Πατρινό παιδικό Kαρναβάλι για πάντα
Θα γίνω ότι να ναι απάντησαν όλοι
Σκαντζόχοιρος, Αστροναύτης, Μουσική, Κλέφτης, Πίπι φακιδομύτη, Τα μυαλά που κουβαλάς, Μαγικό παλάτι …
ε! και εμείς είπαμε Αμπαζούρ.
Δύο χρόνια μετά τα Cup Cakes ξαναχτυπήσαμε.
Σε μια πολύ ωραία 
κουμπαρο- συνάντηση, συμμετείχαμε με όλους τους νονούς μας στο καρναβάλι των μικρών.
Μαμάδες, νονές, παιδιά μέσα στο group.
Μπαμπάδες & νονοί δίπλα από το group. Mε κάμερες, φωτογραφικές, κομφετί, νερό και τα τεράστια καπέλα αμπαζούρ που αν και πανέμορφα ήταν λίγο μπελάς ειδικά για τα μικρά.
Οι στολές καταπληκτικές, όσο πιο μικρό το νούμερο τόσο πιο ωραίες. Τα δίχρονα έμοιαζαν σαν αμπαζούρ σε φυσικό μέγεθος.
Εδώ προσέξτε το καπέλο που αιωρείται μόνο του
Το καρναβάλι των μικρών έγινε το σαββατοκύριακο πριν την Αποκριά και ήταν κάτι που μας έμαθαν οι νονοί της Μυρτώς που είναι από την Πάτρα. Την προηγούμενη φορά είχαμε περάσει τόσο ωραία που είπαμε να το ξανακάνουμε. Αν και δεν ήταν όλα ρόδινα περάσαμε καταπληκτικά και αυτή τη φορά. Η Μέλια σήκωσε πυρετό από το πρωί του Σαββάτου και παρόλη την 
ταλαιπώρια της και μια φυσική συστολή που διαθέτει θέλησε και εκείνη να ντυθεί και να έρθει μαζί μας στην παρέλαση. Και εγώ παρόλο που την κουβαλούσα στη μισή διαδρομή δηλώνω ότι πέρασα φανταστικά. Ο αγαπημένος μου είπε ότι γελούσα όλη την ώρα (στις περισσότερες φωτογραφίες) πράγμα όχι τόσο συνηθισμένο για εμένα.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει φίλους στην Πάτρα και μπορεί να συμμετέχει. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία εκδρομή και εμπειρία για όλους μας.
Φέτος εκτός από την επίσημη παρέλαση της Κυριακής είχε οργανωθεί και μια βραδινή το Σάββατο με λίγα group. Φορώντας αξεσουάρ αυτοφωτισμού και κρατώντας φασαριώζικα οργανάκια περπατήσανε τα αμπαζούρ και άλλα 6 group στο κέντρο της Πάτρας μέσα σε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Αν κάτι μόνο μας έλλειψε ήταν η μουσική στους δρόμους. Η μουσική είναι αυτή που ανεβάζει πάρα πολύ το ρυθμό και δίνει τον παλμό και τη ζωντάνια στην επίσημη παρέλαση της Κυριακής.
Έχω πάει άπειρες φορές στο καρναβάλι της Πάτρας αλλά παρέλαση ως θεατής δεν έχω αξιωθεί να δω, πάντα βρισκόμουν σε βαθύ ύπνο από το ξενύχτι. Αυτό που είχα απωθημένο ήταν οι σοκαλοτομαχίες που δεν έζησα ποτέ. Και ναι αυτή τη φορά το πλησίασα, την ώρα της παρέλασης μου ήρθαν κάτι σοκολάτες από τον ουρανό στο κεφάλι. Μπορεί να μην ήταν από άρμα αλλά από μπαλκόνι, εγώ όμως ήμουν πολύ χαρούμενη που επιτέλους έπιασα σοκολάτα και ας έπρεπε να τη χαρίσω μετά στα παιδιά.
Τερματίζοντας την παρέλαση αν είσαι από Αθήνα και θα επιστρέψεις, είναι η στιγμή για να τσιμπήσεις κανένα σουβλάκι πριν φύγεις. Είναι οι ώρα που οι υπόλοιποι ψάχνουν καφέ. Εμείς προτιμάμε το κάτω μέρος της πλατείας Γεωργίου. Έχει συνήθως να κάτσεις αν πας κατευθείαν. Από εκείνο το σημείο βλέπεις έξω, ακούς τη μουσική, προλαβαίνεις να ξειδρώσεις, να ξαποστάσεις, να ρίξεις ρυθμούς και ξαναβγαίνεις έξω όποτε θέλεις να δεις τι γίνεται και να ξαναμπεις μέσα στο κέφι (αν αντέχεις και άλλο). Μέχρι να τακτοποιηθείς έχει έρθει και η πείνα σιγά-σιγά, τσιμπάς κάτι και φεύγεις.
και τον άλλο χρόνο μετά είπε η άρρωστη Μέλια και ξανασήκωσε πυρετό
και του χρόνου αν και του χρόνου δεν θα είμαστε πάλι όλοι μαζί οι νονοί, κάποιοι θα κάνουν Ηalloween.
Τους το εύχομαι όσο και αν στεναχωριέμαι.
Καλή Σαρακοστή
