Πάμε Ναύπλιο?

Πταίζει και να είμαστε οι μόνοι από Αθήνα που δεν είχαμε πάει ποτέ.
Ίσως γιατί τα καλοκαίρια προτιμώ νησί, το χειμώνα χιόνι και το Ναύπλιο έμενε έξω και από τις δύο κατηγορίες.
Ίσως πάλι να ήταν που είχα ακούσει ότι γίνεται χαμός τα σκ και το απέφευγα.
Τελικά αυτή την πανεύκολη μιάμιση ώρα από Αθήνα την κάναμε πρώτη φορά ανήμερα Χριστούγεννα.
Και δεν γινόταν και χαμός.

25 Δεκεμβρίου το πρωί:
◈ Τσεκάραμε αν αισθανόμαστε καλά και οι 4.
◈ Κάναμε τα self test μας … αρνητικά
◈ Ψάξαμε ελεύθερο δωμάτιο της τελευταίας στιγμή για ένα βράδυ σε κοντινή απόσταση και να μας αρέσει το ξενοδοχείο. Το booking μας έφερε Ναύπλιο.

Το mood ήταν να αλλάξουμε παραστάσεις, να περιπλανηθούμε άσκοπα και να χαλαρώσουμε.
Και το Ναύπλιο μας τα έδωσε όλα αυτά.

Οδηγός μας και παρέα σε αυτή τη μικρή μας βόλτα, ο παιδικός ταξιδιωτικός οδηγός ‘Πάμε στο Ναύπλιο?‘ από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Σας έχω πει πόσο αγαπώ τους παιδικούς ταξιδιωτικούς οδηγούς και πόσο χρήσιμους τους θεωρώ εδώ.
Το βιβλιαράκι, μας έδωσε θέμα συζήτησης γύρω από το τραπέζι και ένωσε τις ηλικίες καλύτερα για να είναι πιο οικογενειακά δεμένο το ταξίδι μας και όχι ο καθένας στο δικό του παράλληλο ψηφιακό σύμπαν. Παίξαμε με τις γνώσεις όλοι μαζί και γελάσαμε με τα μαργαριτάρια που πετάξαμε.
Σας το προτείνω για οικογενειακή παρέα και στα δικά σας ταξίδια.

Μπαίνοντας με το αυτοκίνητο στην πόλη, αμέσως ο αέρας μου φάνηκε πιο ελαφρύς και η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αν άφηνα κάποτε την Αθήνα θα έμενα οπωσδήποτε σε πόλη με θάλασσα.
Τα κορίτσια από τα πρώτα σπίτια είπαν ότι μοιάζει λίγο με Χανιά, μετά είπαν ότι φέρνει λίγο σε Θεσσαλονίκη και περπατώντας σε έναν πεζόδρομο τους θύμισε Πάτρα.

Τα δρομάκια, τα μαγαζάκια και οι βουκαμβίλιες έδιναν νησιωτική αύρα μόνο που εμείς αντί για παρεό και σανδάλια φορούσαμε μπουφάν και κασκόλ.

Τελικά καταλήξαμε ότι το Ναύπλιο μας άφησε μια γεύση λίγο από όλα.

Το καλό με την πόλη είναι ότι μεγάλο μέρος της είναι flat και δεν κουράζεσαι καθόλου στο μεγαλύτερο κομμάτι της βόλτας.
Εκτός αν αποφασίσεις να πας στο άκρο της όπου εκεί αρχίζει να ανηφορίζει απότομα και σκαρφαλώνει στο βράχο.
Ή αν αποφασίσεις να ανέβεις όλα τα σκαλιά μέχρι το Παλαμήδι.

◈ Παλαμήδι

Εμείς καθόλου δεν το αποφασίσαμε να ανεβούμε όλα τα σκαλιά και προτιμήσαμε την εύκολη λύση του αυτοκινήτου.
Και ευτυχώς δηλαδή γιατί μόλις φτάσαμε επάνω ήταν κλειστά. Φαντάσου να είχες μετρήσει όλα τα σκαλιά και να βρεις ‘σβηστά όλα τα φώτα τα παράθυρα κλειστά’ που λέει και ένα τραγούδι. Πολύ ευχαρίστησα από μέσα μου την τεμπελιά μου.
Σκαρφαλώσαμε λοιπόν τη Μέλια σε μια πολεμίστρα και την κάναμε ανταποκρίτρια.

Μας περιέγραψε τι βλέπει και μας έβγαλε φωτογραφίες.
Κάτι μπάλες είπε.

Εμείς μόνο τη θέα από το πάρκινγκ απολαύσαμε.
Πανοραμική και ζαλιστική.

◈ Μπούρτζι

Σήμα κατατεθέν της πόλης, αυτή η νησίδα εμφανιζόταν στις βόλτες μας πρωί και βράδυ. Άλλοτε φωτισμένη και άλλοτε να φεγγίζει από μόνη της με αυτό το μπεζ της πέτρας στη μέση του γαλάζιου.
Μια χειμωνιάτικη βαρκάδα στον Αργολικό κόλπο ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Δυστυχώς αυτή την περίοδο γίνεται ανακαίνιση στο Μπούρτζι και έτσι δεν μπορέσαμε να κάνουμε απόβαση παρά μόνο τον περίπλου.

Από τη θάλασσα χαζέψαμε τα αρχοντικά να απομακρύνονται και είδαμε το “Γύρο της Αρβανιτιάς”.

Ένα πλακόστρωτο γραφικό μονοπάτι που περνάει μέσα από το βράχο της Ακροναυπλίας.
Στο πέρασμα του, βρίσκει την Παναγιά της Σπηλιάς, ένα εκκλησάκι χωμένο στην πέτρα.

Tip: Εκτός από την υπέροχη βαρκάδα μπορείς να κάνεις μια βόλτα με λεωφορειάκι hop on hop off για να πάρεις λίγο από το άρωμα της πόλης ή να νοικιάσεις μεγάλο παρεΐστικο ποδήλατο για βόλτες.
Αξίζει να αναφέρω ότι στο Ναύπλιο με εντυπωσίασε η οδηγική συμπεριφορά. Οι οδηγοί ήταν προσεκτικοί και σταμάταγαν όταν περνούσαν πεζοί, σε επίπεδο που μόνο σε ευρωπαϊκές πόλεις έχω συναντήσει.

◈ Falcon

Είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και από στεριά και από θάλασσα, ένα από τα μεγαλύτερα ιστιοφόρα στον κόσμο το Maltese Falcon μήκους 88 μέτρων που ήταν αραγμένο στην παραλία.
Ήταν εντυπωσιακό και έκανε τα πάντα γύρω του να είναι εκτός αναλογίας. Όταν σηκώνει πανιά θα πρέπει να είναι breathtaking στιγμή.
Α! νοικιάζεται λέει 🙂 ξέχασα να ρωτήσω πόσο.

◈ Ξενοδοχείο Liberty

Το Ναύπλιο χωρίζεται στην παλιά και την καινούρια πόλη. Εμείς μείναμε στο τελείωμα της παλιάς και το ξεκίνημα της καινούριας. Απλά παρκάραμε και δεν ξεπαρκάραμε παρά μόνο όταν φύγαμε.
Αν και καθαρά αστική η διαμονή μας, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, ήταν πολύ βολικό σημείο γιατί ήμασταν δύο βήματα από εκεί που ξεκινούσε η κλασική γραφικότητα που περιμένεις από το Ναύπλιο. Άλλωστε όλη μέρα τριγυρίζαμε.
Στο ξενοδοχείο Liberty, τα στρώματα και το feeling του δωματίου ήταν Cocomat και το ξενοδοχείο είχε ένα εντυπωσιακό roof garden με θέα και πλούσιο πρωινό (δεν με λες και αντικειμενική βέβαια σε αυτό το θέμα γιατί εγώ που συνήθως τρώω φρυγανιά με τυρί όλα πλούσια μου φαίνονται).

Ακόμη και αν δεν μένεις στο ξενοδοχείο μπορείς να περάσεις για καφέ ή ποτό και θέα.

◈ Περιπλανήσεις

Στις ατελείωτες άσκοπες βόλτες στην πόλη αδειάσαμε έννοιες και γεμίσαμε εικόνες. Μικρά στενάκια, χρωματιστά αρχοντικά, φοίνικες, cute βιτρίνες ανακατεμένα με ιστορία. Κτίρια που άλλαξαν χρήσεις, τζαμί που έγινε η πρώτη Βουλή των Ελλήνων, η εκκλησία που σκότωσαν τον Καποδίστρια, γωνιές που μαρτυρούν ότι εδώ κάποτε ήταν η πρωτεύουσα της Ελλάδας.

Στο Λαογραφικό μουσείο Ναυπλίου νοστάλγησα. Έμαθα ότι εδώ ξεκίνησε η εταιρία Κύκνος 100 χρόνια πριν.
Αυτή η κονσέρβα με τον τοματοπελτέ είναι μια από τις πρώτες εικόνες που έχω και μου θυμίζει τόσο τις γιαγιάδες μου.

◈ Βιβλία

Αν ξυπνάς νωρίς και βρίσκεις λίγο χρόνο, εκτός από τον παιδικό ταξιδιωτικό οδηγό Πάμε στο Ναύπλιο?, που ήδη σας είπα ότι μας κράτησε οικογενειακή συντροφιά, μπορείς να διαβάσεις:
◈ Το πικρό ποτήρι, Ο Καποδίστριας, η Ρωξάννα και η Ελλάδα, Λένα Διβάνη, εκδόσεις Πατάκη: Γιατί που πιο ταιριαστά να μάθεις για τη ζωή του Καποδίστρια?
◈ Καρτ Ποστάλ, Βικτώρια Χίσλοπ, εκδόσεις Διόπτρα: Ένα οδοιπορικό σε γωνιές της Ελλάδας μέσα από ιστορίες ενωμένες σε ένα ρομαντικό αφήγημα. Πρώτη στάση Ναύπλιο.

◈ η Παρανόηση

Kλείνοντας, να σας πω για το πόσο μα πόσο γέλασα με τον εαυτό μου.
Από μικρή ήξερα ότι ο Κολοκοτρώνης είχε φυλακιστεί εδώ. Τόσα χρόνια λοιπόν φανταζόμουν τον Κολοκοτρώνη μόνο, πικραμένο και φυλακισμένο στο Μπούρτζι (που νόμιζα έλεγαν Παλαμήδι) να αγναντεύει το Ναύπλιο, συγκεκριμένα είχε μπουνιά το χέρι και στήριζε το πιγούνι του. Τελικά έπρεπε να έρθω εδώ για να μάθω ότι ο Κολοκοτρώνης αγνάντευε το Μπούρτζι από το Παλαμήδι. Ή μάλλον δεν το αγνάντευε καθόλου αφού λογικά το κελί δεν θα είχε παράθυρο (που να ξέρω, είπαμε βρήκα το Παλαμήδι κλειστό). Επίσης απορίας άξιο γιατί φαντάστηκα ότι θα έχει δωμάτιο με θέα ο φυλακισμένος Κολοκοτρώνης.
Ήταν δε τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα μου, που όταν ήθελα να μάθω από που φεύγει η βάρκα για το Μπούρτζι ρώτησα με μεγάλη αυτοπεποίθηση
“Από που φεύγει το καραβάκι για το Παλαμήδι?”
Ο άνθρωπος με κοίταξε κάπως και μου είπε “Ε! το Μπούρτζι εννοείτε”
Είναι μην σου καρφωθεί κάτι λάθος.

Ήταν ένα ήσυχο γλυκό οικογενειακό σαββατοκύριακο Χριστουγέννων.
Κανείς δεν αρρώστησε ευτυχώς.
Κανείς δεν απογοητεύτηκε ευτυχώς.
Και ο καιρός ήταν γλυκός.

Αν και το Ναύπλιο έχει τη φήμη της ρομαντικής πόλης εγώ θα της έδινα τον τίτλο της νωχελικά παρεΐστικης. Αγαπημένη φίλη, κανονίζει όποτε μπορεί reunion με τις παλιές της φίλες που ζουν σε άλλες πόλεις και έρχονται εδώ για ένα σαββατοκύριακο. Πάντα το θεωρούσα τέλεια ιδέα, αλλά τώρα που είδα το Ναύπλιο από κοντά το βρίσκω ακόμη πιο ταιριαστό.
Μια βόλτα χαλαρή, εύκολη, ήρεμη, να αφήνεις το χρόνο να κυλάει από το πρωί και εσύ να ξεχνιέσαι σε χαριτωμένες γωνιές.

Την επόμενη φορά λέμε να πάμε με παρέα.