Η Αμερική στο δικό μου κεφάλι

Προτού σας ξεναγήσω στην Αμερική που γνώρισα, άλλωστε ακόμη ξεπακετάρω και τακτοποιώ αναμνήσεις, θα ήθελα να σας μεταφέρω τι είχα φανταστεί από μικρή. Φαντάζομαι ο καθένας έχει μια δικιά του Αμερική.

(Όποιος βιάζεται, μπορεί να ρίξει μια ματιά στο ξεσκαρτάρισμα φωτογραφιών μέσα από το λογαριασμό μου στο Instagram @myFavourites.gr όπου ανεβάζω σιγά σιγά).

Ένα από τα παιδικά μου όνειρα ήταν να δω από κοντά το Άγαλμα της Ελευθερίας.

Το έβρισκα πολύ όμορφο, μου έβγαζε τεράστια δύναμη και μέσα μου το έλεγα Αθηνά γιατί ήμουν σίγουρη ότι έτσι έμοιαζε η Αθηνά, η αγαπημένη μου θεά.
Είχα σκεφτεί τον μικρό μου εαυτό να χαζεύει τον πυρσό από το στεφάνι της, να της χαϊδεύει τα δαχτυλάκια του ποδιού, μη ρωτήσεις γιατί του ποδιού και όχι του χεριού δεν ξέρω.
Φανταζόμουν ότι αυτά στο στεφάνι επάνω στο κεφάλι της θα πρέπει να είναι καγκελάκια. Όταν ανέβαινα, θα τα κρατούσα με τα χεράκια μου και θα κοιτούσα από ανάμεσα την πόλη.

Θυμάμαι τον Αβραάμ Λίνκολν ως ένα γλυκό παππούλη με ένα ψηλό μαύρο καπέλα που κάποιος τον σκότωσε σε ένα θέατρο, καθώς έβλεπε αμέριμνος μια παράσταση. Πολύ είχα στεναχωρηθεί. Παππούλης τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν αλλά υποθέτω όλοι με μούσι παππούληδες θα μου φαινόταν τότε.
Έβρισκα συγκλονιστική τη σκηνή της δολοφονίας του Κένεντι, το ροζ συνολάκι της Τζάκι, τις πιτσιλιές και το cute καπελάκι της. Σκεφτόμουν πάντα τα παιδιά τους στο σπίτι.

Θυμάμαι τον Ρέιγκαν να μαλώνει με τους Ρώσους και ένα κοριτσάκι ορισμό του αμερικάνικου κοριτσιού με τα τότε δεδομένα και στην εμφάνιση και στο όνομα. Samantha Smith το έλεγαν το κοριτσάκι και έγραψε ένα γράμμα στον Γιούρι Αντρόπωφ, τον Γενικό Γραμματέα του Κομουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, σα να λέμε ο πρόεδρος της Ρωσίας, λέγοντας του ότι ανησυχεί μήπως γίνει πυρηνικός πόλεμος ανάμεσα στις δύο χώρες. Και τότε εκείνος το κάλεσε στη χώρα του για να γνωρίσει πώς ζουν εκεί. America’s littlest diplomat το είπαν.

Τότε έμαθα ότι μερικές φορές ακόμη και ένα μικρό κορίτσι μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Έμαθα όμως και ότι μερικές φορές τα όνειρα σταματάνε νωρίς και καμιά φορά οι άνθρωποι δεν ολοκληρώνουν τον κύκλο. Το κοριτσάκι σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα 3 χρόνια μετά μαζί με τον μπαμπά της. Καμιά φορά τη σκέφτομαι γιατί την αγάπησα μέσα από το βιβλίο της που περιγράφει το ταξίδι της στη Ρωσία. Ένα μικρό κοριτσάκι που κατάφερε κάτι τόσο πιο μεγάλο από αυτήν και έφυγε τόσο μικρή, τόσο ξαφνικά. Και τη μαμά της σκέφτομαι καμιά φορά.

Θυμάμαι όταν έσκασε το Τσάλεντζερ. Το ακρωτήριο Κανάβεραλ και η NASA μου φαινόταν κάτι τόσο genious, τόσο μακριά από εμάς. Και εκείνη τη δασκάλα που θα γινόταν αστροναύτης. Δεν ξέρω αν στα δέκα μου χρόνια με σόκαρε περισσότερο αυτό που έγινε ή ότι μια δασκάλα μπορούσε να πάει στο διάστημα. Σκεφτόμουν τον κύριο μου της πέμπτης δημοτικού με τα γυαλάκια του να πετάει στο διάστημα και δεν μου κόλλαγε.

Γενικά είχα την εικόνα ότι στην Αμερική μπορούσε ο καθένας να γίνει ότι να ναι. Όπως και ένας ηθοποιός να γίνει Πρόεδρος.

Μεγαλώνοντας είχα την ίδια ηλικία με τα παιδιά του Degrassi Junior High το οποίο τελικά ήταν καναδέζικο αλλά ψιλά γράμματα, από τόσο μακριά όλα ένα μου έκαναν (και τα αυστραλιανά).
Την ίδια ηλικία είχα και με τα παιδιά του Beverly Hills (Ντύλαν για πάντα). Η σύγκριση χτυπητή. Αυτά μένανε στο Μπέβερλι και εγώ έμενα στην Καλλονή Λέσβου, ίδια ηλικία, ίδια τάξη. Εκείνα οδηγούσαν κάμπριο και εγώ κάτι μηχανάκια στα χωράφια. Τουλάχιστον εμείς μπορούσαμε να παραγγείλουμε ποτό σε μπαρ χωρίς να μας κοιτάνε σαν αλκοολικούς. Καλό δεν το λες αλλά μια υπεροχή την αισθανόμουν.
Sex and the city όπως και Φιλαράκια δεν έβλεπα παρά μόνο τα Κυριακάτικα μεσημέρια ή αργά το βράδυ όποτε τα πετύχαινα σε επαναλήψεις. Ήταν φοβερό πώς μπορεί αυτό να συνέβαινε μια φορά το χρόνο και πάντα από τα τόσα επεισόδια έπεφτα σε αυτά που είχα ήδη δει.

Αυτό όμως που παρακολούθησα ολόκληρο και ας μην συγχρονιζόμασταν ούτε σε φάση, ούτε ηλικιακά ήταν το Gossip Girl … Ίσως λόγω του secret blogger που η φωνή κυριαρχούσε, γιατί blogging was always my thing και ας μην είχα τότε blog. Η σειρά είχε blog post, check in και χάρτες με location πολύ πριν γίνουμε όλοι έτσι. Α! και πολύ ωραία ρούχα 🙂 πολύ τέλεια πλάνα Νέας Υόρκης και άψογη διακόσμηση.

Hello Upper East Siders … XOXO Gossip Girl

Στη Νέα Υόρκη λοιπόν ο κόσμος που έρχεται από όλα τα μέρη της γης για να πετύχει, φτάνει στο Grand Central Station, κάθεται στα σκαλιά του MET (Metropolitan Museum of Art), τρώει πολλές πίτσες, donuts, cheesecake και bagel. Κλέβει τη σειρά στα ταξί γιατί πάντα συμβαίνει κάτι πολύ βιαστικό και τρέχει κρατώντας σακούλες και καφέ στο χέρι. Και όταν δεν βιάζεται, αγναντεύει από ουρανοξύστες ή κάνει πικ νικ στο Central Park.
Tο φθινόπωρο έχει πολλά πορτοκαλί φύλλα και τα Χριστούγεννα τεράστια φωτισμένα δέντρα και πίστα για πατινάζ που οι we were meant to be together δίνουν ραντεβού.

Όλο αυτό για εμένα ήταν πάντα ταυτόχρονα τόσο γνώριμο αλλά και τόσο μακρινό που γινόταν κλισέ.
Και εμένα τα κλισέ δεν μου αρέσουν.

Αλλά όπως έχω ξαναπεί τα κλισέ έχουν κάποιο λόγο που γίνανε κλισέ.

Το επιβεβαιώνεις όμως όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, για εσένα.

Ετοιμάζοντας αυτό το ταξίδι άλλαξα πολλές φορές γνώμη, σκοπό και όρεξη. Άρχισαν να με επισκέπτονται φυλαγμένα όνειρα αλλά και πράγματα που με απωθούσαν. Οι λέξεις που τριγύρισαν το κεφάλι μου ήταν too much και overwhelmed.

Στην αρχή της προετοιμασίας δεν μπορούσα να με φανταστώ καθόλου εκεί. Μέχρι που από μουδιασμένη, δεν κρατιόμουν να έρθει η ώρα. Μόνο ένα σφίξιμο είχα …μην το πάθω σαν την Αβάνα που είχα γεμίσει με όλα αυτά τα ρομαντικά με τους Κουβανούς και τελικά γύρισα μπερδεμένη.

Υπόσχομαι να σας τριγυρίσω σε όλα. Για να νοσταλγήσετε όσοι έχετε πάει, για να οργανωθείτε όσοι το σκέφτεστε αλλά κυρίως για να ταξιδέψουμε μαζί νοερά όσοι δεν το έχετε στα άμεσα πλάνα σας.
Γιατί ήταν ένα ταξίδι ζωής και θέλω να σας πάρω μαζί μου.
Και ταξίδι ζωής δεν είναι ούτε το μακρινό, ούτε το ακριβό.

Ταξίδι ζωής είναι αυτό που το αφήνεις να σε ποτίσει

Που το κουβαλάς μέσα σου και που σου αλλάζει για πάντα κάτι.
Και εγώ πριν καν ανέβω στο αεροπλάνο είχα ήδη κάνει ένα.

 

 

Υ.Γ. 1 Δυστυχώς δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρο που είχα από μικρή, να ανέβω στο στεφάνι της κυρίας Ελευθερίας. Παραδόξως δεν με πείραξε όσο νόμιζα. Ίσως γιατί είχα αποφασίσει ότι τίποτα δεν θα μου τη χαλάσει και come on πάμε παρακάτω. Και έτσι έγινε, προσπέρασα αυτά που δεν κάθισαν και στην πορεία μου βρέθηκαν άλλα και ενθουσιάστηκα με όλα. Κάθε μέρα μου φαινόταν ότι αν έφευγα θα ήμουν χορτάτη.
Υ.Γ. 2 Πραγματοποίησα όμως το άλλο μου όνειρο αλλά για αυτό θα σας πω όταν έρθει η ώρα.
Υ.Γ. 3 Συνειδητοποίησα επίσης όταν σκεφτόμουν το άγαλμα της Ελευθερίας, η εικόνα που είχα ήταν να το πλησιάζω με βάρκα και να παίζει η μουσική του Τιτανικού. Με πλεούμενο το πλησίασα, μουσική δεν έπαιζε.
Υ.Γ. 4 Έχω ξεχάσει να σας πω, αν και όσοι με ακολουθείτε στο Instagram θα το έχετε καταλάβει. Προσγειωθήκαμε Ουάσινγκτον και πεταχτήκαμε Νέα Υόρκη, από εκεί αντλώ τις εμπειρίες μου. Ίσως να μην είναι αντιπροσωπευτικές όλης της Αμερικής αλλά σίγουρα είναι οι πιο iconic.