκε έμπνευση για να γράφει τον Harry Poter. Ποιές καφετέριες? λένε το elephant house, το black medicine, το nickolson cafe. Δεν ξέρω αν πραγματικά καθόταν σε αυτές ή αν είναι στα πλαίσια διαφήμισης το όλο θέμα αλλά δύο πράγματα είναι σίγουρα .. το ένα ότι η θέα του κάστρου από το elephant house είναι πολύ ωραία, επιβλητική, από διαφορετική γωνία και ότι η Rowlings δεν ξέρω από πια καφετέρια ξεκίνησε άφραγκη όπως λέγεται… αλλά τελείωσε τη συγγραφή του χάρυ πότερ με δόξα και τιμή στη σουίτα του Balmoral 🙂 (που πήρε και το όνομά της). Ξενοδοχείο που εμφανίζεται συχνά στα αστυνομικά μυθιστορήματα του Ian Rankin ως τόπος συνάντησης του επιθεωρητή Rebus (αν διαβάζετε αστυνομικά μυθιστορήματα αξίζουν τον κόπο, έχουν πάρα πολλές και καλές αναφορές στο Εδιμβούργο).

Νέα Πόλη

Αντίκρυ από το κάστρο, την παλιά πόλη και την υπόγεια πόλη υπάρχει και η ‘Νέα Πόλη’, που δεν είναι και τόσο νέα πια, πάλιωσε από τον 18ο αιώνα. Μιλάμε για δύο άλλους κόσμους από το σκοτεινό μεσαιωνικό κομμάτι περνάς στο φωτεινό νεοκλασικό. Το κομμάτι αυτό της πόλης χτίστηκε οργανωμένα και με σχέδιο (όπως γίνεται και εδώ δηλαδή … ). Ετσι έχουμε μια άψογη ρυμοτομία. Παράλληλους και κάθετους δρόμους (princess-rose-george, castle-frederick-hanover) και αγάλματα στις διασταυρώσεις. Η περιοχή αυτή οριοθετείται από δύο πλατείες. Στη μια άκρη η πλατεία st Andrews square και στην άλλη άκρη η Charlotte square (λένε από τις πιο όμορφες).

Βασίλισσα της νέας πόλης η Princess Street. Από τη μια πολλά εμπορικά μαγαζιά και από την άλλη το κάστρο και οι κήποι. Θυμάμαι ότι στις 6 το απόγευμα που έκλειναν τα μαγαζιά μέσα σε ένα τέταρτο ο τόπος ηρεμούσε. Καθόμουν περιμένοντας το λεωφορείο και είχα μια παράξενη αίσθηση. Πρόσφατα διάβασα μια περιγραφή που το παρομοίαζε με πλατφόρμα τρένου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά μου ταίριαξε γάντι. Σαν να περιμένεις ένα τρένο που αργεί. Εχεις μια προσμονή, χαζεύεις γύρω σου προσέχοντας μικρά άσχετα πράγματα και μια νοσταλγία για κάτι που θα αφήσεις.

Οι κήποι της Princess ήταν κάποτε ιδιωτικοί κήποι. Οι άνθρωποι που έμεναν στην Princess (πριν γίνει 100% εμπορικός δρόμος) είχαν δικαίωμα σε κήπο, έτσι τους άνηκαν από κοινού. Είχαν κλειδιά και έμπαιναν αυτοί και οι φίλοι τους. Μόνο αυτοί μπορούσαν να τους ευχαριστηθούν γιατί μόνο αυτοί είχαν το δικαίωμα. Αν κάποιος ήθελε πρόσβαση μπορούσε να κάνει μια αίτηση και ίσως του δινόταν. Τι καλά που δεν ξέρω μέσα από ποιές διαδικασίες δόθηκαν στο κοινό. Το θέμα ιδιωτικοί κήποι υπάρχει ακόμη και σήμερα στο Εδιμβούργο και κάποιοι ζητούν να δοθούν στο κοινό.

Η παλιά και η νέα πόλη χαρακτηρίστηκαν το 1995 Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO. Μεταξύ τους ενώνονται με γέφυρες και μέσω το δρόμου the mound. Αυτός ο δρόμος οριοθετήθηκε την εποχή που αποξήραναν το νερό από τη Nor’loch. Οι έμποροι της Princess για να μπορούν να κινούνται οι ίδιοι και οι πελάτες τους σε παλιά και νέα πόλη εύκολα, γρήγορα και χωρίς να γίνονται χάλια από τις λάσπες σιγά-σιγά έβαζαν πέτρες. Το ξεκίνησε ένας έμπορος, το βρήκαν και οι άλλοι καλή ιδέα και έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι τους. Έτσι το μονοπάτι έγινε δρόμος και εξακολουθεί να είναι ο πιο σύντομος τρόπος πρόσβασης στην καρδιά της παλιάς πόλης. Κάπως έτσι σε όλη την πόλη υπάρχει μια συνέχεια μεταξύ της ιστορίας και του σήμερα, η πόλη ακολούθησε τη φυσική της εξέλιξη σεβόμενη αυτά που είχαν προϋπάρξει, δεν ισοπεδώθηκε κάτι για να φτιαχτεί εκ νέου, ούτε απέρριψε το παλιό στο όνομα του καινούριου.

Οι άνθρωποι

Οι σκωτσέζοι είναι άνθρωποι πολύ ζεστοί.. μπορεί να μην καταλαβαίνεις γρι από όλα αυτά που λένε με την βαριά σκωτσέζικη προφορά τους αλλά είναι φιλικοί και έχουν την πρόθεση να σου επαναλάβουν όσες φορές χρειαστεί (και πάλι δεν θα καταλάβεις). Μπορεί ακόμη να αφήσουν αυτό που κάνουν για να σου δείξουν το δρόμο ή για να σε πάνε μέχρι τη γωνία και να σου εξηγήσουν.

Πραγματικά εντυπωσιακό είναι ότι φοράνε κιλτ. Τα φοράνε σε γάμους, σε καλές εκδηλώσεις, ακόμη και σε εξόδους. Η παράδοση λέει ότι το κιλτ φοριέται σκέτο χωρίς τίποτα από κάτω και όπως φαντάζεστε μεγάλες συζητήσεις γίνονται ως προς το θέμα (φυσικά από τους ξένους). Εχει πολύ πλάκα να βλέπεις μεθυσμένους σκωτσέζους με κιλτ, αδυνατώ να φανταστώ μεθυσμένους έλληνες με φουστανέλες 🙂 :). Μεθυσμένοι σκωτσέζοι με κιλτ που συνοδεύουν εξίσου μεθυσμένες κυρίες που φοράνε κοντές φούστες και τιραντάκια σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν (και έναν αέρα που μερικές φορές ξυρίζει). Δεν κατάλαβα ποτέ ούτε πως το αντέχουν ούτε γιατί το κάνουν. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ως σκωτσέζες το κάνουν για να μην πληρώσουν την γκαρνταρόμπα στο κλαμπ αλλά αδυνατώ να το πιστέψω. Επίσης σε απάντηση όσων λένε “είδες? και όμως αντέχουν το κρύο” φίλος που έχει επισκεφθεί τα έκτακτα μου είπε ότι συνάντησε μπόλικες ‘πλευριτωμένες’ που τελικά δεν άντεξαν και τόσο. Σε αυτές τις βραδινές εξόδους θα δεις παρέες αντρών, παρέες γυναικών και παρέες όλων των ηλικιών να πίνουν, να γελάνε, να γλεντάνε. Πόσο διαφορετικό από την Ελλάδα που αν είσαι μιας ηλικίας και πάνω δεν κυκλοφορείς για να διασκεδάσεις με την ψυχή σου είτε γιατί δεν το θες είτε γιατί σε κοιτάνε κάπως σαν να είσαι γραφικός.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθώ στην κλασική έχθρα με τους άγγλους. Δεν είναι μύθος είναι υπαρκτή. Δεν ξέρω αν θα την χαρακτήριζα έχθρα αλλά σίγουρα οι σκωτσέζοι θέλουν να διαχωρίζουν εαυτούς από τους άγγλους και γιατί να μην το θέλουν άλλωστε αφού πραγματικά έχουν διαφορετική ψυχοσύνθεση. Οι έλληνες είναι πολύ πιο συμβατοί μαζί τους από ότι με πολλούς άλλους βορειοευρωπαίους λαούς (καθώς επίσης και με τους ιρλανδούς). Νομίζω ότι έχουμε συνδέσει τους σκωτσέζους με μάχες για την εδαφική τους ακεραιότητα και με ηρωισμό (βλέπε braveheart), ίσως αυτό να τους δίνει έναν διαφορετικό αέρα από τους άγγλους. Από την πλευρά του Εδιμβούργου πάλι υπάρχει μια μεγάλη εκτίμηση στην Αθήνα (την αρχαία προφανώς) και αυτό είναι εμφανές από κάτι κολώνες στο λόφο Calton Hill (ατυχής προσπάθεια για κατασκευή του παρθενώνα) καθώς επίσης και από την ονομασία του Εδιμβούργου “Αθήνα του βορρά”. Ονομασία η οποία προήλθε την περίοδο του σκωτσέζικου διαφωτισμού και η οποία δείχνει ότι ήθελαν να γίνουν κέντρο κουλτούρας & διανόησης. Αθήνα δεν έγιναν αλλά δεν τα πήγαν και άσχημα αν λάβεις υπόψη σου πόσοι πρωτοπόροι ερευνητές πέρασαν από εδώ.

Τι θέλω να ΞΑΝΑκάνω

Τώρα που θα πάω πάλι θέλω φυσικά θα περάσω από το πανεπιστήμιο μου το Heriot-Watt university που είναι λίγο πιο έξω από την πόλη. Θα δω την εστία που μέναμε όλοι οι φίλοι μαζί, θα περπατήσω στα δρομάκια του, θα βρω τη λίμνη του και θα χαζέψω τη διαδρομή του πήγαινε έλα από το λεωφορείο όπως έκανα και παλιά.

Θέλω να περάσω από το Jenners (το παλαιότερο πολυκατάστημα της Ευρώπης), να πάω στα Βoots και να πάρω βλακειούλες σαν αυτές που έπαιρνα φοιτήτρια (πον πον, πούδρες κλπ), να φάω τα αγαπημένα μου σοκολατάκια από το thortons και πολλά πολλά νάτσος με τυρί και σάλτσα στην αγαπημένη μου pub το last drop. Ονομάζεται Last drop γιατί βρίσκεται στην πλατεία Grassmarket που υπήρχε η δημόσια κρεμάλα. To drop έχει να κάνει με την πτώση και όχι με τη σταγόνα. Θα ξαναέτρωγα τηγανητή mars (αν και δεν ξέρω αν είναι καλό στην ηλικία μου 🙂 🙂 ) και shortbreads (τα βρίσκω στο βασιλόπουλο αλλά είμαι σίγουρη ότι θα έχουν λίγο πιο ωραία γεύση εκεί).

Θέλω να πάω για ποτό στο frankestein και στο opal lounge. Μπορεί να είναι και εκτός μόδας τώρα πια ποιός ξέρει ή μετά από 11 χρόνια μπορεί εγώ να μην τα δω και με την ίδια ματιά. Δεν νομίζω πάντως να κάτσω πολύ γιατί ποτό χωρίς τσιγάρο δεν με κρατάει (ισχύει πλέον η καπνοαπαγόρευση).

Θα πάω στην οδό cockburn για να βρω ένα μικρό μαγαζάκι που πουλούσε νεράιδες. Αν και τα αγαλματάκια από νεράιδες τα θεωρώ κιτς, εκεί δεν ξέρω .. μου φαίνονται τόσο ταιριαστά .. τόσο μαγικά. Θέλω να πάρω μια νεραιδούλα να κάνει παρέα στην άλλη που είχα και έσπασε το φτεράκι και το δαχτυλάκι της.

Τέλος θέλω να βρω μια μεγάλη γκραβούρα του κάστρου για να κρεμάσω επάνω από το τζάκι μου και να αντικαταστήσω την ασπρόμαυρη φώτο της παλιάς princess street που ήδη έχω και κιτρίνισε με τα χρόνια.

Τι θέλω να κάνω

Όταν είσαι φοιτητής πραγματικά έχεις πάρα πολύ χρόνο, πως τα καταφέρνεις όμως και όλο αναβάλεις πράγματα γιατί πάντα είναι καλύτερο ένα ποτό από ένα μουσείο :)? θα ήθελα επιτέλους να πάω στο μουσείο του Εδιμβούργου και στο Museum of childhood και να κάνω ένα ghost tour.

Σχετικά με αυτό το τελευταίο προβληματίζομαι πολύ. Γενικά κάθε πολύ παλιό ή πολύ πονεμένο σημείο της πόλης, έχει το δικό του φάντασμα και τις δικές του ιστορίες (και με τόση αγριότητα, κρεμάλες κλπ έχει πολλά τέτοια σημεία). Για αυτό το λόγο υπάρχουν και πολλά ghost tours τα οποία όμως δεν έχω πάει. Ήμουν σίγουρη αυτή τη φορά ότι θα πάω.. αλλά όσο το σκέφτομαι  από την μια είμαι φοβιτσιάρα από την άλλη ενδιαφέρομαι πραγματικά να δω τις συνθήκες τις οποίες ζούσαν εκεί κάτω άνθρωποι και τέλος θυμήθηκα ότι μια ελαφρά κλειστοφοβία την παθαίνω. Για να δούμε τι θα υπερισχύσει.

Τι θέλω να κάνω αλλά ΔΕΝ θα το κάνω αυτή τη φορά

Εκεί που δεν έχω πάει, θα ήθελα να πάω αλλά δεν νομίζω ότι θα προλάβω αυτή τη φορά είναι να ανέβω στο Αrthur seat, να πάω στο Leith walk και να κάνω βόλτα στο λιμάνι (έχω πάει μια φορά βόλτα με αυτοκίνητο).

Επίσης χρωστάω μια βόλτα στο Calton hill. Έχω ανέβει μια φορά, ήταν νύχτα 30 απριλίου και γιόρταζαν τον ερχομό του καλοκαιριού. Ήταν το beltane-fire-festival. Είχε πολύ κόσμο φωτιές και ημίγυμνούς με body painting και τύμπανα που χόρευαν σε μια παγανιστικού τύπου γιορτή. Ωραία ήταν αλλά ούτε τη θέα απόλαυσα ούτε τα μνημεία.

Τι θα πρότεινα για κάποιον που δεν έχει ξαναπάει

Προτείνω το πρώτο πράγμα που θα κάνετε να είναι ένα tour με το τουριστικό λεωφορείο. Έτσι θα δείτε το συνολικό χρώμα της πόλης, θα προσανατολιστείτε, θα ακούσετε ιστορίες και θα είσαστε έτοιμοι για εξερευνήσεις.

Για διάβασμα προτείνω τον οδηγό για το Εδιμβούργο Cities of the imagination. Πραγματικά πολύ καλή δουλειά γραμμένο όχι σαν τουριστικός οδηγός αλλά σαν ιστορία του Εδιμβούργου. Παίρνοντας κομμάτι κομμάτι την πόλη λέει πως ξεκίνησε και πως εξελίχθηκε. Το άλλο που προτείνω για διάβασμα όπως προ-είπα είναι ian rankin. Αν σας αρέσει το αστυνομικό μυθιστόρημα τότε επιβάλλεται. Οι υποθέσεις εξελίσσονται μέσα και γύρω από το Εδιμβούργο με πολύ καλές περιγραφές και με πολύ καλή μεταφορά της σύγχρονης ατμόσφαιρας (και να μην σας ενδιαφέρει το Εδιμβούργο είναι καλά αστυνομικά). Μπορείτε επίσης να ρίξετε μια ματιά σε αυτό το άρθρο εδώ που αν και πολύ παλιό μου άρεσε ο χαλαρός τρόπος γραφής του (από τη γλυκιά Μαρία Χαραμή που έφυγε πρόσφατα).

Ανάμεσα στα λίγα τουριστικά που έκανα (εκτός από το να πίνω 🙂 ) και έτσι έχω άποψη ήταν να πάω στο κάστρο ( μη φαντάζεστε δύο φορές πήγα 🙂 ),  να επισκεφθώ την Camera Obscura (δεν τρελάθηκα), και να δω το μουσείο του whisky (έχετε παρατηρήσει ότι το σκωτσέζικο ουίσκι γράφετε με y ενώ το αμερικάνικο γράφεται ένα extra e? whiskey). Το μουσείο του whisky αν και δεν το περίμενα γιατί δεν πίνω καν whisky (ούτε whiskey) ήταν ανέλπιστα καλό, καλοστημένο και ενδιαφέρον. Επίσης το ότι οι σκωτσέζοι πίνουν συνέχεια ουίσκι είναι μάλλον μύθος, είναι πολύ ακριβό και εγώ είδα μπύρες να ρέουν ποτάμια.

Πότε να πάτε

Το βασικότερο που πρέπει να λάβετε υπόψη σας είναι ότι το χειμώνα νυχτώνει από τις 3 το μεσημέρι. Το καλοκαίρι πάλι 10 το βράδυ ο ήλιος λάμπει, νυχτώνει κατά τις 11 και 3 τα χαράματα είναι πάλι μέρα (μεγάλη ταλαιπώρια να ξενυχτάς να πέφτεις μέρα και να σηκώνεσαι μέρα).

Ο καιρός συνήθως βροχερός, γίνεται πιο ήπιος από τον απρίλιο και μετά.

Το άλλο που πρέπει να σκεφτείτε είναι ότι υπάρχουν 2 περίοδοι το χρόνο που το Εδιμβούργο είναι πόλος έλξης και γίνεται χαμός. Τον αύγουστο με το φεστιβάλ και την πρωτοχρονιά με το hogmanay (ένα από τα μεγαλύτερα street parties της ευρώπης).

Στο φεστιβάλ είναι πολύ ωραία και γίνεται χαμός από κόσμο και εκδηλώσεις. Ωραία εμπειρία αλλά δεν κινείσαι άνετα. Εγώ που ήμουν τότε κάτοικος πήγα σε κάποια πράγματα αλλά από ένα σημείο και μετά το απέφευγα (το χουν αυτά οι μεγάλες γιορτές όταν είσαι εκεί τις θεωρείς δεδομένες :)).

Το Hogmanay είναι μια μεγάλη γιορτή στο κέντρο της πόλης το οποίο κλείνει και μπορεί να μπει μόνο όποιος έχει εισιτήριο. Είναι πραγματικά μια μεγάλη γιορτή αλλά από μια ώρα και μετά εμένα με κούρασε λίγο. Είδα τους πιο πολλούς μαζικά μεθυσμένους και είχε τόσο κόσμο όπου σε ορισμένα σημεία που υπήρχε συνωστισμός με έπιανε κλειστοφοβία. Αναγνωρίζω όμως ότι για τον τόσο κόσμο που υπήρχε ήταν πραγματικά οργανωμένοι. Υπήρχαν ελεύθεροισκοπευτές στις στέγες (δεν ξέρω αν συνηθίζεται ή αν υπήρχαν επειδή ήταν αμέσως μετά την 11/9), όταν χρειαζόσουν βοήθεια βρισκόταν δίπλα σου και το να μπεις ή να βγεις από το χαμό και να πας λίγο παράμερα ήταν εφικτό και εύκολο. Χαίρομαι πάρα πολύ που την έζησα δεν θα πήγαινα όμως μόνο και μόνο για αυτό από την Eλλάδα.

Και στις δύο εκδηλώσεις πάντως είχε βεγγαλικά τα οποία ήταν φανταστικά από τα πιο ωραία που έχω δει. Η όψη του κάστρου με βεγγαλικά να τρέχουν σαν ποτάμια φωτιάς από παντού θα μου μείνει για πάντα.

Αυτό είναι το δικό μου Εδιμβούργο.. πιο κοντά στον μεσαίωνα παρά στο Trainspotting, τον Irvin Welsh και τον Ewan McGregor.

Γεμάτη με όλα αυτά.. θα πάω πάλι ευτυχώς με τον αγαπημένο μου που γνώρισα εκεί δυστυχώς χωρίς όλους τους υπόλοιπους φίλους μας που ζήσαμε μαζί και δεθήκαμε για πάντα (ελπίζω). Θα μου λείπετε πολύ.

Αναρωτιέμαι πως να γυρίσω πίσω.. με τι συναισθήματα και τι σκέψεις. . . θα δούμε. Αν έχω χαθεί μέσα σε μια θάλασσα συναισθημάτων και τα θυμάμαι λάθος ή υπερβολικά θα σας ενημερώσω 🙂 🙂

και κλείνοντας θα σας αφήσω με κάτι πολύ χαρούμενο και σκωτσέζικο, ένα group από το Εδιμβούργο 🙂 Πατήστε εδώ

Ciao

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)