Δεν έχει υπάρξει καλοκαίρι της ζωής μου που να μην έχω κατέβει. Είμαι από τα Χανιά αλλά δεν έχω ζήσει ποτέ εκεί. Δε με λες τουρίστα, δε με λες και ντόπιο, είμαι κάτι στη μέση.

Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να πάω, 10 πράγματα περιμένω πως και πως και όταν δεν είμαι εκεί αυτά τα 10 νοσταλγώ. Πάντως το 1 και το 2 είναι από μόνα τους λόγος για ένα σκ, ακόμη και off-season.

Για εσένα που θέλεις να κατέβεις να ξέρεις, αν και το περιμένεις, ότι Αύγουστο γίνεται χαμός. Κάθε χρόνο και πιο χαμός.

Αν η  φάση σου το επιτρέπει, κοίτα να κινείσαι την ώρα που δεν κινούνται οι υπόλοιποι.
Να ξυπνάς και να φεύγεις.
Είναι ο καλύτερος τρόπος για να το ευχαριστηθείς.

Και πάμε…

Πίσω από το λιμάνι, σε όλο του το μήκος, υπάρχει ένα απίστευτο πλέγμα από αξιοποιημένα πλέον στενά-στενάκια και παραστενάκια. Καλό είναι να τα μοιράσεις σε περιοχές και να τα εξερευνήσεις. Κάθε συνοικία έχει το  δικό της χρώμα και τη δικιά της ιστορία. Πολλοί λαοί πέρασαν από εδώ και το ανακάτεμα των στοιχείων είναι αυτό που δίνει στα Χανιά τη γοητεία της.

Κατεβαίνεις στο κέντρο του λιμανιού από την τουριστικότατη οδό Χάληδων και βρίσκεσαι στην περιοχή που ονομάζεται Σαντριβάνι ή αλυσίδες. Αριστερά έχεις Εβραϊκή συνοικία – Τοπανά και δεξιά Καστέλι – Σπλάντζια.  Αν έχεις να πας περισσότερο από 10 χρόνια θα εκπλαγείς από το πόσο έχει επεκταθεί η ανακαίνιση από την Σπλάντζια μέχρι το Κουμ Καπί. Είναι ωραία να περιπλανιέσαι και να στρίβεις σε κάτι μικρούλικα δρομάκια που χωράς ίσα ίσα και μετά να βγαίνεις σε ανοίγματα, χαζεύοντας μαγαζάκια, boutique hotel και εστιατόρια σε χαλάσματα. Θα βρεις επίσης σπιτάκια, γλαστρούλες και καμιά πλεκτή κουρτίνα πίσω από παράθυρο. Μέχρι και τηγανητό γιαγιάς έχω μυρίσει, αν και τώρα με το airbnb δεν νομίζω η γιαγιά να μένει ακόμη εκεί.

Μερικές φορές προτιμώ να κατεβαίνω, ντάλα μεσημέρι που λείπουν όλοι για μπάνιο. Παρότι έχει αυτή τη  λάβρα που βγαίνει από τους τοίχους, χάνομαι σε κάτι μικρά στενά εκεί στα Μαχαιράδικα και την οδό Νταλιάνη ή από την άλλη πλευρά στη  Ζαμπελίου και την Αγγέλου. Έχει μια ακινησία,  θα βρεις τα μαγαζάκια ήσυχα, θα ακούσεις ντόπιους και μπορεί να πιάσεις και καμιά κουβέντα.

Μετά τον πρωινό καφέ στο λιμάνι και τη γρήγορη πρώτη βόλτα στα στενά, περνάω πάντα και για μια μπουγάτσα Ιορδάνης (Αποκορώνου 24).

Θυμήσου, είναι ανοιχτά μόνο μέχρι το μεσημέρι και μάλλον είναι κλειστά ανήμερα της Παναγίας.

Κάπου θα την έχεις ακούσει αυτή την μπουγάτσα. Δεν θα πάρεις αυτή με την κρέμα, έχοντας στο νου σου τη Θεσσαλονίκη. Θα πάρεις την άλλη την κλασσική που δεν είναι γλυκιά και την πασπαλίζουνε με ζάχαρη. Τι έχει μέσα? λένε μυζήθρα αλλά εγώ θα έπαιρνα όρκο ότι “ακούω” και λίγο στακοβούτυρο (σε περίπτωση που δεν το ξέρεις στα Κρητικά λένε “ακούω τη μυρωδιά”).

Και μη βάλεις κανέλα, αυτά είναι “για τσι ξένους” που λένε και στο χωριό μου.

Υπάρχει μια διαμάχη από ντόπιους σχετικά με το αν είναι καλύτερη η μπουγάτσα “Ιορδάνης” ή η “Μπουγάτσα Χανίων”. Μπορείς να δοκιμάσεις αν θέλεις, αλλά εγώ γνώμη δεν αλλάζω 🙂 έχω μεγαλώσει με μπουγάτσα Ιορδάνης. Την τρώγαμε στο μαγαζί κάθε πρωί Κυριακής μετά την εκκλησία, σε μεταλλικά πιατάκια. Όλες τις άλλες ημέρες η γιαγιά μου, την έφερνε τυλιγμένη σε ένα χαρτάκι, για πρωινό, δίπλα στη στημένη πορτοκαλάδα του παππού μου. Μετά πηγαίναμε στην Αφρικάνα στη Νέα Χώρα ή στο Γλάρο για μπάνιο (δεν υπάρχουν πια), μαζί με κανένα ταψάκι μπριάμ και τζανεράκια ( “γιαγιά θέλουμε κενεάκια” λέγαμε μικρά, τζάνερα = βανίλιες). Αξεπέραστες στιγμές, αν εξαιρέσεις τις φορές που ο παππούς μου (αυτός με τους αρχαίους) πήγαινε και έστυβε κρυφά λίγες σταγόνες γκρέιπ-φρουτ μέσα στο χυμό. Εκεί που εσύ πήγαινες να πιείς την λαχταριστή σου πορτοκαλάδα με τα φρέσκα πορτοκάλια από το περιβόλι του Φουρνέ, σου ερχόταν η πικρίλα και άρχιζες να φτύνεις. Τουλάχιστον είχα τη μπουγάτσα.

Αν υπήρχε δείκτης αξιολόγησης παραλίας με βάση του πόσο ευχαριστιέσαι το μπάνιο (θερμοκρασία, χρώμα, συνωστισμός, πέτρες, βάθος) εγώ 10 θα της έβαζα. Όχι ότι δεν έχει κόσμο αλλά είναι τόσο μεγάλη που κάπου θα βρεις να κάτσεις χωρίς να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον. Είναι όμορφη, είναι πλατιά, είναι αμμουδερή και καταπληκτική με γαλάζια νερά.

Μεταξύ άφιξης, καφέ και μπουγάτσας ρίχνω ή για να ακριβολογώ, λέω στο Βασίλη να ρίξει μια ματιά στον καιρό της εβδομάδας και διαλέγουμε την ημέρα που δεν θα φυσάει, ειδικά δυτικός άνεμος. Εκείνη την κάνουμε τσεκ για Φαλάσαρνα γιατί αν φυσάει σηκώνει μεγάλο κύμα ή σε δέρνει η άμμος. Αλήθεια είναι πάντως ότι χωρίς παιδιά με 2-3 μποφόρ δυτικό άνεμο έχουμε περάσει φανταστικά παίζοντας με τα κύματα, δύσκολα κύματα αλλά ωραία κύματα.

Ομπρέλες θα βρεις αν πας πολύ νωρίς, αλλά καλύτερα να βασιστείς στη δική σου και να κάτσεις πιο κοντά στη θάλασσα. Εμάς μας έχει βολέψει πολύ μια τέντα παραλίας που στέκεται πιο ανθεκτική στους ανέμους από την ομπρέλα μας.

Αν τη βολευτείς και εσύ και κάτσεις μέχρι το απόγευμα, μείνε λίγο ακόμη, έχει όμορφα  χρώματα το ηλιοβασίλεμα.

Εδώ έχει ένα tip: Όταν φυσάει παντού, δυτικά σε δέρνει η άμμος και οι βόρειες παραλίες έχουν γίνει  Χαβάη 5-0 υπάρχει μια λύση που συνήθως είναι οκ, το Μαράθι. Αν την έχεις ακούσει, είναι η παραλία που έδειχνε πάντα στις ειδήσεις τον Μητσοτάκη τα καλοκαίρια. Έχει όμορφα νερά αλλά προειδοποιώ, έχει και πάρα πολλά παιδιά. Και φαντάσου το λέω εγώ που μέσα στα πολλά παιδιά είναι και τα δικά μου. Γίνεται χαμός. Όμως είναι η παραλία που όταν φυσάει παντού εκεί συνήθως μπορείς να κάνεις μπάνιο και το εστιατόριο Πατρελαντώνης έχει καλό φαγητό. Άλλη επιλογή για αέρινες μέρες είναι οι Άγιοι Απόστολοι, κοντά στα Χανιά. Επίσης παραλία για παιδάκια… όχι κάτι φοβερό αλλά πιο προστατευμένο. Όλα τα Χανιωτάκια έχουν μεγαλώσει πλατσουρίζοντας και παίζοντας με τις αμμούτσες εδώ.

Ιδανική ώρα το ηλιοβασίλεμα, να περπατήσεις μέχρι το Φάρο, τον παλαιότερο της Μεσογείου. Έχεις προσέξει ότι μοιάζει με μιναρέ? Επί ενετοκρατίας είχε άλλη μορφή, επί τουρκοκρατίας εγκαταλείφθηκε στην τύχη του και το 19ο αιώνα τον έφτιαξαν Αιγύπτιοι με τη μορφή που διατηρεί μέχρι σήμερα (περίπου).

Για τη βόλτα θα πας τέρμα ανατολικά στον Ιστιοπλοϊκό όμιλο και εκεί θα αρχίσεις να περπατάς επάνω στο λιμενοβραχίονα και θα δεις και έξω από το λιμάνι. Προχωρώντας θα βρεις κάτι μικρά σιδερένια κάγκελα με μερικές κλειδαριές αγάπης και μετά θα συναντήσεις τη Φορτέτσα. Ένα κτίσμα στη μέση της διαδρομής, στο οποίο υπάρχει και ένα μικρό εκκλησάκι ο Αγιος Νικόλαος που βρίσκεται πίσω από εκείνες τις πόρτες. Δεν το πιάνει το μάτι σου, ούτε το δικό μου, κάπου το διάβασα. Εκεί, από τα παράθυρά της, θα δροσιστείς γιατί φυσάει συνήθως, θα χαζέψεις την ανοιχτή θάλασσα και βγάζεις ωραίες φωτογραφίες.

 

Εδώ κάποτε υπήρχε μια καφετέρια. Περνούσες με καραβάκι, από απέναντι και έπινες κοκτέιλ μέσα σε αυτό το πυκνό ροζ που έχει η δύση όταν ανακατεύεται με την αρμύρα της θάλασσας, που σε κάνει να νοιώθεις ένα με το ηλιοβασίλεμα και σου κόβει λίγο την αναπνοή. (πάντα αυτό μου δένει με εκείνο το τραγούδι από την αρχαία διαφήμιση του campari – It’s Fantasy). Το 2015 κάποιοι έκαναν τον γάμο τους εκεί και πολύ το ζήλεψα, γιατί μου είχε περάσει από το μυαλό το 2006 που αποφασίσαμε να παντρευτούμε στα Χανιά αλλά δεν το έψαξα αρκετά. Και με αυτό πάμε στο νούμερο 6.

 

Το σούρουπο μετά το μπάνιο είναι ωραία να πάρεις το αυτοκίνητο και να κατευθυνθείς στο Θέρισο. Με το αυτοκίνητο περνάς μέσα από το φαράγγι του Θερίσου και καταλήγεις στην πλατεία του χωριού. Πρόλαβε το πριν βραδιάσει για να βλέπεις τα βουνά που υψώνονται δεξιά και αριστερά, έχουν μια όμορφη αγριάδα (χαρακτηριστικό  της Κρήτης). Εκεί μπορείς να φας σε μια από τις ταβέρνες ή να επισκεφθείς το αρχηγείο του Βενιζέλου.

Το έχω κατέβει 3 φορές και περιμένω την συγκατάθεση της 7χρονης Μέλιας για να το κατεβούμε και οικογενειακώς. Μπορεί να μην το κατεβαίνω κάθε χρόνο λοιπόν, αλλά ανεβαίνω κάθε χρόνο μέχρι το οροπέδιο του Ομαλού (γνωστό σας από το τραγούδι πότε θα κάνει ξαστεριά) και θέλω να φτάνω μέχρι την αρχή του φαραγγιού, το Ξυλόσκαλο όπως λέγεται που έχει μια άγρια ομορφιά με την ψηλή απότομη σταχτί κορυφή του Γκίγκιλου (Λευκά Όρη ή Μαδάρες).

Εγώ πηγαίνω για προσωπικούς, συναισθηματικούς λόγους. Εσείς αν δεν αποφασίσετε να το κατέβετε (μην ντρέπεστε και εγώ φαράγγι δεν θα κατέβαινα αν δεν ήμουν από τα Χανιά) μπορείτε να πάτε αν σας τύχει κανένας καύσωνας. Η διαφορά θερμοκρασίας είναι αισθητή. Ή ακόμη μπορείτε να το δοκιμάσετε αν κουραστήκατε από τις παραλίες (is such α thing even possible?).

Προσοχή στις πολλές στροφές προς τον Ομαλό.

Για το Μοναστήρι του Καρόλου στη Νταλιάνη και τη Συναγωγή στην εβραϊκή γειτονιά έχω ήδη πει στο πρώτο πρώτο post που ανέβηκε ποτέ σε αυτό το site.

Κατά τα άλλα…

– Φαγκότο στο στενάκι Αγγέλου (αυτό που φεύγει δίπλα από το ναυτικό μουσείο στο φρούρειο του Φιρκά)
– Στα μαχαιράδικα πιο ethnic μαγαζάκια
– και τώρα τελευταία έχει ανοίξει μια ωραία αυλίτσα στο πλάι του Αρχαιολογικού Μουσείου.

And last but not least … Παλλάς.

Το πιο in μαγαζί στο λιμάνι εδώ και χρόνια. Είναι σε ένα φανταστικό σημείο απέναντι από το Φάρο. Έχει ωραίες αφράτες ομελέτες για brunch (μέχρι τις 15.00), ποτό μέχρι αργά και μια τέλεια ταράτσα για φαγητό στην οποία όμως πρέπει να κλείσεις καιρό πριν για να τα καταφέρεις. Eγώ δεν τα έχω καταφέρει ακόμη. Παρότι είναι πολύ εξυπηρετικοί, δύσκολα βρίσκεις να κάτσεις, και αργά το βράδυ ο κόσμος είναι τόσος που ούτε από το πεζοδρόμιο δεν μπορείς να περάσεις. Όμως είναι καλό μαγαζί. Για καφέ θα βρεις θέση πριν τις 11 και ποτό ίσως μεταξύ 8 και 9.30. Αν δεν βρεις, εναλλακτικά αράζεις για λίγο στο παγκάκι απέξω.

Αν έχεις πετύχει φώτο με παγκάκι, άνθρωπο πλάτη να κάθεται και να κοιτάζει το Φάρο σίγουρα κάπου εδώ έχει τραβητεί, είναι  το πιο κοντινό σημείο που βλέπει το Φάρο σε αυτή την πλευρά.

Πάντως είμαι σίγουρη ότι μόλις αρχίσεις να περιπλανιέσαι, σίγουρα θα βρεις κάτι συμπαθητικό γλυκούτσικο να κάτσεις και χωρίς τις δικές μου προτάσεις.

Λιγώνομαι και μόνο που σκέφτομαι:

Εστιατόρια δεν θα σου πω γιατί εγώ όλο και σε καμιά μαμά – θεία – γιαγιά θα τρώω. Και παρότι η κρητική φιλοξενία είναι φημισμένη, καταλαβαίνετε δεν μπορώ να σας στείλω εκεί. Έχω όμως δύο πληροφορίες.

Να προσέχεις πάντως, οι περισσότεροι φεύγουν με κανά κιλάκι τουλάχιστον παραπάνω από την Κρήτη.

Αυτά ήταν τα #myFavourites των #myFavourites. Αυτά που θέλω να νοιώσω και να κάνω κάθε φορά ανάμεσα σε πολλά άλλα. Έχω όμως και άλλα 4 μόνο για εσένα που έρχεσαι εκδρομή. Εγώ δεν πηγαίνω συνέχεια αλλά αξίζουν μια τουριστική επίσκεψη.

Μπάλος: Σίγουρα έχεις δει εκπληκτικές φωτογραφίες με γαλάζια νερά. Πας με καραβάκι από την Κίσσαμο μονοήμερη εκδρομή. Ναι τα νερά είναι στα αλήθεια τόσο γαλάζια. Αξίζει τον κόπο. Το μπάνιο δεν το ευχαριστήθηκα γιατί ήταν λιμνοθάλασσα και κάποια σημεία ήταν πολύ ζεστά αλλά είναι εντυπωσιακό.

Ελαφονήσι
Η γνωστή παραλία με τη ροζ άμμο. Δεν έχει μείνει πια και τόση ροζ αφού ο καθένας έπαιρνε από λίγη. Πήγαινε νωρίς, είναι κρίμα να πας σε ένα τόσο όμορφο μέρος και να χαλαστείς σε μποτιλιαρίσματα μέσα στη ζέστη για να φτάσεις μέσα σε έναν χαμό. Και αφού θα έχεις πάει νωρίς, επιστρέφοντας πέρνα για φαγητό από τη Μηλιά. Ένα χωριό-ξενώνα χωρίς ρεύμα με βιολογικά προϊόντα που παράγουν οι ίδιοι. Έχει δροσιά, έχει ηρεμία.

Λίμνη Κουρνά: Απογευματινή ποδηλατάδα μέσα στη λίμνη.

Και τέλος κάτι που δεν έχω κάνει ούτε εγώ αλλά παίζει πολύ, μπάνιο στο Σειτάν Λιμάνι. Δύσκολη πρόσβαση σε αφήνω να το ψάξεις και να μου πεις.

Ξέρω έγραψα πολλά και δεν τα έγραψα και όλα. Κάθε ένα από αυτά που ανέφερα θα μπορούσε να είναι ένα post από μόνο του. Εδώ σας δίνω σε μορφή pdf ένα κομμάτι από το μικρό οδηγό που είχα φτιάξει για τους φίλους μας που ήρθαν στο γάμο. Το είχαμε αφήσει στα δωμάτια των ξενοδοχείων για όσους ήρθαν από μακριά. Μέσα θα βρεις λίγη ιστορία, λίγο πληροφορίες, μια διαδρομή μέσα στην παλιά πόλη (τη μισή γιατί τότε δεν είχε ανακαινισθεί η υπόλοιπη), κρητικό λεξικό και εμένα με στολή κρητικοπούλας στη σελίδα 9.

Εγώ σαλπάρω (νοερά).
Να περάσεις όμορφα και να μας ξανάρθεις