Η Αμερική στο κεφάλι μας

Είναι κάποια μέρη που τα ξέρεις αλλά δεν τα ξέρεις.
Τα έχεις δει, τα έχεις ονειρευτεί και είναι σα να τα έχεις ήδη αγγίξει.
Τι σου έρχεται στο μυαλό ?

Στο δικό μου ξεπηδάει ο πύργος του Eiffel και το άγαλμα της Ελευθερίας.
Δεν ξέρω αν έχει να κάνει που είναι και τα δύο φτιαγμένα στη Γαλλία από τον ίδιο άνθρωπο.

Το άγαλμα της Ελευθερίας το σχεδίασε ο Frédéric Auguste Bartholdi αλλά μηχανικός του έργου ήταν ο Gustav Eiffel. Όταν τελείωσε με το άγαλμα της Ελευθερίας το 1886, το έστειλε στην Αμερική σε κομμάτια για να το συναρμολογήσουν εκεί και καταπιάστηκε με το καινούριο του project. Ένα ψηλό σιδερένιο κατασκεύασμα για την Παγκόσμια Έκθεση του 1889 που όλοι ξέρουμε ως ο πύργος του Eiffel.
Αν μη τι άλλο ο άνθρωπος ανακατευόταν με σύμβολα.

Και τώρα εσύ, τα έχεις και τα δύο τόσο δεδομένα γιατί έχεις μεγαλώσει μαζί τους.
Και όταν έρχεται η ώρα να τα γνωρίσεις, το μυαλό αρχίζει να πετάει σε ό,τι ήξερες.
Μαγνητάκια, μπρελοκάκια και εξώφυλλα τετραδίων.
Όταν μιλάμε για τον πύργο του Eiffel ίσως ξεπηδάνε παριζιάνικα καφέ και τσαχπίνικοι έρωτες.
Όταν μιλάμε για το άγαλμα της Ελευθερίας ξυπνάει όλη η κουλτούρα της Αμερικής, όπως την ξέρεις από ταινίες.

Οι φοίνικες της Φλόριντα, η γκλαμουριά του LA, η ζέστη της California, η σοβαρότητα της Washington, η βλαχιά του Τέξας και οι τρελοί ρυθμοί της Νέας Υόρκης μέσα από ένα κίτρινο ταξί που πάντα έπρεπε να ακολουθήσει ένα άλλο. Έχεις οδηγήσει νοερά σε ατελείωτους έρημους δρόμους και σε καφέ τοπία με ένα και μοναδικό βενζινάδικο στην άκρη του κόσμου.
Serial killer, κάτι σίτες που τρίζουν, ραντεβού στο Empire και τύπους να πετάνε τάπες στο Tenessi.
Και αν για την Αγγλία το πρώτο που σου έρχεται (ερχόταν μάλλον) ήταν το God save the Queen εδώ λες God bless America.
Και το βρίσκεις τόσο γραφικό.

Θυμάσαι τη θεία από το Σικάγο ή τους γονείς σου που πήγανε και ήταν λες και ήρθε ο Άη Βασίλης αυτοπροσώπως. Timberland, gadgets, κάτι κρέμες, καλσόν και φάνσυ μπλουζάκια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βαλίτσα του θείου μου που επέστρεψε από την Αμερική και το δέος με το οποίο καθόμασταν οι ξαδέρφες από πάνω. Μπλε Γουόκμαν στρουμφάκι που έπιανε μόνο ΑΜ, κουκλίτσες ντυμένες στα χρυσά, πορτοκαλάδες σε σκόνη (που μόνο πορτοκαλάδα από πορτοκάλια είχα πιεί μέχρι τότε). Δεν ξέρω τι θυμούνται οι μικρότερες αδερφο-ξαδέρφες αλλά εγώ που ήμουν μεγαλύτερη ήθελα να πάρω μια νεραϊδένια πιτζάμα της αδερφής μου από σατέν και τούλι (που δεν χωρούσα) γιατί έλεγα ότι εκείνη που είναι μικρή δεν θα την εκτιμάει. Πολύ είχα σκάσει.

Θυμάσαι τους Αμερικάνους τουρίστες. Loud, έπιαναν περισσότερο χώρο από τους μετρημένους Ευρωπαίους. Γιατί μας φαινόταν τόσο περίεργο που εμείς είμαστε the loudest of all δεν ξέρω. Ίσως επειδή έμοιαζαν να τους ανήκουν τα πάντα ή ίσως για τις βαλίτσες με δολάρια που φανταζόμασταν ότι κουβαλάνε και εμείς θέλαμε να τους τα πάρουμε. Νομίζαμε ότι ζούσαν σαν τη Δυναστεία αλλά χιλμπίληδες και χαζοαμερικανάκια τους λέγαμε. Βλέπεις, πάντα θεωρούσαμε τους εαυτούς μας πιο έξυπνους.

Όταν η φίλη μου η Μαρίνα γύρισε από την Αμερική το πιο σπουδαίο που μου είχε πει ήταν ότι στο σουπερ μάρκετ έχουν τα πάντα έτοιμα. Βαρετά λέει έτοιμα. Υπήρχε ολόκληρος διάδρομος με βούτυρα. Βούτυρο μαλακό, σκληρό, να το αλείφεις, να το ψεκάζεις, μόνο αν είχε βούτυρο να αλείφεται από μόνο του δεν θυμάμαι. Μου χάρισε μια φωτογραφία από το διάδρομο με τις πίκλες. Ισταγκραμική θα την έλεγα σήμερα αλλά τότε ήταν ’90 και δεν υπήρχε ig. Ατελείωτα βαζάκια πίκλες. Όρθιες πίκλες, ξαπλωτές πίκλες, κομμένες κάθετα, οριζόντια ή πλαγιαστά. Εμείς δεν θυμάμαι καν αν είχαμε συσκευασμένες πίκλες τότε ή μόνο κανένα βάζο από το χωριό.

Tη δεκαετία του ’90 γνώρισα πολλούς Αμερικάνους μένοντας στις Βρυξέλλες και τριγυρίζοντας σε Νατοϊκά χωριά. Και αυτά ως αμερικανικό έδαφος (το γνωστό σε όλους μας από το NCIS, US soil) ήταν η γη της αφθονίας, των τεράστιων κρεβατιών, των burgerKing και τον χαμογελαστών ξανθών κοριτσιών στα ταμεία με το ρινικό ‘What can I do for you please”.

Πολλές φορές φανταστήκαμε πώς όταν μεγαλώσουμε λίγο, θα ήταν ωραία να έχουμε ένα κάμπριο και να σαχλαμαρίζουμε στο Beverly Hills και όταν μεγαλώσουμε περισσότερο θα ήταν ωραία να ήμασταν σε ένα γραφείο με θέα Central Park φορώντας γόβες μανόλο, να μέναμε σε ένα σπίτι με την παρέα μας και να κουτσομπλεύουμε πίνοντας με τις φίλες μας. Καλά αυτό το τελευταίο το κάναμε αλλά δεν ήταν στο Μανχάταν, μπορεί και να ήταν στην Κυψέλη. Αν ήταν καλύτερα τα πράγματα θα μπορούσαμε να ζήσουμε και λίγο Upper East Side Manhattan. Σε καμία περίπτωση στο Brooklyn γιατί από το Gossip Girl ξέρουμε πώς κοιτάνε οι upper east sidders το Βrooklyn και το Νew Jersey.
ΧΟΧΟ
Kαι φυσικά όλοι ξέρουμε πώς ζουν και τι κάνουν στο Λευκό Οίκο.

Μάθαμε ότι έχουμε the right to remain silent γιατί anything we say can and will be used against in a court of law. Ξέρουμε επίσης ότι οι φυλακισμένοι έχουν δικαίωμα για ένα τηλεφώνημα. Γενικά νομίζω ότι οι γνώσεις μας γύρω από τις φυλακές είναι αμερικάνικες. Θα μας πιάσουν καμιά μέρα εδώ στην Ελλάδα, εμείς θα πέσουμε από τα σύννεφα και οι αστυνομικοί θα γελάνε μαζί μας.

Ήρωες και ήρωες, καλοί και κακοί έχουν πηδήξει στις στέγες της Νέας Υόρκης. Tο airforce one, το αεροπλάνο του προέδρου, έχει απειληθεί και το Καπιτώλιο έχει δεχθεί επιθέσεις. Μέχρι που το Καπιτώλιο το έπαθε στα αλήθεια.
Και ουρανοξύστες πέφτανε συχνά στις ταινίες δράσης. Μέχρι που πέσανε επίσης στα αλήθεια και όσο και αν το America is under attack ακουγόταν άλλη μια αμερικανιά, δεν ήταν.

Ξέραμε επίσης ότι υπάρχουν πολλοί μαύροι που ζούσαν σε γκέτο. Σιγά σιγά καταλάβαμε ότι δεν ζουν μόνο σε γκέτο ή ότι δεν θα έπρεπε να ζουν σε γκέτο. Ότι η δουλεία καταργήθηκε μόνο κανέναν αιώνα πριν και αυτοί οι τύποι με τις άσπρες κουκούλες στο Μισισιπή που καιγόταν δεν ήταν πολύ κάποτε αλλά ήταν δεκαετία του ’60. Α! και με την κατάργηση της δουλείας δεν γίναν όλα μέλι γάλα μετά. Ακόμη μάλλον δεν είναι μέλι γάλα. Δε λέω ότι η πνευματική ελευθερία των ανθρώπων στην Ελλάδα στα μέσα του προηγούμενου αιώνα ήταν κάτι αξιομνημόνευτο αλλά for god’s sake εκεί ήταν Αμερική, το φανταζόσουν λίγο αλλιώς. Και ήταν δεκαετία του ’50 που κόσμος μπορούσε να εκτελεστεί για τα κομουνιστικά του φρονήματα και ήταν τότε τεράστια επαναστατική πράξη να μην παραχωρήσει μια μαύρη γυναίκα τη θέση της σε έναν λευκό στο λεωφορείο.
Ξέραμε και εκείνη την τεράστια πλατεία με τον όρθιο οβελίσκο από τη μια, μια πισίνα στη μέση και ένα τεράστιο άγαλμα από την άλλη να αντηχεί I have a dream.

Τίποτα όμως από όλα τα παραπάνω δεν μας άγγιζε και τόσο μέχρι που στην πραγματική σύγχρονη ζωή ακούσαμε το I can’t breath και ότι Black Lives matter. Και είμαι σίγουρη ότι ένα μέρος μας και πάλι το έβλεπε σαν ταινία. Αλλά δεν ήταν.

Στο I am a legend με το Will Smith το 2007 είδαμε τη Νέα Υόρκη έρημη, αφανισμένη μετά από μια πανδημία. Κτίρια παρατημένα, ψυχή πουθενά, εκτός φυσικά από τον Will Smith. Αυτό νομίζω ήταν και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό με την ανακοίνωση του LockDown και αυτή η ταινία ήταν ο λόγος που δεν ήξερα αν θα ήθελα ποτέ να είμαι ο μόνος πολίτης αυτού του κόσμου με ανοσία.

And last but not least σε όλες αυτές τις ταινίες χρωστάμε την πολύ αγαπημένη λέξη με τα 4 γράμματα που αρχίζει από F. Άμα περιμέναμε από το φροντιστήριο να το μάθουμε σωθήκαμε.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη χώρα με τόσα κλισέ στο κεφάλι μας. Ούτε η Γαλλία με τις μπαγκέτες της, ούτε η Σκωτσέζοι με τα κίλτ, ούτε οι Κουβανοί με τα υγρά ζεστά μάτια, ούτε καν οι Γιαπωνέζοι με τις φωτογραφικές.
America beats them all.

Θα κάνω λοιπόν μια γενναία προσπάθεια να αφήσω όλα όσα νομίζω ότι ξέρω και να γνωρίσω ανοιχτά ό,τι βρεθεί μπροστά μου. Και λέω ό,τι γιατί είναι τόσο μεγάλη που βλέποντας δύο σημεία, ξέρεις απλά δύο σημεία όχι και τις 50 πολιτείες.
Όπως καταλάβατε φεύγουμε. Και αν δεν το καταλάβατε σας το λέω. Φεύγουμε.

Και μόλις γυρίσω, ξεπακετάρω και τακτοποιηθούν όλα μέσα μου, υπόσχομαι να σας τριγυρίσω.
Όπως πάντα.
ΧΟΧΟ