Α΄ Γυμνασίου – Α΄ Λυκείου

Όταν η μεγάλη μου κόρη άφηνε το Δημοτικό και έμπαινε στην Α’ Γυμνασίου μια φίλη μου είχε πει:
“Δεν έχει καμία σημασία σε ποιο σχολείο θα πάει, σημασία έχει τι φίλους θα τύχει και αυτό δεν το ορίζεις”

Βγήκε πέρα για πέρα αληθινή…

Τώρα που η κόρη μου θα πάει Α’ Λυκείου η ίδια φίλη είπε:
“Κάθε φορά που θα βγαίνει θα τη σταυρώνεις και θα τη στέλνεις”

◈ Φέτος έχουμε δύο πρωτάκια στο σπίτι.
Τη Μυρτώ Α’ Λυκείου και τη Μέλια μας Α’ Γυμνασίου.

Βye Βye Γυμνάσιο – Welcome Γυμνάσιο

Όταν η Μυρτώ ξεκινούσε Γυμνάσιο 3 χρόνια πριν, ένοιωθα ότι μεγάλη πόρτα θα διαβεί.
Μεγάλη πόρτα που στο μυαλό μου φάνταζε σαν μια μεγάλη μαύρη τρύπα που θα έβαζε το ποδαράκι της από τη μια και δεν ήξερα τι θα βγει από την άλλη.

Κάπως έτσι έγινε.
Μόνο που ήμουν αισιόδοξος άνθρωπος και νόμιζα ότι θα μπει μωρό και ήλπιζα να βγει δεσποινίς.
Εύκολα, ήσυχα και εμείς να την κοιτάμε και να την καμαρώνουμε.

Δεσποινίς βγήκε και εμείς την κοιτάμε και την καμαρώνουμε.
Εύκολα όμως όχι, ούτε ήσυχα.

Δεν του το ‘χα του Γυμνασίου.
Φαντάστηκα ότι θα χει κάτι ζόρια με τα μαθήματα, θα αλλάξει καναδύο παρέες, θα βρει αυτό που της ταιριάζει και that’s it.
Φαντάστηκα επίσης ότι η Α’ Γυμνασίου θα τσουλήσει πιο παιδικά και ότι τα πράγματα πάνε σιγά σιγά.

Τελικά δεν έγινε έτσι.
Θα το θέσω όπως το είπε η Μυρτώ κοιτώντας πίσω:

Μαμά στην Α’ Γυμνασίου ήταν λες και μας αμόλησες όλα τα μικρά σε μια αρένα και μας είπες κάντε ότι σας έρθει

Αρένα θα έλεγα τον on-line κόσμο.
Και δεν ήταν όοοολα τα μικρά αλλά σίγουρα ήταν πολλά από αυτά.

Δεν ήταν και στρωτή εκείνη η πρώτη χρονιά, ήταν η Α’ Γυμνασίου του κορονοϊού.
Κανείς δεν ασχολήθηκε με καμία προσαρμογή παρά μόνο αν φοράνε μάσκες και αν έκαναν τεστ και ζήτημα να έγινε 2.5 μήνες σχολείο.

Όπως λέει και η ίδια στη μικρή της αδερφή:

Στην Α’ Γυμνασίου δεν θα μπορέσω να σε βοηθήσω σε κανένα μάθημα. Δεν διάβασα τίποτα! Ήμουν κάτω από το πάπλωμα και κοιμόμουν

Α! και μέσα στο τότε μπέρδεμα, μου είπε πρόσφατα ότι σε εκείνο το τμήμα είχαν ξεχάσει να κάνουν Αγιασμό. Καλά πήγε και αυτό. Ξορκισμός χρειαζόταν τελικά.

Να μαι λοιπόν ξανά στην πόρτα της Α’ Γυμνασίου με ένα άλλο παιδάκι στο χέρι.
Χαρούμενη και συγκινημένη γιατί είναι όμορφη διαδικασία να μεγαλώνεις.
Ταυτόχρονα όμως και μαγκωμένη γιατί οι μετασχηματισμοί δεν είναι εύκολο πράγμα ειδικά όταν συμβαίνουν σε όλα τα παιδάκια μαζί (και στους γονείς τους).
Θέλω όμως να θυμάμαι και θέλω να θυμάστε και εσείς ότι παρά τις αλλαγές, το ύφος και τον αέρα, μέσα τους είναι ακόμη παιδιά, πολύ παιδιά.
Το ανακαλύπτεις σε κάθε αδύναμη στιγμή τους ή το θυμάσαι σε κάθε αναπάντεχη βλακεία που θα ακούσεις.

Και ακριβώς επειδή είναι ακόμη παιδιά μην τα φοβάστε τα ξεσπάσματα τους και κυρίως μην τα παίρνετε προσωπικά.

Τα παιδιά δοκιμάζουν στυλ, δοκιμάζουν όρια, δοκιμάζουν τον κόσμο για να βρουν τα δικά τους πατήματα.

Έχω καταλήξει ότι ο κάθε έφηβος έχει μια ποσότητα ενέργειας να διοχετεύσει.
Μια επανάσταση να κάνει.
Θα τη βγάλει σε εσένα?
Θα τη βγάλει σε νεύρα για τα μαθήματα? Για φίλους? Για την εικόνα του? Δεν ξέρω κάπου θα τη βγάλει.

Είναι σαν το καθένα τους να έχει ένα τουβλάκι. Παίζει μαζί του στο τραπέζι, το πάει πέρα, το πάει δώθε, το δοκιμάζει.
-Παρατηρείς.
Πέφτει τελικά το τουβλάκι.
-Το σπρώχνεις απαλά για να ξαναέρθει στη θέση του.
Και πάλι από την αρχή το παιχνίδι.

Ένα τουβλάκι για τα μαθήματα, ένα τουβλάκι για τη συμπεριφορά, ένα τουβλάκι για τις παρέες… ένα τουβλάκι για καθετί.

Δεν θα είναι ούτε εύκολο ούτε ευχάριστο.
Αλλά πρέπει να είσαι εκεί.

Γιατί τώρα τα παιδιά δεν παίζουν στην αλάνα και γυρίζουν μόλις βραδιάσει.
Τώρα παίζουν μπάλα στην ψηφιακή αρένα και καθόλου δεν γυρίζουν μόλις βραδιάσει.
Μαθαίνουν τη ζωή από κάθε γνωστικό ή παρανοϊκό σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Στήνουν ένα δικό τους playground διαθέσιμο μέρα νύχτα που εσύ δεν έχεις ιδέα (και καλό θα ήταν να είχες αν και μερικές φορές δεν παλεύεται).
Και σε αυτό τον παιδότοπο δεν θα περάσει ποτέ μπροστά τους κανένα tik tok με συμβουλές για σωστούς τρόπους ούτε ως προς τον εαυτό τους, ούτε ως προς τους άλλους (ούτε ως προς τη χρήση του ίδιου του τικ τοκ).

◈ Έχοντας αυτά και άλλα πολλά κατά νου συνοδεύω τη μικρή μου Μέλια στην πόρτα του Γυμνασίου.
Και θέλω να ξέρει πόσο την αγαπάμε και τη θαυμάζουμε και θα είμαστε δίπλα της για να έρθει να χωθεί στην αγκαλιά μας όποτε το χρειάζεται.
Γιατί έχει κάνει πολλά και μερικά δύσκολα βήματα αλλά ξέρει ότι όταν ξεπερνάμε τον εαυτό μας αισθανόμαστε πιο δυνατοί.

Εγώ πάλι ελπίζω να έχω αντοχές για όλα τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι.
Και εκείνη που είναι δεύτερο παιδί εύχομαι να μην έχει μπερδευτεί με όσα έχει ήδη ακούσει από την μεγάλη της αδερφή.
Να θυμάται πάντα ότι κάθε πλάσμα είναι διαφορετικό, μοναδικό και ξεχωριστό.
Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του δρόμο να χτίσει και τα δικά του τουβλάκια να ρίξει.

Προς το παρόν ελπίζω να τσουλήσουν καλά οι πρώτες μέρες σε ένα άγνωστο σχολείο και όλα τα πρωτάκια να βρουν καλούς φίλους.
Αν και για αρχή εύχομαι απλά να βρουν κανένα διπλανό να μιλάνε.

Καλώς το Λύκειο

Αυτά τα 3 χρόνια λοιπόν του Γυμνασίου έχω ακούσει τις πιο απίθανες ιστορίες.
Ιστορίες που έφερναν σε ότι ήξερα από το δικό μας Λύκειο ανακατεμένο με λίγο Beverly Hills.

Too much drama

Τώρα που η Μυρτώ μπαίνει στο Λύκειο δεν ξέρω τι ιστορίες να περιμένω πια. Του Πανεπιστημίου?
Και τι είναι τα 15 ? Η νέα ενηλικίωση ?
Μπορεί να είναι της μόδας να ζουν με αέρα ενηλίκων χωρίς καμία υποχρέωση (μια βόλτα στην Κηφισιά Σάββατο βράδυ θα σας πείσει) αλλά ορμονικά και αναπτυξιακά μέσα τους είναι εκεί που θα έπρεπε να είναι.
Και αυτό δημιουργεί conflict.

Φοράνε ένα περίβλημα που δεν μπορούν να σηκώσουν

Και αναρωτιέμαι… Να το σηκώσεις μαζί τους? Ξέρεις τι είναι να ξαναζείς την εφηβεία? Κάθε βλακεία? Κάθε δράμα? Κάθε κοτσάνα που αυτά την έχουν ξεχάσει μέχρι αύριο και εσύ έχεις ταραχθεί συθέμελα?
Να μην τo σηκώσεις μαζί τους? Και ποιος θα είναι εκεί να υπενθυμίζει ότι κάτι πάει στραβά? Γιατί πάει στραβά και δεν είναι καθόλου μόνο το χάσμα γενεών.

Σε όλο αυτό έρχεται να προστεθεί το άγχος για το τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν.
Πόσες ώρες φροντιστήρια αντέχει ο οργανισμός τους και πώς στο καλό έχουμε καταφέρει να βασανίζονται έτσι μέχρι να μπουν σε μια σχολή που πρέπει να διαλέξουν όταν είναι 15-16 χρονών.

Λες και όλοι εμείς ξέραμε τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε στα 18 που δώσαμε πανελλήνιες ή λες και μερικοί από εμάς δεν το ψάχνουμε ακόμη μέχρι σήμερα.

Εγώ βλέπω ότι τα παιδιά μας δεν είναι καλά. Προσπαθούν να μεγαλώσουν σε μια πολύ πιεστική και οξύμωρη κατάσταση.
Από τη μια απαιτήσεις στο Θεό και από την άλλη ελευθερίες άλλης ηλικίας με έμπνευση όπως είπα και πριν το tik tok και κάτι άλλες σειρές.
Και ανησυχώ και φοβάμαι.

◈ Εύχομαι λοιπόν στη Μυρτώ μέσα σε όλο αυτό τον έντονο κόσμο να καταφέρνει να βάζει το δικό της στόχο και αν χρειαστεί να τον αλλάζει.
Να φτιάξει ένα πρόγραμμα με το minimum φροντιστήριο και το maximum διάβασμα και όχι το ανάποδο, αν και μου είπαν ότι αυτό δεν γίνεται.
Όταν πέφτει, να ξανασηκώνεται αλλά κυρίως να μαθαίνει.
Να μην ξοδεύεται εδώ και εκεί.
Να κάνει ότι χρειάζεται για να είναι καλά η ψυχή της, αλλά να ξέρει ότι αυτό μπορεί να ξενίζει και θα πρέπει να το αντέχει.
Να τυχαίνει αλλά και να επιλέγει καλούς ανθρώπους.
Να είναι και η ίδια ένας καλός και δοτικός άνθρωπος με τα δικά της όρια.

Και μακάρι να μπορούσα να την πάρω από το χεράκι και να την πάω στην πόρτα του σχολείου και πάλι.
Και μακάρι να μπορούσα να την αγκαλιάσω και να την προστατέψω από όλα τα κακά του κόσμου.
Αλλά δεν μπορώ πια και μάλλον δεν πρέπει, αλλά ελπίζω να θυμάται πάντα ότι το σπίτι της είναι το λιμάνι της και όχι το ξενοδοχείο της.

Και ίσως να μην είμαι η μαμά που σταυρώνει παιδιά φεύγοντας.
Είμαι όμως η μαμά που παρακαλάει την τύχη και εκείνο το αγγελάκι που λέγαμε ότι είχαν μικρά.
Εκείνο που τα έσωζε κάθε φορά που τα έβλεπες να πέφτουν και έλεγες πάει σκοτώθηκαν.

 

 

 

 

 

 

Κορίτσια μου ελπίζω να σας ακολουθεί πάντα.
…και να έχετε η μια την άλλη.

 

 

Υ.Γ. 1 – Σε τρία χρόνια θα ξαναγράψω post με τίτλο Α’ Λυκείου – Α’ Ζωής και ελπίζω να έχω να σας πω όμορφα πράγματα.
Υ.Γ. 2 – Για όσους κοιτάνε σήμερα το αγγελούδι τους και αναρωτιούνται μήπως τα λέω λίγο βαριά τους παρακαλώ να κρατήσουν το post στο πλάι. Ίσως χρειαστεί να ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι.
Υ.Γ. 3 – Τέλος εύχομαι να περάσει εκείνη η μόδα που θέλει τα γυμνασιολυκειάκια να κυκλοφορούν όλο το χειμώνα χωρίς μπουφάν. Και εκείνη οι άλλη με τα party στα club που τα λένε του σχολείου αλλά δεν είναι καθόλου του σχολείου. Α! και το Waterboom. Μη δίνετε σημασία κάτι δικά μου.