Spending my TimeΈνα Πάσχα άνω-κάτω

Ένα Πάσχα άνω-κάτω

Στο σπίτι μας δεν έχω βάψει ποτέ αβγά, δεν έχω φτιάξει τσουρέκια και δεν έχω πλάσει πασχαλινά κουλουράκια.

Από τότε που αποκτήσαμε παιδιά κάνουμε ένα Πάσχα στα Χανιά και ένα στη Θεσσαλονίκη. Συνήθως Μεγάλη Πέμπτη ή Μεγάλη Παρασκευή ταξιδεύουμε και όταν φτάνουμε, τα βρίσκουμε όλα έτοιμα. Πριν τα παιδιά, που συμπίπτει και με το προ-κρίσης, ήταν ευκαιρία για τετραήμερο στο εξωτερικό.

Η περίοδος του Πάσχα δεν είναι μια περίοδος που συμπαθούσα τρελά. Κυρίως γιατί δεν τρώω τίποτα από αυτά που πρέπει να φας.

Η εμπειρία του να είσαι γύρω από ένα αρνί για ώρες, δεν μου έδωσε ποτέ καμιά χαρά

Ήταν μια μέρα όπου όλοι με πίεζαν με δικαιολογίες που πραγματικά δεν έπειθαν όπως ‘Δοκίμασε, λίγο μόνο, είναι σαν λουκούμι’. Αχ! και αυτή η μυρωδιά, όλη μέρα, όφου που λένε και στο χωριό μου. Εντωμεταξύ οι αναμνήσεις είναι πιο τραυματικές από απλά ένα αντικριστό. Είναι κάτι καψαλισμένα ποδαράκια και νεροχύτες με εντεράκια και κοιλουμπιδάκια μέσα έξω. Και πάνω που το πήραν απόφαση οι δικοί μου και με άφησαν ήσυχη με το φαγητό, παντρεύτηκα. Και ξεκίνησα καινούριο κύκλο διαβουλεύσεων γύρω από το τραπέζι, κάθε χρόνο, ξανά από την αρχή με τα πεθερικά μου.

Πεινασμένη πάντως ποτέ δεν μένω. Είναι γνωστά τα καλτσουνάκια μας στην Κρήτη και η πεθερά μου πάντα φτιάχνει κάτι ωραίο μόνο για εμένα στη Θεσσαλονίκη. Κρητικιά νύφη που της έτυχε να μην τρώει αρνί 🙂

Μικρή, μερικές φορές γιόρταζα αναγκαστικά σε κάτι επίσημες εκδηλώσεις με τα καλά μου. Ατελείωτα αρνιά και ζωντανή μουσική και άσχετοι δίπλα μου. Η δε επίσημη Ανάσταση είτε κρατούσε τον μπαμπά μου μακριά είτε μας κρατούσε όλους μαζί μέχρι το τέλος της εκκλησίας.

Ένα βράδυ Ανάστασης στο Λονδίνο, δεν βρήκαμε ποτέ το δρόμο για την ορθόδοξη εκκλησία. Έπεσα για ύπνο σα να ήταν μια οποιαδήποτε νύχτα, ξέροντας ότι κάπου αλλού κάνουν Ανάσταση με τα βεγγαλικά τους και τις λαμπάδες τους.

Ήταν τότε που έμαθα ότι όλα μπορούν κάποια στιγμή να γίνουν διαφορετικά και η Ανάσταση είναι ή δεν είναι μέσα μας

Φέτος λοιπόν ήρθαν τα πάνω κάτω. Δεν έχει ταξίδι, δεν έχει έτοιμα αβγά και δεν έχει μπαμπά και μαμά να τα έχουν κανονίσει όλα.

Ξεκίνησα με Λαζαράκια το Σάββατο του Λαζάρου. Ούτε που τα ήξερα, ούτε ήταν ποτέ κομμάτι των δικών μας εθίμων.
Στη συνέχεια οργανωθήκαμε για να νηστέψουμε οπωσδήποτε τη Μεγάλη εβδομάδα.
Αγοράσαμε βαφή για τα αβγά δύο εβδομάδες πριν, μην και εξαντληθεί.
Έμαθα ότι υπάρχει ειδικό αλεύρι για τσουρέκια.
Και θα φτιάξω πρώτη φορά καλτσουνάκια μόνη μου.

Εκείνα που στην Κρήτη τα φτιάχνουμε μόνο το Πάσχα με ένα τυρί που ονομάζεται μαλάκα ή τυρομάλαμα. Τα παιδιά προτιμάνε πάντα το πρώτο όνομα, όπως και εγώ μικρή. Χαζογελάνε, το λένε δειλά στην αρχή και μετά παίρνουν φόρα. Πάρε τη μαλάκα, φέρε τη μαλάκα, που είναι η μαλάκα.

Η μαμά μου, είπε ‘Παιδί μου αγόρασε έτοιμο φύλο’
‘Τι λες? εννοείται ότι θα φτιάξω’ είπα.

Γελούσα μαζί μου με την τόση αφοσίωση στην παράδοση έτσι ξαφνικά.

Νόμιζα ότι το κάνω για τα παιδιά, για να αισθανθούν καλύτερα

And then it hit me που λένε.

Δεν ήταν για τα παιδιά, δεν ήταν γιατί έπρεπε, δεν ήταν έτσι για την αλλαγή στη μονοτονία του τελευταίου καιρού.
Δεν ήταν ίσως ούτε για αυτούς που θα μου λείψουν και που περίμενα πολύ αυτό το συγκεκριμένο Πάσχα να μετρηθούμε ότι είμαστε όλοι εδώ.

Ήταν γιατί η θέση της μαμάς-οικοδέσποινας έμεινε κενή

Δεν θα γκρίνιαζα πια σε κανέναν ότι βαριέμαι το τραπέζι, ότι βρωμάει το αρνί, γιατί να φάμε τη νύχτα μετά την Ανάσταση ενώ νυστάζουμε.
Δεν θα περιφερόμουν σκασμένη από το φαΐ της Κυριακής περιμένοντας να πάω για καφέ το απόγευμα στο Λιμάνι ή στο Λευκό πύργο.

Δεν θα θεωρούσα δεδομένα τα κόκκινα αβγά που τα τσούγκριζα και τα παράταγα.
Και δεν θα θεωρούσα ευθύνη κάποιου άλλου το να μάθει στα παιδιά μου έθιμα, παράδοση και εκκλησία.

Κάπως έτσι νομίζω ότι άρχισα να ενηλικιώνομαι στα 44 και ας ήμουν από χρόνια ανεξάρτητος άνθρωπος.

Και πέρα από την έλλειψη των αγαπημένων, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο σε αυτό το Πάσχα, είναι η χαμένη ανακούφιση του να αφήνεσαι κάπου με ασφάλεια

Τώρα αφήνονται άλλοι πάνω σου.

Για πρώτη φορά στολίσαμε πασχαλινά. Χρόνια τώρα είχα μια κούτα στο υπόγειο και φύλαγα τα πασχαλινά διακοσμητικά που μια θεία του Βασίλη είχε συνήθειο να φέρνει.

Μια χρονιά θα στολίσουμε έλεγα πάντα

Και έφτασε η χρονιά και γεμίσαμε κοτούλες, καλαθάκια και λαγούς και έχουμε και ειδικό πασχαλινό σερβίτσιο που υπό άλλες συνθήκες θα το σνόμπαρα.

Την Ανάσταση θα φτιάξω σούπα με μανιτάρια που μου έφτιαχνε ξεχωριστά η πεθερά μου και την ημέρα του Πάσχα αποφασίσαμε ότι οι άλλοι θα φάνε παϊδάκια που δεν θα ακουμπήσω. Εγώ θα μαγειρέψω χοιρινό με σέλινο. Παραδοσιακό κρητικό φαγητό που φτιάχνουν…τα Χριστούγεννα. Δε βαριέσαι εδώ στολίσαμε στο δέντρο με τα φωτάκια, κρεμαστά αβγά 🙂
Ο κόσμος ανάποδα ούτως ή άλλως.

Ένα πράγμα θα ήθελα αλλά δεν μπορώ να φτιάξω, Χανιώτικη κρεατότουρτα. Μια κλειστή πίτα με τυρομάλαμα και κομμάτια αρνί που περίσσεψαν.  Η ακρούλα της ήταν το πιο κοντινό πράγμα σε αρνί που έχω δεχθεί να φάω.

Τσουρέκια θα κάνω για πρώτη φορά και θα εμπιστευθώ αυτά που προτείνει το Τravelen γιατί λένε χωρίς ζύμωμα. Mη μου προτείνεις συνταγή με τη λέξη της τεμπέλας ή χωρίς ζύμωμα … τσιμπάω αμέσως.

Τα αβγά παρότι έχω βρει καταπληκτικές ιδέες διακόσμησης λέω να τα κάνω κόκκινα κατακόκκινα με βαφή Ανατολή. Και αν μπορούσα να βρω χαλκομανίες από αυτές τις κιτς κοτούλες και τα καλαθάκια που κολλούσαμε με τη γιαγιά μου, που ανάθεμα και αν στεκόταν στη θέση τους για πολύ, θα έβαζα και αυτές.
Και είμαι εγώ τώρα που πρέπει να βάλω στο παιχνίδι ένα ξύλινο αβγό για να κάνουμε πλάκα.

Τελικά όλα αυτά θα τα κάνω με κέφι και θα τα κάνω με το δικό μου τρόπο, τις δικές μου ρίζες. Γιατί τώρα είμαι εγώ η μαμά- οικοδέσποινα και πήραν άλλοι θέση για γκρίνια. Και ίσως τελικά βγει κάτι πιο ουσιαστικό από αυτό που περίμενα τούτη την περίεργη πασχαλιά.

Η Ανάσταση και η Λαμπρή δεν ακυρώνονται.
Πνευματικά για κάποιους, εθιμικά για άλλους θα είναι εκεί.
Μόνο που θα έχουν άλλη μορφή.
Τη δική μας.

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)