noParty time

Φέτος στα 11α γενέθλια της Μυρτώς δεν είχε θεματικό, βιωματικό πάρτυ όπως κάθε χρόνο.
Ποιός θα το περίμενε αυτό από εμένα που πολύ θα τον ήθελα τον τίτλο Queen of home-made/themed/live the experience parties.

Υπερίσχυσε η ανάγκη για ηρεμία και όχι άλλο άγχος.
Μέτρησε ο βαρύς χειμώνας που προηγήθηκε.
Η δε Μυρτώ που από πέρυσι ήθελε, για πρώτη φορά, να κάνει πάρτυ έξω και να καλέσει όλη την τάξη, όταν τελείωνε ο Αύγουστος άλλαξε γνώμη και τελικά δεν ήξερε τι ήθελε.

Δύσκολα αυτά τα 11 (και μάλλον και τα 12 και τα 13 …). Δεν είναι μεγάλα, δεν είναι και μωρά, αλλάζουν γρήγορα, δεν ξέρουν τι θέλουν και εσύ δεν ξέρεις πότε πρέπει να τους φερθείς σαν μεγάλα και πότε σαν μικρά.
Παίζει πάλι να ναι δύσκολα και τα 43 τα δικά μου.

Δεν ήρθε και αυτή η έμπνευση που πάντα ήταν ένα κλικ πάνω σε κάτι που της άρεσε εκείνη την περίοδο, συμπληρωνόταν από ένα δικό της ‘Α! Έχω μια ιδέα’ που είναι και χαρακτηριστική της ατάκα και εγώ του έδινα τελικά μορφή. Βασικά αυτό που νομίζω ότι ήθελε ήταν να βρω τη super ιδέα, να αποφασίσω, να την κανονίσω, να καλέσω και να της αρέσει πολύ πχ escape room στο δωμάτιο της. Εγώ σε escape room, jamais. Θα μου πεις και εσύ όπως μου είπε και εκείνη… ούτε κυνήγι θησαυρού είχες παίξει ποτέ αλλά το έκανες τέλειο…
Ε! το escape room έμπνευση δε μου φερε, μόνο μια κλειστοφοβία.

Τόσα χρόνια που ετοίμαζα τα πάρτυ, έμπαινα στη θέση των παιδιών για να το κάνω όσο πιο παραμυθένιο, πάντα όμως με απασχολούσε μήπως ο πήχυς ανεβαίνει ψηλά, μήπως τα παιδιά μου κακομαθαίνουν? Γιατί να σας πω ότι τελείωνε το πάρτυ και αυτές ήταν όλες τις φορές σαν μαγεμένες – ευτυχισμένες πριγκίπισσες δεν ήταν. Πάντα είχα στο νου μου ότι θα έρθει η ώρα που θα μάθουν ότι δεν είναι δεδομένο και ότι γιορτάζω και γενεθλιάζω δεν είναι μόνο το πάρτυ υπερπαραγωγή.

Οπότε ήρθε η δικιά μας ώρα να δούμε πως γιορτάζεις τα γενέθλια σου αν δεν κάνεις super οργανωμένο και fully home made party όπως έχεις συνηθίσει από πάντα και χωρίς να σου πέσουν τα μούτρα στο πάτωμα μετά. Γιατί ωραία τα λες πριν, αλλά άλλο τι θυμούνται αυτά και ζητάνε και τα ρέστα εκ των υστέρων. Και σαφώς είναι ένα εξαιρετικό μάθημα για τις αποφάσεις, τις επιλογές και την ευθύνη του αποτελέσματος, ένα μάθημα όμως που διόλου προετοιμασμένη να δώσω ήμουν τη δεδομένη στιγμή.

Τελικά εκείνη κατέληξε ότι θα κοιμηθούν δύο φίλες της στο σπίτι. Παρότι το λες και συνηθισμένο, για αυτή είναι ιδιαίτερο γιατί δεν συμβαίνει συχνά. Νομίζω ότι οι συγκεκριμένες φίλες της είχαν κοιμηθεί από μια και καμία φορά πριν.

Πέταξε μερικά “Μαμά μου φαίνεται λίγο περίεργο που δεν ετοιμάζουμε τίποτα”. Είπε “Είναι λες και είναι γενέθλια αλλουνού…”.Πρόσθεσε ότι “είχα υποσχεθεί στο εαυτό μου ότι θα κάνω κάθε χρόνο πάρτυ και θα μαγειρεύεις εσύ”. Και συμπλήρωσε μου άρεσε που άνοιγα μετά το πάρτυ τα δώρα.

Έτσι και εγώ party/noParty αποφάσισα ότι θα έχουμε ένα εορταστικό κλίμα, μην είναι flat το σαββατοκύριακο και κανόνισα με τις οικογενειακές-κουμπαροφίλες, μια μικρή έκπληξη. Να έρθουν στο σπίτι με την τούρτα. Αυτή την τούρτα μου πέρασε από το μυαλό να την πάμε και παραλία, απωθημένο κοριτσιού που γιορτάζει Φλεβάρη, αλλά ο καιρός το Σεπτέμβρη δεν είναι να τον εμπιστεύεσαι (με λες και αχάριστη γιατί τα δικά μου πέφτουν καρναβάλι αλλά ο καθένας λιμπίζεται αυτό που δεν έχει)

Και μαζί με την τούρτα έκπληξη αφού υπήρχε χρόνος και άνεση αυτή τη φορά, ο Βασίλης της έφτιαξε ένα τέλειο βιντεάκι με φωτογραφίες από όλα της τα γενέθλια συν όσες άλλες στιγμές χώρεσαν μέχρι να τελειώσει το τραγούδι Faded-Alan Walker. Το τέλειο τραγούδι για αναδρομή και συγκίνηση. Για πολύ ρούφηγμα μύτης, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Και έτσι απλά, ήσυχα και σχετικά αυθόρμητα πέρασε όμορφα το σαββατοκύριακο με τη Μυρτώ να οργανώνει το πρόγραμμα της ημέρας και εγώ να την ακολουθώ κατά πόδας για να γίνουν όλα όπως τα θέλει, μέχρι τη στιγμή που μου φώναξε από τον καναπέ, μαμά φέρε νερό και εκεί σκέφτηκα enough και την άφησα να κάνει την οικοδέσποινα.

Την κούραση μπορεί να τη γλίτωσα το άγχος πάλι όχι … Γιατί μπορεί να μην ξέραμε από το καλοκαίρι τι θα κάνουμε όπως συνηθίζαμε, αλλά ούτε ένα τσακ πριν το σκ δεν ξέραμε.
Και δεν μπορώ να είμαι απροετοίμαστη και να μην ξέρω τι θα κάνω. Και όσο και αν έμαθα τους τελευταίους μήνες ότι τελικά για τίποτα δεν είσαι προετοιμασμένος, ακόμη επιμένω να ψάχνω τη σταθερότητα στα μικρά πράγματα.
Άσε που είμαι και η καθαρίστρια του σπιτιού μου. Δούλα και κυρά κανονικά δηλαδή, άρα και τίποτα να μην κάνω μια φασίνα την έχω μπροστά μου όλη την ώρα.
Και φυσικά είχα το άγχος πως θα της φανεί που στα αλήθεια δεν θα γίνει πάρτυ the way she always knew, for real.

Πήγε όμως μια χαρά, ήταν ήρεμη,πολύ πιο ήρεμη από πέρυσι που είχε καταλήξει κλαμένη στην τούρτα και πολύ πιο ευγνώμων από άλλες φορές. Παίζει και να μου έδωσε και την καλύτερη αγκαλιά ever.

Περνώντας διαφορετικά από τα συνηθισμένα μας φέτος συνειδητοποίησα ότι:
1 ◈ Είναι ωραίο να στολίζεις για πάρτυ ακόμη και αν δεν έχεις πάρτυ. Μη σου πω ότι το χορταίνεις περισσότερο. Και έτσι ωραίο που έγινε μπορεί και να το κρατήσω μέχρι τα Χριστούγεννα.

2 ◈ Πήγαμε πρώτη φορά μαζί σε όλα εκείνα τα υπέροχα μαγαζιά με τα είδη πάρτυ που τριγυρνάω τόσα χρόνια και εκείνη δεν είχε δει ποτέ. Αν και πάντα είχα κατά νου να συμμετέχει στη διαδικασία κάποια πράγματα ξεπερνούσαν τις δυνάμεις μου και απλά τα έκανα μόνη μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Άλλωστε ήταν το δικό μου bonus μέσα σε όλο το τρέξιμο. Μια βόλτα στα μαγαζιά αγοράζοντας σαχλαμαράκια. Το καλύτερο μου.

3 ◈ Το να ετοιμάζεις Σεπτέμβριο γενέθλια στο σπίτι μαζί με το άνοιγμα των σχολείων είναι ένα πολύ δύσκολο πράγμα. Απορώ πως τα κατάφερνα τόσα χρόνια.

4 ◈ Έχει πλάκα να πετάς κομφετί σε κάποιον που του κάνεις έκπληξη. Μπορείς να βρεις κομφετί μεγαλύτερου μεγέθους που δεν κολλάει όπως το κλασσικό, είναι ακριβό αλλά αν το υπολογίσεις σε σχέση με την ώρα που μπορούν να απασχολούνται, πετώντας το, ξαναπετώντας το και βγάζοντας video αξίζει τα λεφτά του. Αυτό που δεν έχει πολύ πλάκα είναι όταν ανοίγει η πόρτα του μπαλκονιού, γίνεται ρεύμα και απλώνεται σε όλο το σπίτι (θα βγάζουμε κομφετί για χρόνια). Αν και να σου πω …

το να βρίσκεις απρόσμενα, μεγάλες, ροζ, χρυσές και άσπρες νιφάδες, στα πιο άσχετα σημεία για καιρό μετά, εμένα μου φέρνει χαμόγελο

και τέλος …

5 ◈ Προλάβαινα να συγκινηθώ. Τόση συγκίνηση είχα να πάθω από το πρώτη φορά γενέθλια. Βούρκωνα στο σούπερ μάρκετ, βούρκωνα στο σκούπισμα. Όλες τις άλλες χρονιές υπερίσχυε η κούραση και το τρέξιμο και προλάβαινα να συγκινηθώ εκεί μετά την τούρτα που πάντα βάζαμε το τραγούδι Τα γενέθλια/Φίλοι για πάντα, στο “ήρθε η ώρα να φορέσεις τα καλά σου”. Και τώρα που το είπα σκέφτομαι ότι φέτος δεν το βάλαμε, της το αφιερώνω τώρα λοιπόν.

Τι μου έλειψε από το party που δεν οργάνωσα? Η δημιουργία, το να μαγειρεύεις τα καλύτερα σου για τους φίλους σου και να οργανώνεις project. Αλλά αυτό ίσως τελικά είναι άσχετο με το ίδιο το παιδί, είναι δικό μου αν και είναι κάτι δικό μου που θέλω να τους αφήσω στις αναμνήσεις τους.
Τι της έλειψε? Νομίζω τίποτα, όλα μια συνήθεια είναι (δεν παίρνω όρκο αν θα ήταν το ίδιο χωρίς την έκπληξη)

Εμφανίστηκε δε και η Μέλια και άρχισε να σκέφτεται την ιδέα του no Party … ίσως επειδή με άκουσε να λέω στη Μυρτώ ότι τα πάρτυ που κάναμε αντιστοιχούσαν σε ένα μεγάλο ποσό κάθε χρόνο. Και πετάχτηκε και εκείνη και είπε μαμά άμα δεν κάνω πάρτυ θα μου δώσεις τα λεφτά?

Τελικά ήταν γλυκά.
Και είναι ωραία να νοιώθεις γιορτινά ότι και αν κάνεις.
Και είναι ωραία να μην σκας.
Και είναι ωραία να λιάζεσαι τελικά στην ταράτσα χωρίς να έχεις αγχωθεί από πριν τι καιρό θα έχει, αν θα φυσάει και αν θα πρέπει να τη σκούπισεις.

Ίσως after all να μην το πούμε no Party αλλά Suprise party.
Η ζωή πάντα χρειάζεται ένα spice up