Έξι χρόνια στο δημοτικό

6 χρόνια πέρασαν από εκείνη την ημέρα που άφησα ένα μικρό κοριτσάκι με κοντό πατελονάκι, πλεξουδάκια και πεδιλάκια μέσα στην τάξη.
6 χρόνια μετά, ένα κορίτσι με τζιν, αθλητικά και λιτά μαλλιά πέρασε μόνο του την πόρτα του γυμνασίου.

Ένα κορίτσι που δεν στέκεται ποτέ και συνεχώς βιάζεται να μεγαλώσει.
Και που πάντα του έλεγα… Κοριτσάκι μου όλα θα γίνουν. Κάτσε στην ηλικία σου, παίξε, άλλωστε τα περισσότερα χρόνια της ζωής σου θα είσαι ενήλικας.
Τώρα στο δημοτικό είναι η δουλειά σου να είσαι παιδάκι.

Αν και για εμένα θα είναι πάντα παιδάκι, φαίνεται να τελειώνει αυτή η δουλειά της.
Και τώρα τι να της πω?

Ξεκινώντας το δημοτικό, της έδωσα ένα σωρό ευχές και συμβουλές.
Όταν την κοιτάω να περπατάει μου φαίνονται μακρινές και όταν τη σκέφτομαι σαν χθες.
Πάντως παράπονο δεν έχω, όλα έγιναν και με το παραπάνω.

Τώρα στην πόρτα του γυμνασίου δεν ξέρω τι να της ευχηθώ.
Δεν θέλω καμιά μου ευχή να τη βαραίνει και καμιά μου συμβουλή να την επισκιάζει.

Θέλω να ανοίξει το δρόμο της
Να κοιτάζει τον κόσμο με περιέργεια
Να τον μαθαίνει
Να ζει αρμονικά μέσα σε αυτόν
Να πατάει στα πόδια της
Να ονειρεύεται και να πορεύεται
Θέλω να βρίσκει ή να φτιάχνει χαρά

Αγάπη μου έξι χρόνια τώρα έβγαζες ρίζες, τώρα σιγά σιγά θα αρχίσεις να βγάζεις και φτερά.
Εύχομαι να πετάς σε ένα κόσμο καλύτερο και εμείς να σε καμαρώνουμε.
Σε ένα κόσμο που δεν ξέρω πως θα ξημερώσει και ποια μπορεί να είναι τα καλύτερα εφόδια αλλά επειδή η ψυχή του ανθρώπου δεν έχει αλλάξει και πολύ από τα αρχαία χρόνια, σίγουρα θα χρειάζεται καλοσύνη, ευγένια, σεβασμός, δημιουργία, όνειρα και πράξεις.

Να σε προσέχεις και να σε αγαπάς

Υ.Γ. A! και να προσαρμόζεσαι. Αν και νομίζω ότι το κλείσιμο της έκτης έδωσε αυτό το μεγάλο μάθημα που ούτε εμείς δεν ξέραμε καλά καλά. Να έχουμε μεγάλους στόχους αλλά ορίζοντα ημέρας.