Goodbye 2020

Kαι τι ζήτησα?
◈ Να έχω τακτοποιημένο σπίτι
◈ Να μαγειρεύω πιο σωστά
◈ Να κάνω decluttering
◈ Να φτιάξω γραφείο σε εκείνο το μικρούτσικο αποθηκάκι
◈ Να μην βλέπω ανθρώπους που με χαλάνε
◈ Να περνάμε οικογενειακό χρόνο
◈ Να πηγαίνω για περπάτημα

Ήταν το πρώτο πρωινό του 2020 σε ένα καφέ στην Κηφισιά και γράφαμε τα New Year’s Resolutions όπως πάντα.
Οικογενειακή μας παράδοση.

Technically speaking πάντως μπορείς και να πεις ότι ήταν η πιο επιτυχημένη μου λίστα 🙂
Οι υποσχέσεις που σίγουρα δεν πήγαν και τόσο καλά ήταν το λιγότερο screen-time των κοριτσιών και τα ταξίδια.
Α! και αυτό με τους ανθρώπους που με χαλάνε παράγινε λίγο και τελικά δεν βλέπω ούτε αυτούς που με χαλάνε ούτε αυτούς που δεν με χαλάνε 🙂

ή σε ελεύθερη μετάφραση πρόσεχε τι εύχεσαι.

Κοιτώντας ένα flash back της χρονιάς με έπιασε ένα μπούκωμα που τελικά ξέσπασε σε δάκρυα. Αν έδινα ένα τίτλο στο 2020 θα ήταν σοκ και δέος.
Σαν χθες αλλά και σαν πριν από χρόνια μου φαίνεται η στιγμή που άκουσα στις ειδήσεις ότι σταματάνε οι πτήσεις και είχα μείνει αποσβολωμένη.
Η μέρα που γύρισαν τα παιδιά με τα βιβλία πίσω.
Η πρώτη φορά που άκουσα τη φράση απαγόρευση κυκλοφορίας.
Η πρώτη φορά που ήμουν με το κινητό στο χέρι, αναποφάσιστη αν πρέπει να στείλω κωδικό περπάτημα ή κωδικό ψώνια για να πάω με τα πόδια στο πιο μακρινό μανάβικο.
H πρώτη φορά που είχε τόση ακινησία. Στην Piazza Navona, στην Ακρόπολη, στη γειτονιά.
Τον επόμενο καιρό θα έμενα αποσβολωμένη για κάθε πρώτη φορά, κάθε μέρα.
Και έκτοτε το πρώτη φορά έχει γίνει η ρουτίνα μας.

Μια ρουτίνα μετέωρη που ξέρεις ότι δεν είναι μόνιμη αλλά πλέον μοιάζει και για πάντα.
Και έχει πολλά flash back από μια άλλη ζωή, που αραιώνουν με τον καιρό. Έρχονται πάντως πολύ έντονα όταν βλέπεις καμιά ταινία με πολύ κόσμο. Σε πιάνει ένα σφίξιμο, ένα γκρούψιμο που λένε και στο χωριό μου και σου ρχεται να φωνάξεις ‘Χωριστείτε’ στην οθόνη.

Έπειτα μέσα στη χρονιά δεν ήταν μόνο η πανδημία αλλά και κάθε άλλο αναπάντεχο παγκόσμιο γεγονός που συγκλόνισε.
Ήταν η διαπίστωση πόσο πίσω τελικά είναι ο τόσο εξελιγμένος μας κόσμος.
Ήταν οι εξωγήινοι που έφτασες να περιμένεις αλλά ευτυχώς δεν ήρθαν φέτος και αυτοί.
Ήταν η αίσθηση ότι σα να ζούμε λίγο από τύχη, ότι δεν ορίζουμε τη μοίρα μας και μήπως τελικά όντως We are doomed?
Πρώτη χρονιά που δεν γιορτάσαμε Πρωταπριλιά γιατί τι να πεις και να μην σε πιστέψουν.

Αυτή η παγκοσμιοποίηση της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας έδειξε πόσο ίδιοι είμαστε στο φόβο, στην αρρώστια και στη βλακεία.

Όσο χαζεύω πάντως αυτόν τον αριθμό, το 2020, τόσο δεν μπορώ να το χωνέψω… από γραφιστικής πλευράς φαινόταν τόσο ισοζυγισμένο, τόσο σταθερό, τόσο promising. Έλεγες ίσως να φέρει μια ισορροπία στον ήδη εκτροχιασμένο μας κόσμο.
Ίσως και να τη φέρει … τελικά … κάποτε.

Τhe universe has its own not-always-so-funny way.

Πριν διώξω πάντως το 2020 οφείλω να του αναγνωρίσω ότι αν μη τι άλλο ήταν μια χρονιά που με έμαθε να περιμένω, να αφήνομαι και να αφουγκράζομαι τον εαυτό μου.
Να εκτιμώ όσα μου βρίσκονται.

Αναπάντεχα μου δόθηκε απλόχερα με τον πιο αδιανόητο τρόπο κάτι που είχα ποθήσει πολύ. Ησυχία και κατέβασμα ταχύτητας.
Θα θυμάμαι ότι τρώγαμε κάθε μεσημέρι όλοι μαζί.
Θα θυμάμαι την ηρεμία για όλα αυτά που δεν πρόλαβα και την πολυτέλεια να πω δεν πειράζει αύριο. Και αυτά να γίνουν μεθαύριο.
Και φυσικά τα ελεύθερα σαββατοκύριακα. Μπορεί να μην είχα και πολλές επιλογές πλέον αλλά σίγουρα δεν είχα σερί από παιδικά πάρτυ, εκδηλώσεις και μερικές φορές ανούσιες υποχρεώσεις.
Μπορούσα να σηκωθώ, να τεντωθώ και να πω.
Οκ με τι να ασχοληθούμε σήμερα?

Όλο αυτό εμένα μου ήρθε επουλωτικά επάνω σε ένα 2019 που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να είναι η χειρότερη μου χρονιά.
Και έχω να το λέω ότι φέτος αγάπησα λίγο περισσότερο τις μουντές βροχερές μέρες γιατί έκαναν το σπίτι να μοιάζει με καταφύγιο και όχι με φυλακή.

Μερικές φορές, αισθάνομαι ότι έχουμε γίνει τόσο άλλοι άνθρωποι και μερικές φορές ότι είμαστε τόσο ίδιοι.

Νομίζω θα δείξει μόλις βγούμε ελεύθερα έξω και αρχίζουμε να αγκαλιάζουμε και πάλι τους γύρω μας. Όταν ξεχαστούμε ξανά και περπατάμε ανέμελα στα σοκάκια του νησιού και στο πλήθος της Ερμού.

Nothing is lost only changed που λέει ένα αγαπημένο βιβλίο.

Για την καινούρια χρονιά πάντως ευχή μου δεν είναι να γυρίσουμε στην παλιά μας ζωή.
Μην τρελαθούμε κιόλας.

Είναι απλά σαν τους πρώην. Όταν δεις τα σκούρα με τον νυν αναπολείς κάτι που ποτέ δεν υπήρξε ακριβώς έτσι.

Φυσικά δεν θέλω ούτε να μείνουμε σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση σαν τους ναυαγούς στο Lost.

Και εμείς, να έχουμε την υγεία μας, να αποδεχόμαστε τους φόβους και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης μας, να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, να είμαστε μαζί και να προχωράμε μπροστά.
Μπορεί η ανθρωπότητα να βαδίζει κάπως περίεργα αυτή τη στιγμή αλλά όταν ξυπνάς, αυτό που μετράει είναι να είσαι καλά και τότε σιγά σιγά και η ανθρωπότητα θα πάει καλύτερα.
Γιατί τι είναι αυτή η ανθρωπότητα, εμείς είμαστε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί.
Εμείς την χαλάμε, εμείς τη φτιάχνουμε.

Το σίγουρο είναι ότι θα περάσει και αυτό.
Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω πότε αλλά θα περάσει.
Μέχρι τότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ‘μαστε γεροί.
Στο σώμα, στο μυαλό και στην ψυχή.
It has been a hell of a year and one pretty crazy ride

 

 

ΥΓ1 Όσο για τα φετινά New Year’s Resolutions πρέπει να προσέξω τι θα γράψω μην και έρθει πάλι σε κανένα overdose. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα τα γράψω σε κάποιο καφέ.
ΥΓ2 Θυμάστε ακριβώς τέτοιες μέρες δύο χρόνια πριν? Το μεγαλύτερο μας άγχος ήταν τι θα κάνουμε με την αλλαγή στα σουπερ μάρκετ και τις σακούλες που μόλις έμπαινε το 2019 θα έπρεπε να τις πληρώνεις 🙂
Είχαμε κάτι έννοιες ε?