2023: Όλα πάνε βάσει σχεδίου

Μόνο που δεν ξέρουμε ποιανού σχεδίου.

Αν κάτι χαρακτήρισε το 2023 μου, ήταν μια συνεχής ανατροπή.
Ευτυχώς όχι κάτι μη επιδιορθώσιμο αλλά άλλο σχέδιο έκανα, άλλο έβγαινε.
Άλλο κυνηγούσα, άλλο έπιανα.

Νομίζω ότι πολλών τα σχέδια κάτι έπαθαν φέτος.
Άλλωστε το ειρωνικό μότο “Όλα πάνε βάσει σχεδίου”, ξεπήδησε από ένα group chat με φίλες.

Μερικές φορές μοιάζει λες και μετά τον covid, να απορυθμίστηκε ο κόσμος και ο καθένας από εμάς να έχει σαλτάρει λίγο.
Ένα ότι να ‘ναι και πολλά δράματα.
Άλλοτε αληθινά και άλλοτε μεγενθυμένα μέσα από την digital ζωή μας, που απλώνει το μάρκετινγκ της παντού.

Πάμε να δούμε μερικά από αυτά που μας έσκασαν τη χρονιά που πέρασε.

Ενημέρωση

Η ενημέρωση έρχεται πλέον έτσι από μόνη της και σε βρίσκει όλη την ώρα.
Σερβιριζόμαστε όλο και περισσότερο “συναφές περιεχόμενο“, που τελικά ο καθένας ζει στο παράλληλο σύμπαν της δικής του αλήθειας.
Και μοιάζει τόσο αληθινή.

Ε! λοιπόν αυτή τη χρονιά μπούχτησα:
◈ Την αλήθεια του καθενός.
◈ Ασαφείς τίτλους που βγάζουν τεχνητή ένταση.
◈ Άρθρα για τον καιρό… Διαβάζεις τίτλο, νομίζεις μεθαύριο καταστρεφόμαστε. Ανοίγεις το άρθρο και δεν καταλαβαίνεις ούτε τι καιρό θα κάνει, ούτε πού ακριβώς. Τελικά πέφτει η θερμοκρασία δύο βαθμούς, για δύο μέρες και γυρίζουμε ξανά στην αιώνια λιακάδα.
Καμιά φορά όμως έρχεται στ’ αλήθεια η καταστροφή. Δεν ξέρω αν πήγε 112 στο μετρό της Νέας Υόρκης που πλημμύρισε αλλά στη Θεσσαλία και στο Βόλο πήγε. Φοβάμαι μην κάποια στιγμή την πάθουμε σαν τον ψεύτη βοσκό.
◈ Σιχάθηκα τους τίτλους “Δείτε την ώρα που σκοτώνεται…” ο σκύλος, ο άνθρωπος και η ανθρωπιά μας. Και άθελα μου είδα ένα βίντεο με ένα πλοίο να φεύγει από τον Πειραιά και κάτι άλλα με ένα μουσικό φεστιβάλ. Και κάτι συμπιεσμένα βαγόνια. Και δεν το χωρούσε ο νους μου.

Πάντα νόμιζα ότι εγώ δεν ήξερα αλλά υπάρχει κάποιος πιο πάνω που ξέρει ή σχεδιάζει.
Και δεν εννοώ τέρμα πάνω όπως μια ανώτερη δύναμη. Εννοώ ένας διευθυντής, ένας ανώτερος ιεραρχικά ή μια παγκόσμια συνωμοσία τέλοσπάντων.

Μερικές φορές όμως μοιάζουν όλα τυχαία.

Τα παιδιά

Σίγουρα πάντως μια παγκόσμια συνομωσία δεν εξηγεί τα χάλια της παιδείας μας.
Δεν μπορώ να ακούω ότι υπάρχει σχέδιο να μείνουμε αμόρφωτοι.
Να σου πω κάτι… θα προτιμούσα να υπάρχει σχέδιο.
Προτιμώ να πέσω θύμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας από το να πάω λόγω απλής βλακείας.

Το 2023 οι Έλληνες μαθητές δεν τα πήγαν καλά στις εξετάσεις PISA που κατατάσει την απόδοση των μαθητών ανά χώρα.
Αυτό που δεν αποτύπωσε ο διαγωνισμός είναι με πόσο κόπο, άγχος και πίεση, οι δικοί μας μαθητές βρέθηκαν στη θέση 44.
Γιατί καλά να μην έχεις κριτική σκέψη, αλλά να έχεις μοχθήσει και για αυτό?

Έχω την εντύπωση ότι στην Ελλάδα όποιο σύστημα και να φέρναμε στα ίδια θα κατέληγε.
Γιατί σύστημα που να σου λέει περάστε όλοι στο Πανεπιστήμιο έτσι, τελειώστε έτσι και γίνεται εκατομμυριούχοι γιατί έτσι, δεν υπάρχει.
Πάντα θα υπάρχει μιας μορφής αξιολόγηση. Και πάντα εμείς θα το τερματίζουμε.
Τουλάχιστον οι Ασιάτες που το τερματίζουν έχουν και αντίστοιχα αποτελέσματα στις εξετάσεις PISA.

Και αφού μιλάμε για παιδεία να μιλήσουμε και για παιδιά.
Το 2023 είναι η χρονιά που πλέον έγινε σαφές το θέμα της εφηβικής εγκληματικότητας. Δεν προέκυψε φέτος, φέτος έγινε τόσο γνωστό.
Προς το παρόν νομίζω ότι κυνηγάμε τη λερναία ύδρα. Κόβουμε ένα κεφάλι ξεπροβάλλουν δύο.
Αν δεν κάνεις κάποια βήματα πίσω, να δεις όλη την εικόνα και να διορθώσεις αυτό που φταίει από τη ρίζα, το να κυνηγάς μόνο το αποτέλεσμα δεν λύνει το πρόβλημα.
Και αφού το 2023 εμφάνισε τη σκληρότητα με την οποία μεγαλώνουν τα παιδιά μας, ελπίζω η ερχόμενη χρονιά να εμφανίσει και τα θέματα ψυχικής υγείας…γιατί το σύστημα εκτός από το να φταίει, νοσεί…και εμείς μαζί του.

Politically correctness

Κάθε χρόνος που περνά μας πνιγεί μέσα σε ένα politically correctness βάση του οποίου δεν κάνει να λες τα πράγματα με το όνομα τους.
Είναι υποκριτικό να διαλέγεις λέξεις αλλά σε κάθε ακραίο γεγονός να ανακαλύπτεις ότι από κάτω δεν είναι έτσι.
Αυτό δημιουργεί φόβο και ο φόβος ποτέ δεν βοήθησε όλα αυτά που προσπαθούσε να διορθώσει το πολίτικαλι κορέκτνες.

Κατανόηση χρειάζεται και μέτρο.
Αυτό έχει χαθεί, το μέτρο, όχι μόνο το 2023, καιρό τώρα αλλά κάθε χρονιά είναι πιο εμφανές.

Και από τη μια δεν υπάρχει μέτρο από την άλλη έχουν γίνει όλα μέτρια.
Έχω την αίσθηση γύρω μου ότι όλα μισά, στο πόδι, στο περίπου.
Μισές δουλειές. Δημόσιο, ιδιωτικό, σπίτι, σχολείο, καταστήματα, εξυπηρέτηση. Όλα τόσο όσο να ‘χει να γίνεται.

Αυτό το “Πάμε και όπου βγει”, που ακούστηκε πριν το δυστύχημα στα Τέμπη, μπορεί να ντύσει τη ζωή μας όλη και στα ασήμαντα και στα τραγικά.

Οι δρόμοι του 2023

Χάος. Μηχανάκια, ποδήλατα, πατίνια και δρομείς. Δεξιά μου, αριστερά μου και πίσω και χιαστί.
Έκανα εικόνα το παιδί μου που σε δύο χρόνια θα ζητάει δίπλωμα και πανικοβλήθηκα.
Πρέπει πάντα να έρχεται η καταστροφή για να μπαίνουν και να ακολουθούνται κανόνες?

Από την άλλη παρατηρώ μια οξύμωρη ευγένεια. Εκεί που φοβάσαι ή ότι θα σε πατήσουν ή ότι θα σε βρίσουν τουλάχιστον, ξεπροβάλλει ένα ευχαριστώ, μια συνεννόηση με τα μάτια, μια σύμπνοια μέσα στο χάος. Όχι πάντα, αλλά συχνότερα από παλιά. Σα να συμπαραστέκεσαι στον άγνωστο για το χάλι στο οποίο κυκλοφορείτε μαζί. Σα να σου γνέφει “Ξέρω είχες και εσύ μια δύσκολη μέρα, άλλωστε μέσα στο ίδιο αλαλούμ ζούμε”.

Εμείς και ο κόσμος

Το 2023 για μια ακόμη χρονιά περιφέραμε ακραίες απόψεις επάνω σε δράμα που μας ξεπερνά, όπως αυτό του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Όλοι έχουμε γνώσεις χιλιάδων χρόνων ιστορίας, γεωπολιτκές γνώσεις των χωρών της περιοχής και κριτική σκέψη, όπως έδειξε η PISA άλλωστε, για να έχουμε κάθετη άποψη.
Με τους αμάχους είμαστε παιδιά, με όλους τους αμάχους. Και του παρόντος και του παρελθόντος. Για ανθρώπους σαν εμάς που γεννήθηκαν σε λάθος χρόνο και σε λάθος τόπο.

Και μέσα στο χαμό, ένας Καναδός δημοσιογράφος πήρε τηλέφωνο για βόμβα στην πτήση Τελ Αβίβ-Αθήνα που φυγάδευε κόσμο.
Ήθελε λέει να ελέγξει τα αντανακλαστικά της ελληνικής αστυνομίας. Δηλαδή πόση ανοησία?

Στη Μεγάλη Βρετανία, του ήρθε του Σουνάκ να μην δει τον δικό μας, γιατί δεν ήθελε λέει να μιλήσει για τα μάρμαρα.
Μόνος του το αποφάσισε? Οι σύμβουλοι του τι είπαν? Πες ότι κανόνισες κάτι άλλο για απόψε?
Σας είπα, μερικές φορές μου μοιάζει με παγκόσμια βλακεία, όχι με παγκόσμια συνωμοσία.
Τελικά σε καλό βγήκε, φόρεσε και ο Κάρολος, που είναι πλέον βασιλιάς, τη γραβάτα με τις ελληνικές σημαίες και έμαθε ο Σουνάκ.

Το 2023 βρεθήκαμε να ασχολούμαστε ξανά με τον θρύλο του Τιτανικού.
Σοκ και κλειστοφοβία με έπιασε από την ώρα που άρχισαν να ψάχνουν ένα κονσερβοκούτι με το όνομα Τιτάν, στον πάτο της θάλασσας.
Δέος με έπιασε με τα ειρωνικά βιντεάκια που έπαιζαν συνέχεια στο Tik Tok.
Μου έχει σφηνωθεί στο κεφάλι το meme Μακεμπά με τον Bill Huder, που έβαζαν όλοι στον Τιτανικό. Ένοιωθα σα να χόρευε επάνω τους.
Μα πόση κακία? Πόση απρέπεια. Ενσυναίσθηση έχεις όταν μπορείς να συμπονέσεις οποιοδήποτε ανθρώπινο ων, όχι μόνο το από κάτω σου. Μια μάνα που χάνει το παιδί της είναι μια μάνα που χάνει το παιδί της όσα και αν πλήρωσε για αυτό. Και πάντα θα του λέει, πάρε όταν φτάσεις. Ενσυναίσθηση επίσης δεν είναι όταν συμπονάς περισσότερο τα ζώα από τους ανθρώπους. Είπαμε μέτρο.

Δυστυχώς κανένας θρύλος δεν θα συνοδεύσει το τραγικό ναυάγιο της Πύλου. Γιατί εμείς που συμπονάμε τους από κάτω αλλά όχι τους από πάνω, είμαστε που φτιάχνουμε τους θρύλους.

Μέσα σε όλα, έβγαλε και η ΝΑΣΑ ανακοίνωση το Σεπτέμβρη ότι υπάρχουν μη αναγνωρίσιμα ιπτάμενα πράγματα.
UFO δηλαδή, που τώρα τα λένε UAP από το Unidentified Anomalous Phenomena.

Αυτό σκέφτηκα όταν άκουσα για το Βόρειο Σέλας στη Θεσσαλονίκη.
Φαντάσου…να έχεις πληρώσει του κόσμου τα λεφτά για να πας να το δεις και αυτό να εμφανίζεται στην πόρτα σου.
Εγώ ένα παγοθραυστικό θέλω να δω αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα να το δω στην πόρτα μου. Καλύτερα να μαζέψω τα λεφτά.

Για Ισλανδία, φαντάζομαι θα τα έμαθες για το ηφαίστειο. Η εικόνα της γης που σχίζεται και της λάβας που ρέει είναι από τις πιο ασύλληπτες.
Απο τύχη ζούμε και θα έπρεπε να είμαστε πιο χαρούμενοι για το λίγο που περνάμε από εδώ.
Και μου αρέσει που ανησυχούμε για το περιβάλλον. Το περιβάλλον μια χαρά θα συνεχίσει και μια χαρά θα τα καταφέρνει χωρίς εμάς. Όπως τα καταφέρνει δισεκατομμύρια χρόνια τώρα βάση του δικού του σχεδίου. Εμείς δεν ξέρω.

ΑΙ

Η λέξη του 2023 ήταν το ΑΙ, είπε το λεξικό Collins.
Το καλύτερο που διάβασα ήταν ένα meme για προγραμματιστές που έλεγε “Παιδιά μη φοβάστε για να φτιάξει το ΑΙ εφαρμογή θα πρέπει ο πελάτης να περιγράψει ακριβώς τι θέλει”
Πέθανα στα γέλια καθότι δουλεύω στην πληροφορική και ξέρω ακριβώς για τι μιλάει. Έχει μεγάλη δόση αλήθειας.

Στα δικά μας και πάλι…

Όταν πήγα Θεσσαλονίκη, βόρειο σέλας δεν είδα αλλά έτυχα την ημέρα που πέθανε ο Καρράς και θυμήθηκα τα νιάτα μου. Τότε που έπιανες πάτο και ήθελες να το ζήσεις. Από απόσταση μου φαινόταν πιο γλυκό από ότι ήταν.
Θυμήθηκα επίσης, ότι το 1993 που ο Καρράς είπε μαζί με τους Πυξ Λαξ το “Άστη να λέει”, ήταν πολύ ανατρεπτικό για τα τότε δεδομένα.
Γιατί τότε οι ροκ ακούγανε ροκ και οι λαϊκοί λαϊκά και οι εναλλακτικοί εναλλακτικά και οι μεν σνομπάρανε τους δε.

Και τότε σκέφτηκα ‘Να και κάτι που έχει αλλάξει προς το καλύτερο”.
Είμαστε πιο ελεύθεροι στις επιλογές μας.
Οπότε ναι με έπιασε μια θλίψη για τον Καρρά και για τα νιάτα μου και δεν ντρέπομαι καθόλου να το πω.
Τον θυμάμαι μια βραδιά στο ΟΑΚΑ για τα 20 χρόνια Φοίβου, που εγώ για το Ρέμο είχα πάει, αλλά όταν βγήκε ο Καρράς και είπε ‘Καλησπέρα και Καλή βραδιά’ αντήχησε όλο το στάδιο.
Και είπα στάδιο και ξέχασα και το άλλο.. τι κακό και αυτό.. να χάσουν τις βίδες του Καλατράβα από το στέγαστρο. Όλα φέτος.

Κλείνοντας με τους προβληματισμούς του 2023, νομίζω ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε να αναπολούμε τη δεκαετία του ’80.
Κάποιοι έχουμε ξεχάσει και κάποιοι δεν την έχουν ζήσει.
Άλλωστε το 23 απέχει από το 80 όσο απέχει το 1980 από το 1937.

◈ Το ’80 δεν αλλάζαμε καναπέδες.
◈ Περιμέναμε ένα δώρο το χρόνο από τον Άη Βασίλη. Άντε και ένα στα γενέθλια.
◈ Αγοράζαμε τα ρούχα για μια ζωή.
◈ Τις Κυριακές και τις γιορτές δεν κυκλοφορούσε ψυχή γιατί τρώγαμε όλοι μαζί στο τραπέζι, θέλαμε δεν θέλαμε.
◈ Ταξίδια στο εξωτερικό για τη μέση οικογένεια? Με τίποτα.
◈ Διακοπές σε νησί και όχι στο χωριό? Πλάκα κάνεις?

Αυτό όμως που είχε το ’80 ήταν ελπίδα. Αυτό λείπει τώρα.
Και αν αυτό που νοσταλγούμε είναι μια πιο απλή ζωή, ας προσπαθήσουμε για αυτό. ΄Αλλωστε ο κόβιντ ανάμεσα στα κακά μας έδειξε και αυτό.

Για το 2024 λοιπόν κρατάω τις λέξεις Ελπίδα, Μέτρο και Μεράκι.
Να ζούμε με μέτρο και να βάζουμε μεράκι στα πράγματα. Να τα ποθούμε, να τα θέλουμε, να τα αγαπάμε, να τους δινόμαστε. Τότε νομίζω θα ελπίζουμε και περισσότερο.
Και ακόμη και αν δεν γίνει ο κόσμος καλύτερος, σίγουρα θα γίνει η καθημερινότητα μας.

Σας αφήνω και φέτος με το βίντεο του Cee Ro όπως κάθε χρόνο.

Δεν αναγνωρίζω πολλά από αυτά που δείχνει. Ξέρω όμως ότι συνέβησαν στον δικό μας κόσμο που ζούμε όλοι μαζί.
Και συνέβαιναν όσο σε εμάς δεν έβγαιναν τα σχέδια, μαλώναμε για λέξεις, βασανιζόμασταν με μικροανατροπές και ασχολιόμασταν με τις ζωές των δίπλα.

Καλή χρονιά και όλα επιδιορθώσιμα, μέχρι να αποκαλυφθεί βάσει ποιου σχέδιο προχωράμε τελικά.

 

 

Υ.Γ. 1 Να θυμίσω το υπέροχο video του Ceero για το 2020. Μέχρι σήμερα όποτε το βλέπω βουρκώνω. Ξεχνάμε παιδιά, ξεχνάμε πολύ εύκολα.
Υ.Γ. 2 Είχα να σχολιάσω και δύο τρία ακόμη αλλά το politically correctness δεν μου επιτρέπει.