Βρυξέλλες: Στις γειτονιές της πόλης

Do you speak English? ρωτήσαμε τον οδηγό του ταξί.
‘E λίτολ’, απάντησε και δεν σταμάτησε να μιλάει μια χαρά αγγλικά.

Χωθήκαμε στο βαν, παρέα με ένα άγνωστο ζευγάρι Ισπανών, χωρίς μάσκες και χωρίς φόβο γιατί ήταν παλιά σε μια άλλη εποχή.
Αεροδρόμιο Charleroi – Βρυξέλλες, μια ώρα δρόμος αν δεν πετύχεις κίνηση.
Αν πετύχεις, κολλάς ανάμεσα σε κόκκινα φωτάκια αυτοκινήτων που λαμπυρίζουν πίσω από τη συνηθισμένη μουντίλα, τα νοτισμένα παράθυρα και το ψιλόβροχο.

Μπήκαμε από τα δυτικά προάστια της πόλης και πίσω από το θολό παράθυρο ρουφούσα κάθε εικόνα μετά από πολλά χρόνια, διαβάζοντας ξανά ταμπέλες γραμμένες στα γαλλικά και στα φλαμανδικά.

Περάσαμε από το Anderlecht (ποδοσφαιρική ομάδα και στάδιο) και το Gare du midi (σταθμός τρένου), περιοχές που δεν κυκλοφορείς άνετα αν δεν ξέρεις που να πας.
Ένα τεράστιο outlet Leonidas στα δεξιά, έκανε σαφές το που είμαστε και γιατί ετοιμάσαμε αυτό το ταξίδι-έκπληξη για τα παιδιά.

Στο κέντρο μπήκαμε από την Boulevard Lemonnier, την οποία ο οδηγός αποκάλεσε Marakesh λόγω των πολλών μαροκινών μαγαζιών.
Στο τέλος της, στην Boulevard Anspach ήταν το airbnb που θα μέναμε για δύο ημέρες.

Βρυξέλλες λοιπόν …
Ένα μέρος συνδεδεμένο με συμβούλια, αποφάσεις και γραβάτες που δεν βρίσκεται συνήθως στο bucket list κανενός.
Στο μυαλό έρχονται μεγάλα γυάλινα κτίρια, συνεντεύξεις τύπου με σημαιάκια, άντε και μια γραφική πλατεία, η Grand Place.
Λίγο μπύρα, λίγο σοκολάτα και ένα αγοράκι που κατουράει.
Και το βρίσκεις βαρετό και λες σιγά.
Και όλο και κάποιος θα προσθέσει ‘το καλό με αυτή την πόλη είναι ότι μπορείς να πεταχτείς εύκολα Παρίσι, Άμστερνταμ και Μπριζ’.

Μα, μπορεί μια πόλη να έχει για σύμβολο ένα αγοράκι που κατουράει και να μην έχει μια κάποια πλάκα?
Μπορεί να έχει Τεν-Τεν, Ντάλτον και στρουμφάκια ενώ είναι διάσημη για το art decaux της και να είναι βαρετή?
Να σε προσκαλεί για μπύρες και πατάτες ή βάφλες στο χέρι ενώ χαζεύεις βιτρίνες με μερικές από τις πιο ακριβές σοκολάτες στον κόσμο?

Δεν γίνεται…

Μην την συγκρίνεις με άλλες, δεν είναι από αυτές που είχες όνειρο ζωής, αν και εγώ είχα φάει ένα άσχετο φλας μικρή και ήθελα λέει να πάω στο Βατερλό που βρίσκεται εκεί κοντά.
Πήγα, εντάξει δεν τρελάθηκα.

Στις Βρυξέλλες βρίσκεις, βλέπεις και γεύεσαι μικρές διαφορετικές πινελιές.

Είναι μια πόλη που πάνω στο βαρύ της χαρακτήρα και τη στεγνή της φήμη κάνει ότι μπορεί για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις.

Φιλοξενεί όλες τις φυλές της Ευρώπης και έχει τους περισσότερους διπλωμάτες στον κόσμο μαζί με μια μεγάλη κοινότητα Mαροκινών.

Αν την περιμένεις του κουτιού όπως τη Βιέννη θα απογοητευτείς αλλά αν την περιμένεις και με την πρώτη ματιά εναλλακτική θα πρέπει να την προσέξεις γιατί δεν σου ξεδιπλώνεται έτσι.
Άλλωστε εξαρτάται σε ποια γειτονιά τριγυρνάς.

Ξεκινάμε λοιπόν …

◈ Boulevard Anspach

Ένας δρόμος που παλιά δεν περνούσες ανέμελα αλλά τώρα έχει πεζοδρομηθεί, έχει φωτιστεί, έχουν μπει μεγάλα παγκάκια, και προσπαθεί να είναι φιλικός, ασφαλής και άνετος.
Και τα καταφέρνει τις περισσότερες ώρες εκτός ίσως από αργά τη νύχτα.
Τον χάζευα από το παράθυρο.

Φωτεινός όλο το βράδυ, μερικοί μοναχικοί τύποι, κάποιες ήσυχες παρέες και κάποιες μεγάλες που έσπαγαν την ησυχία μιλώντας φωναχτά γαλλικά.
Σειρήνες περιπολικών ακούγονταν συχνά.
Ένα μαγαζί με συριακό φαγητό βρισκόταν παραδίπλα από ένα  εστιατόριο με το όνομα Jour de Fete εμπνευσμένο από το φιλμ του Jacque Tati.
Το μαγαζί του Ηarry potter παρακάτω κοντά σε ένα vape ‘n weed, magic king.
Ίσως να με μπέρδεψαν τα φώτα αλλά ήταν μεγάλη χαζομάρα από μέρους μου που θεώρησα ότι μπορούσα πριν ξημερώσει να κατέβω ανέμελη για καφέ.

Ανηφορίζοντας, βρίσκεις την Grand Place και όλο το τουριστικό κομμάτι.
Κατηφορίζοντας, θα βρεις περιοχές που καλό είναι να κυκλοφορείς με πιο προσοχή.

Και πώς καταλαβαίνεις αν βρίσκεσαι σε τουριστικό κομμάτι ή όχι?
Αν δεν συναντάς απανωτά βάφλες, πατάτες και σοκολατερί τη μια πάνω στην άλλη να ξέρεις ότι δεν είσαι σε τουριστική περιοχή.

◈ Dansaert

Κάτω από την Boulevard Anspach, ακολουθώντας το mix n math της πόλης, ανάμεσα σε υποβαθμισμένες γειτονιές, αναπτύσσεται και ανθεί η περιοχή γύρω από το δρόμο Antoine Dansaert.
Περπατώντας στο μουντό, ψιλοβρεγμένο πλακόστρωτο, με μια υποψία τηγανίλας στον αέρα, η Μυρτώ είπε ‘Σιγά δεν είναι κάτι οι Βρυξέλλες‘ (Σιγά την κοσμογυρισμένη, θα έλεγα εγώ).
Όταν όμως δοκίμασε τις πιο τραγανές και χρυσαφένιες πατάτες στο Atelier άρχισε να αλλάζει γνώμη (η αλυσίδα αυτή είναι ολλανδική και όχι βελγική).
Σκουντούσε τη Μέλια που ανακατωμένη ακόμη από το ταξίδι, δεν ήθελε να φάει και της έλεγε δοκίμασε είναι οι πιο τέλειες! Δεν προσπαθούσε καν να την εκμεταλλευτεί και να πάρει τη μερίδα της.
Τις λατρέψαμε τόσο που παίρναμε και take away το βράδυ.

Η περιοχή Dansaert είναι μια ακριβή γειτονιά που συγκεντρώνει πολλούς μοντέρνους high end φλαμανδούς σχεδιαστές, μοδάτα μπαράκια, εστιατόρια και θεωρείται trendy.

◈ St Catherine

Κοντά, βρίσκεται η πλατεία με την εκκλησία St Catherine.

Γύρω της υπάρχουν πολλά εστιατόρια. Γνωστό το Nordzee με καλό θαλασσινό street food.
Όλη η περιοχή έχει θαλασσινά γιατί κάποτε εδώ ήταν το λιμάνι.
H Place St Gery ήταν νησάκι του ποταμού Senne ο οποίος επιχωματώθηκε το 19ο αιώνα γιατί θεωρήθηκε υπεύθυνος για μια επιδημία χολέρας.
Ήξερες όμως εσύ ότι οι Βρυξέλλες έχουν σήμερα λιμάνι στην καρδιά της πόλης ?
Εγώ όχι.
Έχουν λιμάνι και ας μην βρέχονται από θάλασσα. Τα πλοία μέσα από κανάλια καταλήγουν στον ποταμό Scheltd (μη ρωτάς πώς προφέρεται) ο οποίος φτάνει στη Βόρεια θάλασσα.

Επάνω από την πλατεία St Catherine βρίσκεται και η περιοχή με τα κινέζικα εστιατόρια.
Μεταξύ του δρόμου Dansaert και της εκκλησίας St Catherine ψάξε ένα μικρό γραφικό στενάκι 70 μέτρων την rue de la Cigogne.

Λίγο πιο πέρα στην άκρη ενός δρόμου συναντάς το Zinneke.

Ένα μικρό σκυλάκι-αγαλματάκι που έχει σηκώσει το ένα πόδι και κάνει ότι κατουράει ένα κολωνάκι. Μέρος του τρίπτυχου κατουρήματος που υπάρχει σε αυτή την πόλη Manneken Pis – Janneken Pis- Zinneke Pis.
Zinneke σημαίνει μπάσταρδος αλλά έχει και την έννοια του ντόπιου Βρυξελλιώτη που ξέρει την περιοχή πολύ καλά.
Προέρχεται από το όνομα του ποταμού της πόλης Zenne στα φλαμανδικά ή Senne στα γαλλικά.

◈ Grand Place

Ανηφορίζοντας από την περιοχή St Catherine, η Μέλια που κοιτούσε συνέχεια το δρόμο μήπως βρει κέρματα (αγαπημένη και κερδοφόρα συνήθεια) παρατήρησε κάτι επαναλαμβανόμενα χρυσά κοχύλια στα πλακάκια του δρόμου.

Άρχισε να τα μετράει και μετά το 3ο αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι στο καλό είναι.
Μάθαμε ότι τα κοχύλια αυτά σημαδεύουν μια διαδρομή που οδηγεί αιώνες τώρα, προσκυνητές στο Santiago de compostella.

Xαζεύοντας χρυσά κοχύλια στο βροχερό κέντρο της Ευρώπης, άρχισαν να πυκνώνουν οι σοκολατερί.
Περάσαμε από το Falstaff, ένα πολύ παλιό καφέ που μυρίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά Old Brussels.
Art decaux, βαριά ποτισμένα βελούδα, βιτρό και φθαρμένα μαρμάρινα τραπεζάκια.
Από εκεί καταλήξαμε στην Grand Place, την πλατεία που ο Βίκτωρ Ουγκώ την είπε την πιο όμορφη του κόσμου όταν την πρωτοαντίκρισε.
Στην ίδια πλατεία ο Μαρξ έγραψε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο στο κτίριο του La maison de cygne, το οποίο σήμερα είναι gourmet εστιατόριο.

Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που κάθομαι στην αγαπημένη μου καφετέρια Roi d’Espagne, στην άκρη της πλατείας.
Και μπορώ να χαζεύω και να σημειώνω για ώρες όπως έκανα κάθε πρωινό και σε αυτή την εκδρομή.
Καθόμουν στο τζάμι μου, με αναμμένο τζάκι ακούγοντας το Toy soldier που είχα χρόνια να ακούσω.
Κοιτούσα τις χρυσές λεπτομέρειες των κτιρίων και θυμόμουν κάποτε που ήταν όλες πράσινες από την υγρασία.
Τι καλά που τις καθάρισαν.

Σε όλα τα τουριστικά μέρη ενώ η καλύτερη τους ώρα να τα χαζέψεις είναι νωρίς το πρωί,
πέφτεις πάντα επάνω σε όλα τα φορτηγά ανεφοδιασμού. Αυτό έπαθα εδώ, το ίδιο παθαίνω κάθε φορά και στο λιμάνι στα Χανιά.

Η βόλτα με τα κορίτσια ξεκίνησε από το Δημαρχείο. Το πιο ψηλό κτίριο της πλατείας που στην κορυφή του έχει το αγαλματάκι του Saint Michael. Ο προστάτης της πόλης, ο οποίος φτάνει τόσο ψηλά, που μοιάζει να χάνεται κάπου στον ουρανό.

Χάρτες, συγκοινωνίες, συμβουλές και βιβλιαράκια για παιδιά. Να πάρεις οπωσδήποτε τον οδηγό με όλα τα murals της πόλης.
Οι Βρυξέλλες έχουν μεγάλες τοιχογραφίες στα πιο άσχετα κτίρια και ξεπροβάλουν έτσι ξαφνικά εκεί που στρίβεις μια γωνία.
Αυτό το βιβλιαράκι είναι εξαιρετική αφορμή για να βρεθείς σε στενά που δεν θα έστριβες.

Η πλατεία είναι συνήθως γεμάτη τουρίστες και αυτούς που ξεχωρίζαμε συνέχεια ήταν οι Ισπανοί.
Η Μυρτώ απόρησε και είπε ‘Μαμά πιο πολλά ισπανικά έχω ακούσει παρά γαλλικά’.
Βέβαια και οι Έλληνες ακούγονται.
Μάλιστα είναι τόσοι πολλοί που πριν από 30 χρόνια σε κάποιες καφετέριες εδώ στην Grand Place σέρβιραν φραπέ.
Τώρα που και οι Έλληνες το γύρισαν στε φρέντο εσπρέσο δεν φαντάζομαι να έχουν ακόμη.

Στις τουριστικές περιοχές, αν κάτι πρέπει να προσέχεις, είναι η τσάντα σου.
Εμείς για να είμαστε ανέμελοι, αποφασίσαμε σε όλο το ταξίδι να έχουμε τα λεφτά σε εσωτερική τσέπη μαζί με κινητό και διαβατήρια.
Στο backpack είχαμε όλα τα υπόλοιπα, πολύτιμα μεν για την εκδρομή μας, αλλά που ανταλλάζαμε με την ευκολία να έχουμε το backpack κρεμασμένο πίσω και ότι γίνει.
Τα κορίτσια το κράταγαν μπροστά γιατί ανησυχούσαν μην τους κλέψουν τον ‘πολύτιμο’ σκούφο τους που είχαν μέσα. Σύντομα βαριόντουσαν και το ξαναβάζανε πίσω.

Γύρω από την Grand Place έχει ένα σωρό στενά.
Ένα από αυτά το Rue de boucher, με πολλά τουριστικά εστιατόρια γεμάτα Moules et Frites, σαν αυτά τα δικά μας στα νησιά που σε καλημερίζουν και σου λένε περάστε.

Eδώ κοντά θα βρεις και την Gallerie st Hubert.
Μια από τις πιο παλιές κλειστές στοές της Ευρώπης με design μαγαζιά και ακριβές σοκολατερί. Εδώ να έρθεις όταν βρέχει (κάτι που συνηθίζεται)

Στο βιβλιοπωλείο της στοάς, βρήκα έναν πολύ όμορφο παιδικό οδηγό για την πόλη στα γαλλικά. Αν και ο δικός μου είναι καλύτερος, σου τον προτείνω αν ξέρεις γαλλικά.

Σε ένα στενάκι, σε μια εσοχή τοίχου, κλειδωμένο πίσω από κάτι κάγκελα ένα μαρμάρινο κοριτσάκι κατουράει.
Λέγεται Janneken pis και δεν έχει γκαρνταρόμπα.
Το διάσημο αδερφάκι του κατουράει σε ένα στενάκι από την άλλη πλευρά της πλατείας.

◈ Manneken pis

Καταλαβαίνεις ότι πλησιάζεις το Manneken Pis όταν πυκνώνουν ακόμη περισσότερο οι σοκολατερί πάνω στις σοκολατερί και αυξάνονται οι δαντέλες, οι πατάτες και τα τεράστια πλαστικά αγοράκια με το πουλάκι στο χέρι.

Έχει επίσης πολλά μαγαζιά με βάφλες αλλά όπως έχω ξαναπεί τις πιο ωραίες τις έχω φάει από πλανόδιους. Αυτές τις σκέτες, χωρίς κανένα τόπινγκ.
Έτσι ζεστές, λαχταριστές και ταιριαστές στο κρύο και στο ψιλόβροχο.

Παραδέχομαι όμως ότι οι άλλες είναι πιο εντυπωσιακές και Instagrammable.

Το γνωστό αγοράκι στέκεται σε μια γωνία και κατουράει χωρίς σταματημό αιώνες τώρα. Είναι μικρό μικρούτσικο και θα το προσέξεις κυρίως λόγω του κόσμου που μαζεύετε γύρω του.
Όπως είπε και η Μέλια … ‘Μαμά, αυτό το αγοράκι το έχουν κάνει βούκινο’
Εκεί κοντά έχει ένα μικρό μαγαζί με τις φορεσιές που του έχουν χαρίσει αρχηγοί κρατών σε επίσημες επισκέψεις τους.
Τα κορίτσια βρήκαν ενδιαφέρον στην εφαρμογή που δείχνει πώς έχει ντυθεί και από ποια χώρα του κόσμου έρχονται οι στολές του.
Έχει και στολή τσολιά, που του χάρισε ο ΕΟΤ το 1956 και τη φόρεσε την 25η Μαρτίου 2022 για την επέτειο των διακοσίων χρόνων της ελληνικής επανάστασης.

Προχωρώντας προς την επόμενη γειτονιά βρήκαμε ένα μαγαζί Axe throwing, δηλαδή ξύλινους στόχους στους οποίους πετάς τσεκούρια.

Είχε το πιασάρικο μοτο ‘When work feels overwhelming, remember, here you can throw axes’

◈ Mont des arts

Αφήνοντας σιγά σιγά τα πλακόστρωτα της πλατείας, ανηφορίζεις προς το Mont des Arts, δηλαδή το λόφο των τεχνών. Αυτό το ανηφόρισμα, όπως τα περισσότερα ανηφορίσματα, καταλήγει σε ωραία θέα.
Ωραία θέα όμως θα βρεις στο Museum of Instruments και στην ταράτσα του Royal Library.

Και από τα ψηλά στα χαμηλά…
Κατηφορίζοντας, μπορείς να κατέβεις πολύ χαμηλά, στο παλάτι Coudenberg. Ένα παλάτι που το 18ο αιώνα καταστράφηκε τελείως από φωτιά και έχουν σωθεί μόνο τα υπόγεια μέρη του.

◈ Sablon

Sable είναι η άμμος, άρα Sablon είναι ο αμμώδης, άρα υποθέτω κάτι αμμώδες θα είχε κάποτε εδώ.
Υπάρχουν δύο πλατείες η Grande Sablon και η Petite, η μεγάλη και η μικρή δηλαδή.
H Grande φημίζεται για την εκκλησία με τα όμορφα βιτρό, τα οποία καλό ειναι να δεις βράδυ. Διάσημη επίσης είναι και η υπαίθρια αγορά της με αντίκες που γίνεται τις Κυριακές.

Η περιοχή έχει όμορφα κομψά καφέ και σοκολατερί, όχι από αυτές που αγοράζεις σοκολάτες με το κιλό γιατί το κιλό πάει κάπως ακριβά.
Εδώ βρίσκεται και το αγαπημένο μου Pierre Marcolini με το πιο όμορφο του μαγαζί.

Στην Petite Sablon έχει έναν πολύ ωραίο κήπο με αγάλματα.

Η περιοχή αυτή μαζί με την περιοχή Marolles χωρίζει την πάνω με την κάτω πόλη, γιατί εδώ γύρω η πόλη αρχίζει και βρίσκεται πιο ψηλά από το κέντρο.

◈ Marolles

Αν και δίπλα, αυτή η γειτονιά είναι πιο πολύχρωμη και προσιτή chic Sablon.

Στην καρδιά της περιοχής, την Place de Jeu du balle, έχει μια πολύ γνωστή υπαίθρια αγορά.
Θα βρεις επίσης πολλά μαγαζιά με διακοσμητικά για το σπίτι, second-hand stores και vintage.

Περπατώντας, ίσως ακούσεις να μιλάνε μια διάλεκτο που λέγεται Brusselian ή Marollien. Είναι παλιά και σχεδόν δεν χρησιμοποιείται πια.
Στην άκρη της περιοχής θα βρεις ένα μεγάλο ασανσέρ.
Το παίρνεις και ανεβαίνεις στην επάνω πόλη.

◈ Louise

Και με το ασανσέρ βγαίνεις στο Palais de Justice.

Το μεγάλο δικαστικό μέγαρο που οι ντόπιοι κοροϊδεύουν ότι έχει δεκαετίες που βρίσκεται συνεχώς υπό ανακαίνιση.
Έχει πολύ ωραία θέα και ηλιοβασίλεμα, αν φυσικά πετύχεις καθαρό ουρανό.

Εδώ βρίσκεται η avenue Louise, o ‘καλός’ τους δρόμος, σα να λέμε Βουκουρεστίου.
Και σε αυτό το σημείο κλείνουμε μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Παίρνοντας το τραμ βλέπεις το κανάλι της πόλης και κατευθύνεσαι στο Atomium.

◈ Atomium

Βγαίνοντας σιγά σιγά από το κέντρο, περνάς δίπλα από το Laaken. Μια ‘βασιλική’ περιοχή με παλάτι, greenHouses (αυτά τα όμορφα θερμοκήπια) και κινέζικη παγόδα.

Φαίνεται πολύ όμορφη με το κόκκινο της χρώμα όπως ξεπροβάλει απρόσμενα μέσα από τις πρασινάδες, την εποχή φυσικά που η περιοχή είναι πράσινη.

Το τραμ, μας άφησε μακριά, περπατήσαμε σε πεσμένα φύλα και είδαμε το Atomium γυαλιστερό και ασημί μέσα στα πορτοκαλί χρώματα του φθινωπόρου να ξεπροβάλλει σιγά σιγά.

Να σου πω ότι ονειρευόμουν να δω το Atomium ή ότι το είχα νοσταλγήσει, θα ήταν ψέμα.
Να σου πω ότι θα πήγαινα αν δεν είχα μαζί τα παιδιά, δεν θα πήγαινα.
Όταν ζω μακριά του λέω οκ… κάτι μπάλες.
Όμως όταν τις ξαναείδα από μακριά εντυπωσιάστηκα για μια ακόμη φορά.

Από την επάνω μπάλα του Atomium προφανώς και έχει θέα.

Μια από αυτές τις μπάλες είναι αφιερωμένη στα παιδιά. Παλαιότερα τα σχολεία έκαναν sleepover σε αυτήν και τα παιδιά κοιμόταν μέσα σε μπαλίτσες.

Δίπλα του η mini Europe με όλες τις μινιατούρες από τα μνημεία της Ευρώπης και αυτό ατσάλινο στέκεται από πάνω, το μόνο μνημείο σε φυσικές διαστάσεις.

Τελειώνοντας τη βόλτα μας, φάγαμε πατάτες και βάφλες από πλανόδιους ελπίζοντας ότι ίσως προλάβουμε τη νύχτα για να το δούμε να λαμπιρίζει με τα φώτα του.
Δεν αντέχαμε όμως άλλο μέσα στο κρύο και την κούραση.
Και καθώς ξεκινούσε το τραμ, μας έκανε τη χάρη και μας χαμογέλασε με τα χιλιάδες λαμπιόνια του να ανάβουν καθώς έπεφτε η νύχτα.

A bientot

◈ Cinquantenaire

Επιστρέφοντας στην πόλη πάμε Cinquantenaire.

Ένα μνημείο με χαρακτηριστική αψίδα που είχε φτιαχτεί για τα 50 χρόνια από την ίδρυση του Βελγίου.
Έχει κήπο για πικ νικ, μουσείο αυτοκινήτων, μουσείο τέχνης & ιστορίας και στρατιωτικό μουσείο.

Από κάτω του, περνάει ένας δρόμος. Μικρή μου άρεσε πολύ όταν μπαίναμε μέσα σε αυτό το τούνελ με το αυτοκίνητο γιατί αισθανόμουν ότι με καταπίνει η αψίδα.

Κοίτα ψηλά ψηλά τα αγάλματα με τα άλογα. Να σου πω ένα μυστικό? Μπορείς να ανέβεις εκεί!!!
Πληρώνεις είσοδο στο στρατιωτικό μουσείο, ρωτάς το δρόμο στο ταμείο και ανεβαίνεις.
Πρόσεχε μόνο αν φυσάει και αν βρέχει δεν θα το ευχαριστηθείς τόσο.

Εδώ κοντά βρίσκεται η περιοχή Merode. Μια απλή όχι τουριστική συνοικία του Βελγίου.
Δεν έχει κάτι χαρακτηριστικό αλλά αν θέλεις να περπατήσεις όπως περπατάει ένας ντόπιος μια καθημερινή και αν θέλεις να ξαποστάσεις σε ένα Le Pain Quotidien κάνε μια βόλτα.
Πίσω από τη Merode ξεκινάει ο δρόμος George Henri επίσης συνοικιακός.
Όλα αυτά βρίσκονται σχετικά κοντά στο γνωστό κτίριο με τις ακτίνες.

◈ European Cartier

Το σύμβολο της Ευρωπαϊκής ένωσης το κτίριο Berlaymont (το ακτινωτό κτίριο) βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή συνοικία, μαζί με όλα όλα τα κτίρια που βλέπεις στις ειδήσεις.

Στην καρδιά της συνοικίας βρίσκεται η Place Luxemburg. Και στην Place Jourdan θα βρεις το Maison Antoine γνωστό για τις πατάτες του από το 1948.

Περιττό να σας πω ότι τα κορίτσια βαρέθηκαν τα γυάλινα κτίρια και τους μεγάλους όγκους.
Ίσως τώρα που μεγαλώσανε να βρουν κάποιο ενδιαφέρον στο Parliamentarium τον εκθεσιακό χώρο της Ένωσης όπου μπορείς να μάθεις πώς λειτουργεί.

Τα κορίτσια θέλανε βάφλες, γλυκά και πατάτες.
Εγώ ήθελα, να ακούω πολλές γλώσσες γύρω μου και να ανακαλύπτω νέες γωνιές. Και σκέφτηκα ότι ίσως θα πρέπει και στην πόλη μου να τριγυρίζω πιο πολύ σαν τουρίστας.
Και μετά έγινε lockDown και ευτυχώς η τελευταία μου ανάμνηση από εξωτερικό ήταν να με ποτίζει η μουσική και το χριστουγεννιάτικο φως στη μέση της Grand Place μασουλώντας ζεστή τραγανή βάφλα με καραμελωμένα κομμάτια ζάχαρης. Και σε όσα ακολούθησαν είχα αυτό να γυροφέρνω στο μυαλό μου και να ξαναγυρίζω νοερά.

 

 

 

 

Υ.γ. Σας αφήνω εδώ, τον πιο παραστατικό, interactive χάρτη για τις γειτονιές της πόλης www.visit.brussels/en/visitors. Κατέβα λίγο πιο κάτω στη σελίδα, εκεί που γράφει Explore the Brussels’ neighbourhoods.