Σκι: Ιστορίες ενός αιώνιου αρχαρίου

Nα πέφτει τριήμερο 25ης (Μαρτίου), να έχει στρωμένο μπόλικο χιόνι στα βουνά και μόλις να ξεκινάει καλοκαιρία, δεν το πετυχαίνεις εύκολα. Το είδαμε και τρέξαμε στο Bansko προτού λιώσει το ηλιόλουστο σκηνικό.

Με το που αποφασίστηκε το πήρα πολύ ζεστά.
Ένα ταξίδι σε μια πανδημία που δεν τελειώνει και με πυκνά σύννεφα στον ορίζοντα, δεν θεωρείται πια δεδομένο. Ήθελα να κερδίσω ό,τι περισσότερο, ίσως και όλο το χαμένο χρόνο. Να πιάσει τόπο, να φτουρήσει.

Άρχισα λοιπόν κάθε μέρα γυμναστική για να δυναμώσουν τα πόδια μου. Μην βρεθώ εκεί και δεν με κρατάνε.
4 μέρες στη σειρά άντεξα, την 5η αρρώστησα.
Λες να ναι κόβιντ?
Θα είμαι καλά για το ταξίδι?
Γιατί κάποιοι που είχαν ήδη νοσήσει δήλωσαν “Εμείς θα πάμε”
Πού θα πήγαιναν δύο παιδιά μόνα τους, το ένα με απομεινάρια long covid και το άλλο την πρώτη φορά που είδε χιόνι δεν ήθελε να πατήσει, δεν ξέρω (βλέπε φώτο 8 χρόνια πριν).
Τελικά όλα καλά και δεν μπήκαμε σε τέτοια πρακτικά ζητήματα.

Στις εκδρομές συνήθως έχω δύο λίστες.
◈ Μια με αυτά που θέλω σίγουρα να κάνω
◈ Μια με αυτά που θα με ενδιέφερε να κάνω αλλά ντάξ-δεν-πειράζει και αν δεν.

Τα ‘δεν-θέλω-με-τίποτα-να-χάσω’ προσπαθώ να είναι λίγα για να μην αγχώνουν το πρόγραμμα και για να μην απογοητεύομαι.
Ειδικά με παρέα, για να συνδυάζονται χαλαρά τα θέλω όλων.
Ειδικότερα με παιδιά γιατί τα σχέδια ανατρέπονται πολύ εύκολα.

Το άχαστο bullet αυτής της εκδρομής στα χιόνια ήταν την πρώτη μέρα, πρωί-πρωί, πριν ξυπνήσουν τα κορίτσια, να ανέβω μαζί με το Βασίλη σε μια πίστα.

Ήθελα να ξαναπιάσω επαφή γρήγορα, να λυθώ από νωρίς, να εκμεταλλευτώ όλες τις μέρες, να το ευχαριστηθώ περισσότερο και να μην δεσμεύω και το Βασίλη που είναι εξαιρετικός σκιέρ. Να ξεφορτωθεί εμένα, να δώσει ένα push στα κορίτσια και μετά να πάει και εκείνος πιο ψηλά.

Βέβαια σχετικά με το κατά πόσο ο Βασίλης εξακολουθεί να είναι εξαιρετικός σκιέρ, αναρωτιέμαι. Πάνε πολλά χρόνια που αντί να εξασκεί το σπορ εξασκείται στο να σούρνει τις 3 μας στα χιόνια, από τότε που μας γνώρισε την κάθε μια :). Κύριος του στόχος να μας κάνει λέει να αγαπάμε το σκι για να πηγαίνουμε κάποτε άνετες εκδρομές. Δεν ξέρω πότε θα έρθει αυτό το κάποτε το οποίο φαντάζεται ότι θα είμαστε και οι 3 αυτόνομες και θα ξαμολιόμαστε προς πάσα κατεύθυνση στο βουνό, αλλά παίζει μέχρι τότε να έχει ξεχάσει τα πάντα ή να έχει σακατευθεί ανεπανόρθωτα στο ίσωμα κουβαλώντας παιδιά, μπατόν και σκι.

Εκείνο λοιπόν το πρώτο ξύπνημα, πήραμε το πρωινό μας γρήγορα γρήγορα.
Εγώ ψωμί και τυρί όπως πάντα, στα καλύτερα μπουφέ να με πας ψωμοτύρι θα φάω.
Με χορτάτο στομάχι και γερά σίγουρα πόδια, φορτωνόμαστε τα σκι και πάμε lift.

Ήμασταν πάρα πολύ άτυχοι (ίσως μάλλον και βιαστικοί) γιατί είχαμε πάρει από πριν την καλή (και προφανώς ακριβή) κάρτα που διαθέτουν μόνο μερικά ξενοδοχεία για να περνάμε πιο άνετα την ουρά. Η αναμονή στα συγκεκριμένα lift μπορεί να φτάσει και τις 2 ώρες και πάντα θεωρούσα τη vip card money well spent. Ακόμη τη θεωρώ δηλαδή αρκεί να μην είναι low season, γιατί τώρα που πήγαμε εμείς δεν υπήρχε ψυχή να περιμένει σε καμία ουρά και τσάμπα πληρώσαμε.
Το γεγονός ότι χάσαμε κιόλας τη μια κάρτα, μας πίκρανε ακόμη περισσότερο.
Λέει ο Βασίλης στον υπάλληλο ότι χάσαμε μια κάρτα και του δείχνει και την απόδειξη. Εκείνος ασυγκίνητος, του λέει ‘Δεν βρήκαμε κάτι’. Κοιτάς εσύ την απόδειξη, μετά κοιτάς όοοοοοοοοολο το βουνό με όοοοοολο το χιόνι και θες να πεις στα Βουλγάρικα ‘Πλάκα μου κάνεις’ αλλά δεν ξέρεις πως το λεν.
Πήραμε και μια κλήση για παρκάρισμα (προσοχή στο παρκάρισμα, ούτε για δέκα λεπτά μπαίνουν δαγκάνες).
Χάσαμε και ένα ρολόι, ούτε αυτό το πήγε κανείς στον υπάλληλο.
Όταν λιώνουν τα χιόνια πρέπει να ξεπροβάλουν διάφοροι θησαυροί.

Ανεβαίνουμε λοιπόν σε αυτό το πολύ ωραίο lift-γόνδολα-κουβούκλιο και σε 25 λεπτά βρισκόμαστε στο κεντρικό σημείο (Banderitsa Polyanna) έτοιμοι για όλα.

Όταν πάτε Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η μην κατεβείτε στην πρώτη στάση… Κατεβαίνετε στη δεύτερη. Η πρώτη οδηγεί σε κόκκινες και μαύρες.

Παίρνουμε άλλο ένα lift-κούνια και πάμε ακόμη παραπάνω για να κάνω όλα τα μπλε επίπεδα που ήξερα μαζί – 14 km. Eίπαμε make-the-most-out-of-it και να συνεχίσω από εκεί που το είχα αφήσει 4 χρόνια πριν.

Kolarski το όνομα του 2ου lift, φήμες λένε ότι το λένε έτσι γιατί είναι μπλε αλλά είναι πιο βαθύ μπλε και οι αρχάριοι την πρώτη φορά κατεβαίνουν με το kolarski τους 🙂

Στο κατέβασμα από το lift-κούνια, δεν στάθηκα γερά, δεν τσούλησα καλά, πάρτην κάτω. 5 φορές έπεσα, 1 έβαλα τα κλάματα.
Αξίζει να αναφερθεί σε αυτό το σημείο ότι 5 φορές είχα πέσει στο σκι όλες όλες μέχρι τότε.

η μάνα του χέστη δεν έκλαψε ποτέ.

Η διαδρομή πήρε τη διπλάσια ώρα από ότι θα έπαιρνε κανονικά. Ζορίστηκα πολύ και όταν έφτασα στο τέρμα, αισθανόμουν κατά κάτιτις χειρότερα από όταν ξεκίνησα. Καμία όρεξη να ανέβω ξανά. Ένας φόβος και μια απογοήτευση με είχε κατακλύσει.

Ξαναπήραμε τα πόδια μας, πήραμε τα παιδιά μας, ήρθε και η παρέα, ανεβήκαμε πάλι πάνω.
Εγώ σαν κοτούλα και με βαριά καρδιά.
Η φίλη μου, πήρε τα δικά της παιδιά, άκουσε έναν άλλο σκιερ που της είπε να πάει παραπάνω και έφυγε.

Τα παιδιά έφυγαν προς διάφορες κατευθύνσεις και ταχύτητες και εγώ άρχισα να τσουλάω ξανά το εύκολο μονοπάτι (Ski Road – 10km)
Όλα φαινόταν δύσκολα. Το παγωμένο χιόνι που έκανε κρακ κρακ μου έφταιγε και με κούραζε. Τα σκι φτυάριζαν χιόνι, μου φταίγανε και αυτά. Έλεγα μήπως δεν μου τα έδωσαν σωστά.
Κάτι για την ηλικία μουρμούραγα, τι να τα κάνεις τα ‘καλά είσαι για την ηλικία σου’ όταν ζορίζεσαι?
Κατέβαινα για δεύτερη φορά, την ίδια μέρα, μια εύκολη πίστα που την είχα σιγουράκι και είχα απογοητευτεί.
Μέχρι που άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως την είχαν κάνει πιο κατηφορική.

αλλά δεν μπορώ να το γράψω γιατί τα παιδιά μου ξέρουν να διαβάζουν (“της στραβής” ξεκινάει).

Τελικά, άραξα σε μια αγαπημένη καλύβα κάτω από τον ήλιο, τρώγοντας πατάτες και πίνοντας κρασί.
Πίνοντας και δεύτερο κρασί.
Συζητώντας γιατί τα χάνω όταν αυξάνει η ταχύτητα και πέφτω από την τρομάρα και όχι από την ταχύτητα.
Μην είναι θέμα ελέγχου?
Και τότε γιατί δεν το νιώθω στην οδήγηση?
Επειδή κρατάω τιμόνι και νομίζω ότι κάτι κάνω, είπε ο φίλος Αντώνης.
Και κατέληξα ότι για αυτά είμαι στη ζωή 🙂 Κρασάκι, πατάτες, ήλιο και κουβέντες.
Κατά προτίμηση σε παραλία αλλά καλή και η ασπρίλα του χιονιού.

Ωραία περάσαμε πάντως παρόλο τον πληγωμένο μου εγωισμό, χαλαρώσαμε και συναντηθήκαμε ο καθένας με τις δικές του περιπέτειες από τις διάφορες πίστες, διαφόρων χρωμάτων.
Το απογευματάκι, γεμάτη ήλιο και κρασί γλίστρησα προς το τέλος του ski road που το λες και ίσωμα, πολύ ωραία, επιτυχημένα και χαριτωμένα.
Εκείνη την στιγμή νόμιζα πάντως ότι στ’αλήθεια θα μπορούσα να ανέβω και να ξανακατέβω… Δεν το έκανα… αλλά νόμιζα ότι ήθελα και νόμιζα ότι θα μπορούσα…Don’t drink n drive

Την επόμενη μέρα ξύπνησα και πριν ανοίξω τα μάτια αφουγκραζόμουν.
Ησυχία.
Τριζάτα άσπρα σεντόνια, θερμοκρασία ούτε κρύο ούτε ζέστη, τα παιδιά δικό τους δωμάτιο, τι ώρα να κοιμήθηκαν άραγε?
Παραδόξως δεν πονούσε ο αυχένας μου. Επίσης δεν ήμουν σφιγμένη ολόκληρη και είχα έναν διακριτό πόνο σε δύο σημεία, στα ψωμάκια. Ένα πιάσιμο δεξιά, ένα πιάσιμο αριστερά. Άντε και μια πίεση από τις μπότες στα πόδια.
Περίεργο, γιατί συνήθως μετά το σκι δεν ξέρω καν που πονάω. Κάπου από τις τρίχες μέχρι τα νύχια ?

Δεν ήμουν χειρότερη από ότι πριν από 4 χρόνια… απλά είχα υψηλότερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου.

Πριν από 4 χρόνια ο στόχος ήταν ένας: Να φτάσω κάτω χωρίς να πέσω. Και πόναγα παντού γιατί προσπαθούσα με όλο μου το είναι.
Αυτή τη φορά όμως ο στόχος δεν ήταν να μην πέσω, ούτε να φτάσω όπως όπως κάτω.
Ήταν να έχω δυνατά πόδια και να τα χειρίζομαι σωστά. Ήταν να γίνω καλύτερη. Μπορεί να μην είχα βλέψεις για μαύρες πίστες αλλά ήθελα να γίνω καλύτερη στις μπλε μου.
Ποτέ πριν δεν προσπαθούσα να έχω έλεγχο πέρα από το πως θα κάνω V τα ποδαράκια μου για να μην πέσω και να είμαι σε ετοιμότητα να φρενάρω. Και αυτό με όποιο μυ διέθετα πάνω μου.
Το κατάφερνα και ήμουν και πολύ ευχαριστημένη.

Αυτή τη φορά ήμουν σαφής με τον εαυτό μου. Ήθελα να φέρνω τα σκι παράλληλα και να κάνω σωστές ελεγχόμενες κινήσεις.
Εκείνο το μαύρο πρωινό, δύσκολα κατάφερνα να τα παραλληλίσω και όταν το κατάφερνα προφανώς γκάζωνα περισσότερο και μετά τα έχανα. Και μετά στροβιλιζόμουν και μετά σωριαζόμουν. Ο διακριτός πόνος όμως έδειχνε ότι προσπαθούσα αν μη τι άλλο προς μια κατεύθυνση.

Μου ‘χε συμβεί και στο λύκειο όταν αποφάσισα να στρωθώ στο διάβασμα. Πριν στρωθώ, όλοι οι βαθμοί καλοί μου φαινόταν. Μετά πήρα πιο πολλές πίκρες.

Ξαναπήγα λοιπόν την επόμενη μέρα.
Η πλαγιά, φαινόταν λιγότερο κατηφορική από την προηγούμενη αλλά να πετάξω δεν πέταξα παρόλο το πρωινό σκι-αχά μόμεντ. Τουλάχιστον εκτιμούσα ότι αν δεν προϋπήρχε το σκι και η ταλαιπώρια, οι πατάτες με τυρί και κρασί δεν θα ήταν τόσο τέλειες και απολαυστικές.

Και φτάνουμε στην τελευταία μέρα. . . Ξανανέβηκα, κάπως πικραμένη, λίγο  που δεν είχα κάνει το άλμα που είχα ονειρευτεί, λίγο που φεύγαμε, αλλά κυρίως που δεν θα προλαβαίναμε να φάμε άλλες πατάτες. Και άρχισα να τσουλάω.

Αυτή τη φορά όμως δεν μου φαινόταν τόσο κατηφορικά. Δεν τρόμαζα από πριν μπω στις στροφές. Γλίστραγα ωραία, κατάφερα ενώ έκανα σκι να πιάσω τα μαλλιά μου, να τραβήξω βίντεο, να πάρω τηλέφωνο.
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι κάτι είχε ξεκλειδώσει.

Αυτό που είχε ξεκλειδώσει ήταν τα πόδια μου.

Ξαφνικά το σώμα μου κατάλαβε ότι δεν πρέπει με όλη του τη δύναμη και όλο του το είναι να προσπαθεί να ανασηκώσει ελαφρώς και να φέρει στη σωστή θέση πόδι, μπότα και σκι μαζί. Συνειδητοποίησα ότι αν απλά το λύσω τελείως από το γοφό και κάτω, τότε το κάνω ό,τι θέλω.

Καμία δύναμη, κανένα άγχος.
Κατέβαινα νοιώθοντας σχεδόν σα να χορεύω και όταν τους βρήκα όλους έτοιμους να παραδώσουν τα σκι είπα συγνώμη πρέπει να το ξανακάνω άλλη μια φορά.
Ανέβηκα μόνη μου και τα 25 λεπτά του lift φάνηκαν μια αιωνιότητα. Η ώρα περνάει γρηγορότερα με παρέα.

Αισθάνθηκα γενναία με την απόφαση μου.
Τράβηξα σέλφι, τράβηξα video, ξέρεις σε περίπτωση που σαβουρωθώ πουθενά μόνη μου να υπάρχει κάτι να γίνει viral. Έπιασα κουβέντα με τον εαυτό μου, του ‘πα που τρέχεις τώρα? Mου απάντησε δεν πειράζει θα το μετάνιωνες αν δεν το έκανες.

Σκεφτόμουν ότι όσο στριφογύριζε ο Βασίλης δίπλα μου ίσως τελικά να δείλιαζα περισσότερο, φοβόμουν μην πέσω πάνω του, ένοιωθα πιο ανήμπορη να σηκωθώ και κάθε φορά που μου έλεγε μπράβο καλά τα πας… πάρτη κάτω. Ίσως αν δεν ήταν μαζί μου να μην είχα βάλει τα κλάματα απελπισμένα. Ίσως να μάζευα τις μύξες μου και απλά να έψαχνα τρόπο να ξανασηκωθώ όπως κάνουν τα παιδάκια όταν είναι μόνα τους. Βέβαια αν δεν ήταν ο Βασίλης δεν θα είχα ξεκινήσει ποτέ σκι. Δεν θα είχα τολμήσει και δεν θα με είχα ξεπεράσει γιατί εμφανώς το σκι και όλη του η ταλαιπώρια είναι τελείως εκτός του comfort zone μου.

Αυτό που έμαθα με το σκι είναι ότι για να πας στην κορυφή χρειάζεσαι τόλμη. Τι να κάνουμε όμως δεν γεννηθήκαμε όλοι τολμηροί και είναι οκ αν δεν θέλουμε και να γίνουμε. Αρκεί να προσπαθούμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας έστω και λίγο. Και όσο πιο πολύ προσπαθείς τόσο πιο πολύ μπορεί να αποτύχεις αλλά όταν δεν προσπαθείς σίγουρα δεν θα αποτύχεις. Και τελικά η λύση και η λύτρωση φαίνεται να έρχεται στη χαλάρωση μετά από την υπερπροσπάθεια.

Τέλος νομίζω με όλα όσα έχω πει για το επίπεδο μου στο σκι αδικώ λίγο τον εαυτό μου. Γιατί περισσότερη σημασία από το τι πραγματικά κάνεις έχει το τι πραγματικά πιστεύεις για εσένα.

Πόσα aha – moment μου βγαίνουν ακόμη?

 

Υ.Γ. Αφιερωμένο στις φίλες που έμαθαν σκι μεγάλες. Και στις τολμηρές που πάνε ψηλά και σε αυτές που θα σουλατσάρουμε τρώγοντας πατάτες και βελτιώνοντας την τεχνική μας στις μπλε. Κορίτσια υπάρχει ελπίδα ας μην τα παρατάμε.

Και φυσικά αφιερωμένο παντοτινά στο Βασίλη που μοιάζει ακούραστος και αντί να τον ακολουθούμε στις κορυφές τον κρατάμε στη βάση.