48 – A Rainbow cake
Άλλη μια στρώση σε αυτό το πολύχρωμο και πολυώροφο cake της ζωής.
48 παντεσπάνια, το ένα πάνω στο άλλο, με βουτυρόκρεμα ανάμεσα τους για να δένει και τα στρώματα και τα χρώματα.
Η περσινή, η προπέρσινη και άλλες δύο-τρεις πιο πριν είχαν μια απόχρωση κάπως γκρι.
Όχι του γκρι με τις πενήντα αποχρώσεις, καλά θα ‘ταν, εκείνο το άλλο που φτιάχνεις μόνο με άσπρο και μαύρο και βγαίνει το σκληρό, το ακίνητο γκρι.
Κουράζει σε τοίχο, κουράζει σε ριχτάρι, κουράζει και σε διάθεση.
Θέλει και άλλες χρωματικές προσμίξεις μέσα του για να γλυκάνει και να γίνει το γκρι το κομψό, το συνδετικό.
Η τούρτα με όλες τις στρώσεις της, μου φτάνει πια λίγο πιο πάνω από τη μέση.
Και αυτό το παντεσπάνι που τώρα μόλις ακούμπησα στην κορυφή μοιάζει να παίρνει άλλο χρώμα.
Έκανα μερικά βήματα πίσω, κατέβασα τα γυαλάκια της πρεσβυωπίας στη μύτη και έκανα και άλλο λίγο πίσω για να το δω ολόκληρο.
Χρειάστηκα τελικά τα άλλα τα γυαλιά, για μακριά και α! το θαύμασα να πω την αλήθεια.
Γιατί είδα όλα τα χρώματα μαζί και άρχισα να διακρίνω πώς το ένα οδηγούσε στο άλλο.
Εκείνο που μου φαινόταν κάποτε φωτεινό, σκίασε τελικά αλλά και το άλλο το γκρι το παλιό οδήγησε ξανά σε ουράνιο τόξο.
Και αυτή η αλληλουχία, έτσι όπως κοιτούσα από μακριά, επαναλαμβανόταν πολλές φορές.
Και τώρα στην τελευταία στρώση, γλύκανε το γκρι του και έγινε γρεζ (γκρι-μπεζ, τάση στη διακόσμηση) και σε σημεία πήρε πιτσιλιές από εκείνο το πράσινο το φρέσκο, το φωτεινό.
Αυτή τη χρονιά θα τη θυμάμαι …
…για το πόσα πολλά γίνανε. Και κακά και καλά και μαζί, πάντως πολλά.
Και επειδή ήταν απανωτά, κάποια στιγμή κάποιος διακόπτης γύρισε και αντί να στέκομαι στο καθετί, τα άφησα να τρέχουν και έτρεχα και εγώ όπως πήγαινε ο δρόμος.
Καιρό το ήθελα αλλά δεν μου πετύχαινε.
Έκλεινα τα μάτια το βράδυ και έλεγα “Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα”. Ερχόταν η άλλη μέρα και έλεγα ξανά το ίδιο.
Και σιγά σιγά κάπως κάτι κουνήθηκε από τη θέση του και όλα αυτά που προσπαθούσα καιρό, σταμάτησαν να είναι άυλα.
Τα έλεγα, τα δούλευα, αλλά σα να μην μπορούσαν να γίνουν κτήμα μου. Και ξαφνικά ξεθόλωσα και απόρησα.
◈ Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω ότι δεν είναι κακό να τρως τα μούτρα σου, αρκεί να ξανασηκωθείς.
◈ Δεν ξέρω γιατί πάντα φοβόμουν τόσο πολύ μην χτυπήσω.
◈ Δεν ξέρω γιατί νόμιζα ότι έπρεπε να ξέρω τα πάντα για να προχωρήσω.
◈ Δεν ξέρω γιατί τα έπαιρνα όλα τόσο προσωπικά.
◈ Δεν ξέρω γιατί νόμιζα ότι τα παραπάνω όλοι οι άλλοι τα έχουν λύσει.
Πέρυσι είχα πει πως πήρα απόφαση ότι η ζωή είναι σκληρή. Φέτος λέω η ζωή …είναι η ζωή. Τα πράγματα αποκτούν την ταμπέλα που τους δίνουμε.
Πέρυσι είχα πει πως είδα την απόρριψη με άλλο μάτι. Φέτος το επιβεβαίωσα.
Ίσως θα έπρεπε τελικά αντί να προσπαθούν από μικρά να μας μαθαίνουν πώς να πετυχαίνουμε, να μας μαθαίνουν πρώτα πώς είναι να αποτυχαίνουμε.
Στατιστικά στη ζωή πιο πολλές φορές θα αποτύχεις από ότι θα πετύχεις.
Και η αλήθεια είναι ότι μάλλον πρέπει να αποτύχεις πολύ, πριν πετύχεις.
Κάλιο αργά παρά ποτέ όμως λένε.
Και έτσι, εδώ στη μέση και ας μην ξέρω αν είναι στα αλήθεια μέση, ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα.
Ήταν μια συγκεκριμένη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι έχω κάνει τσεκ όλα τα κουτάκια που είχα κάποτε στο μυαλό μου.
Δεν είναι του παρόντος τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να έχει η λίστα. Ούτε ότι ακόμη και αν δεν είχα κάνει τσεκ θα έπρεπε να είχα αναπροσαρμόσει τη λίστα.
Το θέμα είναι ότι όλα όσα νόμιζα κάποτε πως έπρεπε να κάνω, τα έκανα. Πολλά από αυτά τυχαία.
Και σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να ήμουν πιο ζωντανή, πιο αισιόδοξη, πιο ευγνώμων.
Και είπα στον εαυτό μου… Ρε φίλε είσαι γαϊδούρα. Θα έπρεπε να είσαι καλύτερα.
Θα έπρεπε πια να είσαι ο εαυτός σου. Και αν κάπου τον έχασες, πρέπει να τον ψάξεις. Γιατί κανείς δεν θα σου τον βρει.
Γιατί ο καθένας βλέπει σε εσένα αυτό που μπορεί εκείνος, το ‘πε και η Madonna στο Frozen.
You only see what your eyes want to see
Από τότε προσπαθώ να βλέπω τη ζωή πιο πολύ σαν παιχνίδι, όπως δεν την είχα δει ποτέ πριν, ούτε όταν ήμουν μικρή.
Είμαι λοιπόν 48 …
..και ρώτησα τον Βασίλη ένα βράδυ “Άραγε θα γεράσουμε μαζί?” Εννοώντας αν θα χωρίσουμε.
Και μου απάντησε “Αν δεν το έχεις καταλάβει, ήδη γερνάμε μαζί” 🙂 🙂 🙂
Είμαι 48 λοιπόν και εννοείται ότι έχω πρεσβυωπία.
◈ Είμαι 48, εννοείται πως …
από καιρό φοράω μόνο αθλητικά παπούτσια.
◈ Είμαι 48, εννοείται πως …
σκέφτομαι πόσα πράγματα πρέπει να κόψω ή να αλλάξω αλλά δεν το παραδέχομαι…ακόμη.
◈ Είμαι 48, εννοείται πως …
έχω λίστα με γιατρούς που πρέπει να δω και δεν τελειώνει ποτέ.
◈ Είμαι 48, εννοείται πως …
νυστάζω νωρίς.
◈ Είμαι 48, εννοείται πως …
όταν βγαίνω, την επόμενη μέρα καλό θα ήταν να έχω άδεια.
◈ Είμαι 48, εννοείται πως …
με ενοχλεί ο αυχένας μου (παραδόξως όχι η μέση μου).
◈ Είμαι 48, εννοείται πως …
μέσα μου αισθάνομαι πολύ νεότερη από αυτό, αλλά η πραγματικότητα με μπερδεύει.
◈ Είμαι 48 εννοείται πως …
παρόλο που κάνω περισσότερη γυμναστική, πάντα ξυπνάει ένα άσχετο πονάκι.
◈ Είμαι 48 εννοείται πως …
κάθε φορά που κάθομαι και πάω να πω οπαλάκια, μαζεύω το οπαλάκια (δείχνει τόσο την ηλικία μου).
◈ Είμαι 48 με κόρες στην εφηβεία
εννοείται πως μου έχει ξυπνήσει κάθε πιθανό τραύμα που κουβαλάω από την ηλικία τους και έχω μια δεύτερη ευκαιρία να το λύσω τώρα. Για αυτές και για εμένα.
◈ Είμαι 48 εννοείται πως …
η ζωή χρειάζεται και πράξεις εκτός από σκέψεις.
◈ Είμαι 48 εννοείται πως …
όσα δεν έκανα ήταν επειδή δεν μπόρεσα.
◈ Είμαι 48 εννοείται πως …
δεν έχω βρει το νόημα της ζωής
◈ Είμαι 48 εννοείται πως …
δεν πειράζει το προηγούμενο και το προ-προηγούμενο.
Brooklyn/Dumbo: Αυτή η γέφυρα είναι η Manhattan και όχι η Brooklyn Bridge, η οποία στέκει παραδίπλα – αριστερά.Το λέω επειδή εγώ τα μπέρδευα, μήπως τα μπερδεύατε και εσείς.
Μέσα στη χρονιά λοιπόν είπα πολλά “Δεν πειράζει¨, και πολλά “Θα δούμε όταν έρθει η ώρα”.
Και χτύπησα πολλές πόρτες και έφαγα τα μούτρα μου.
Ζήτησα όμως πράγματα που ήθελα. Και βρέθηκα να κλαίω μια μέρα που μου είπαν ένα μεγάλο όχι.
Αλλά δεν ήταν τόσο από στεναχώρια, όσο γιατί κατάλαβα ότι δεν αισθάνθηκα χειρότερη ή λιγότερη.
Έκλαιγα γιατί συνειδητοποίησα πόσο πολύ δεν θα το άντεχα αυτό παλαιότερα.
Με έναν οξύμωρο τρόπο κάπου εκεί μέσα υπήρχε μια χαρά.
Και αποφάσισα να ζω και να λειτουργώ σα να είναι όλα για πάντα και σα να είναι όλα πιθανά. Να μην αγχώνομαι για το αν προλαβαίνω. Αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.
Και προχωράω σα να ανοίγετε δρόμος μπροστά μου. Που ξέρεις? Μπορεί και να ανοίγετε. Μπορεί και όχι αλλά και τι σημασία έχει.
Θα πάω νομίζοντας.
Και όπως σας είπα και πέρυσι εκτιμώ τα μούτρα μου περισσότερο από ποτέ. Όχι γιατί είναι καλά, απλά και μόνο επειδή είναι καλύτερα από του χρόνου και τώρα το ξέρω.
Εντάξει με νοιάζει που ξαφνικά πρήζομαι, ξεπρήζομαι και αλλάζω, αλλά κοιτάω ανθρώπους γύρω μου και μου αρέσουν αυτοί που φαίνεται να αγαπάνε και να αποδέχονται τον εαυτό τους. Αυτοί που χαμογελάνε. Και ένας τέτοιος θέλω να είμαι και εγώ.
Για αυτό σας αφήνω με το τραγούδι Unstoppable.
Unstoppable μπορεί να μην είμαι στ’αλήθεια, αλλά σίγουρα ήταν η πιο αεικίνητη χρονιά μου.
Ανάμεσα σε πολλά άλλα …
◈ Έφτιαξα TikTok μπορείτε να με ακολουθήσετε εδώ
◈ Έφτιαξα newsletter και μπορείτε να γραφτείτε εδώ, στο πράσινο κουτάκι που πετάγεται όταν σκρολάρετε προς τα κάτω. Μην ανησυχείτε δεν στέλνω συχνά, είμαι ακόμη σε έναν μεγάλο εσωτερικό διάλογο.
◈ Έφτιαξα μια σελίδα που συγκεντρώνω όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς της συλλογής μου. Αν ετοιμάζετε ταξίδι ρίξτε μια ματιά εδώ μπορεί να βρείτε κάτι χρήσιμο. Και αν δεν είναι χρήσιμο σίγουρα θα είναι ταξιδευτικό.
◈ Αν δεν το έχετε ήδη δει, έφτιαξα ένα βιντεάκι με τις φωτογραφίες της χρονιάς που μου άρεσαν πιο πολύ. Και να βάλετε και ήχο γιατί μου πήρε πολύ να τα συγχρονίσω.
Tik Tok > www.tiktok.com/@myfavourites.gr
Instagram > www.instagram.com/myfavourites.gr/
Να γιορτάζετε σε κάθε ευκαιρία και να ωριμάζετε με χάρη, χιούμορ και φίλους.
Και να εύχεστε υγεία και τύχη.
Τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε?
Όσο για το πολύχρωμο κέικ δεν ξέρω τι ύψος θα φτάσει, ούτε τη χρώμα θα έχει η τελευταία στρώση, θέλω όμως να έχει από πάνω σαντιγί και όλα τα κεράκια για να φωτίζουν.
Υ.Γ.1 Πριν φυσήξω γύρισα και κοίταξα. Και βούρκωσα γιατί είδα γύρω μου αγάπη μιας ζωής και ανθρώπους που έκαναν τη Δευτέρα, Παρασκευή.
Υ.Γ.2 Εγώ ήθελα να σας αφήσω με το τραγούδι του Πορτοκάλογλου – Δίψα. Τα κορίτσια όμως είπαν να βάλω το Unstoppable που είναι πιο φρέσκο. Δεν μπορώ όμως θα το πω “Είναι η δική σου η ατέλειωτη Δίψα που σε κρατά ζωντανό”
Υ.Γ.3 Τα 48 Κεράκια χρειάζονται 3 φυσηξιές. Δεν πειράζει, χρόνος για περισσότερες ευχές.
