Περνώντας τον Ατλαντικό

Προτού σας ταξιδέψω στην Ουάσινγκτον και τη Νέα Υόρκη, πάμε να περάσουμε μαζί τον μεγάλο ωκεανό, τον Ατλαντικό.
Αν βιάζεσαι για πρακτικές συμβουλές, προσπέρασε τις διηγήσεις μου και πήγαινε κατευθείαν στο τέλος του post.

Αυτό είναι το πρώτο post, το οποίο ανεβάζω και σε μορφή audio. Αν δεν έχεις χρόνο για να το διαβάσεις, μπορείς να το ακούσεις στο αυτοκίνητο ή σε κάποια αναμονή. Θα χαρώ να μου στείλεις τα καλοπροαίρετα σχόλια σου, καθώς και αν προτιμάς να το ακούς ή να το διαβάζεις. Θα μου ήταν επίσης πολύ χρήσιμο να μου πεις κατά πόσο ακούγονται ενοχλητικά αναπνοές ή όταν ξεροκαταπίνω 🙂

Αθήνα – Ουάσινγκτον με στάση Ζυρίχη.

Έριξα μια ματιά στο ξημέρωμα από το Ελευθέριος Βενιζέλος, πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα.
Θα ξαναβγαίναμε έξω, σε άλλη ήπειρο σε 16 ώρες.
Τελικά μαζί με τον έλεγχο διαβατηρίων γίνανε 19. Τρομακτικό ακούγεται πριν, ίσως και μετά. Αν όμως είσαι συγκεντρωμένος στη στιγμή και όχι στο πότε θα φτάσεις ο χρόνος περνάει.

Ήταν 3.5 τα χρόνια από την τελευταία πτήση, είχε μεσολαβήσει βλέπεις και κορονοϊός, και είχα λαχταρίσει:
◈ Τη μυρωδιά του αεροδρομίου.
◈ Το σκίρτημα της τροχοδρόμησης.
◈ Την αίσθηση να πετάς πάνω από τα σύννεφα.

Aνυπομονούσα για αυτό το ταξίδι, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου.
Χωρίς πατς νικοτίνης και χωρίς να σαλτάρω.
Δεν θα πω ότι όταν βγήκα ξανά στον ήλιο ήμουν σε άριστη κατάσταση, αλλά μια χαρά τα κατάφερα και αυτό μου έδωσε δύναμη.

Πολύ με βοήθησε, γιατί όλα στο μυαλό είναι, ένα πρόγραμμα mindfullness στη μεγάλη πτήση Ζυρίχη – Ουάσινγκτον.
Οι άλλοι βλέπανε ταινίες, εγώ άκουγα ρυάκια και έκανα εισπνοή εκπνοή. Ίσως οι αναπνοές να βοηθάνε και σε άλλους φόβους πτήσεις.

ΑΛΛΕΡΓΙΕΣ και αεροπορικό ταξίδι

Όπως μάλλον δεν σας έχω πει, στο σπίτι υπάρχουν πολλές και σοβαρές αλλεργίες.
Ενώ είχα ενημερώσει από πριν την κεντρική κράτηση, τελικά κανείς δεν είχε ενημερωθεί για τίποτα και είχαμε συζητήσεις από πτήση σε πτήση.

Συμβουλή μου…Αν έχεις αλλεργίες κοίτα να είσαι εφοδιασμένος με ό,τι χρειάζεσαι και βασίσου στον εαυτό σου και το ένστικτό σου.

Αθήνα – Ζυρίχη

 

Δύο ώρες μέχρι τη Ζυρίχη με Aegean Airlines.
Η πιο τακτοποιημένη, ευγενική και συνεργάσιμη αεροπορική εταιρία και η πιο άνετη στα μοιράσματα της. Και στις αλλεργίες ευέλικτη και συνεννοήσιμη.
Μεγάλη Δευτέρα είχε σπανακοπιτάκια και χαλβαδάκια, χάρισε στα κορίτσια ένα UNO να παίζουν και τα έβαλε σε παράθυρο.
Πόσο Ελλάδα!

Το αεροδρόμιο της Ζυριχής όπως περιμένεις από την Ελβετία. Του κουτιού και επιβλητικό.
Επάνω στις σκούρες αποχρώσεις του, έγραφαν πολύ ωραία οι επιγραφές Moncler, Hermes και άλλα τέτοια.

Αλλά εμένα που όλο κάτι χαζά μου κολλάνε, μου τράβηξαν την προσοχή τα χρωματιστά μολύβια Caran d’ Ache.

Από όλο αυτό το πολύ poche αεροδρόμιο, τα κορίτσια εντυπωσιάστηκαν από τη βρύση μάρκας Dyson στην τουαλέτα, η οποία εκτός από βρύση ήταν ταυτόχρονα και στεγνωτήρας χεριών.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν ο πιο άνετος σε όλο το ταξίδι. Εγώ μάλιστα πέρασα από αυτόματη πύλη.
Το μηχάνημα με σκάναρε μαζί με το διαβατήριο και άνοιξαν οι πόρτες.
Πόσο Ελβετία!

Τα κορίτσια όμως έπρεπε να περάσουν από τον γκισέ, γιατί η αυτόματη διαδικασία ήταν μόνο για ενήλικες.

Πήραμε το τρένο για το gate αναχώρησης και στο παράθυρο είχε προβολές σα να έτρεχε το τρένο έξω, στα βουνά της Ελβετίας.
Από τα ηχεία ακουγόταν γιολολειου και κουδουνάκια από προβατάκια και ξαφνικά άρχισε να μιλάει η Χάιντι.
Πόσο Ελβετία!

Στην πύλη φτάσαμε μισή ώρα πριν την πτήση. Όλοι είχαν ήδη μπει μέσα και Ελβετοί και Αμερικάνοι μας υποδέχθηκαν λέγοντας ‘Μόνο εσείς έχετε μείνει, η πτήση κλείνει’.
Εντάξει πολύ Ελβετία! Και εμείς φανήκαμε πολύ Έλληνες, αλλά να πω την αλήθεια δεν είχαμε καθυστερήσει κάπου.

Σε αυτό το σημείο, κάπως αποσυντονίστηκα, είχαν περάσει και ώρες από το πρωινό ξύπνημα και πολλές συζητήσεις για αλλεργίες.
Άρχισαν να γίνονται και όλα πολύ γρήγορα.
Πήραν τη μεγάλη μου κόρη για έλεγχο… ευτυχώς δεν είχε ούτε ναρκωτικά ούτε εκρηκτικά.
Αχ και να ξέραμε πόσους ελέγχους θα περνούσαμε σε αυτό το ταξίδι.

Ταυτόχρονα άρχισαν οι ερωτήσεις, στο πόδι όχι κάπως επίσημα:
– Για πόσο καιρό πάτε Αμερική?
– Σου αρέσει το σχολείο σου? Ρώτησαν τη μικρή.

Εγώ νόμιζα ότι έτσι συζητούσαμε και πεταγόμουν. Με κοίταξε αυστηρά και χαμογελαστά και μου είπε Not you.
Αυτό το χαμογελαστά, αλλά ακλόνητα αυστηρά έπρεπε να το συνηθίσω τις επόμενες ημέρες.
Γιατί εμείς, στον εθνικό κώδικα επικοινωνίας μας, το χαμογελαστά το έχουμε για θετική απάντηση.
Στον αμερικάνικο και δυτικοευρωπαϊκό κώδικα επικοινωνίας όμως δεν σημαίνει απαραίτητα αυτό.
Διαθέτουν πάντως και την απόλυτα, παγωμένη, ακλόνητη, αχαμογέλαστη άρνηση.
Μη σου τύχει! Eιδικά με πολύ ψηλό, σωματώδη φύλακα στον πιο ψηλό ουρανοξύστη του δυτικού ημισφαιρίου, σου παγώνει το αίμα.
Όχι το δικό μου, μιας φίλης μου.

Αφού λοιπόν το ένα μας παιδί ευτυχώς δεν κουβαλούσε κάτι παράνομο και το άλλο αγαπούσε το σχολείο του στην Ελλάδα και κανείς μας, δεν έδειξε πρόθεση να μείνει για πάντα Αμερική, μας έστειλαν στη φυσούνα που οδηγεί στο αεροπλάνο.
Εκεί, οριακά μας τρόμαξε μέσα στη φούρια ένα “Καλό ταξίδι και Καλό Πάσχα” από Ελληνίδα εργαζόμενη του αεροδρομίου.
Αντευχηθήκαμε και προχωρήσαμε.

Βye Bye Europe

Και βρεθήκαμε στο αεροπλάνο της εννιάωρης πτήσης που θα περνούσε τον Ατλαντικό, να συζητάμε ξανά για αλλεργίες.

Μπαίνοντας στη United Airlines το ένιωθες ότι η Ευρώπη τελείωσε.
Πιο παλιό αεροπλάνο, μεγαλύτεροι χώροι, περισσότερες παροχές, αλλά νομίζω η πρώτη διαφορά που αντιλήφθηκα ήταν στους αεροσυνοδούς. Άλλες φυσιογνωμίες, όχι τόσο στιλιζαρισμένες όπως οι ευρωπαϊκές, χωρίς ιδιαίτερο βάψιμο και μεγαλύτερες ηλικίες και χωρίς μόνιμο χαμόγελο. Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερο ή όχι, σίγουρα ήταν διαφορετικό.
Από τη μια σου φαινόταν πιο χύμα, από την άλλη το λες και πιο πραγματικό.

Τα κορίτσια, ενθουσιάστηκαν με τα καθίσματα της πρώτης θέσης που είχαν ατομικό γραφειάκι και χώρο για τα πόδια. Πολύ όμως απογοητεύτηκαν όταν τις προσπεράσαμε και καταλήξαμε στις τελευταίες θέσεις δίπλα στην τουαλέτα. Φάνηκε πάντως χρήσιμο σε τόσες ώρες ταξίδι.
Στην οικογένεια πάντως ακόμη διαφωνούμε σχετικά με το αν μύριζε ή όχι.

Μας έδωσαν το κουβερτάκι μας και το μαξιλαράκι μας και ξεκινήσαμε.
Στην οθόνη που είχε στο μπροστινό κάθισμα, άρχισε να παίζει το βίντεο με τις οδηγίες έκτακτης ανάγκης.
Ζωηρό, γρήγορο, με εναλλαγές.
Πόσο Αμερική!

Ποια μέρα θα χρειαστούν αυτές οι οδηγίες και εγώ θα μετανιώνω που το έχω δει τόσες φορές στη ζωή μου αλλά δεν θυμάμαι τι λέει, δεν ξέρω.

Μαζί μου είχα δύο βιβλία που νόμιζα θα τα διαβάσω ολόκληρα και ένα laptop που νόμιζα θα είχα χρόνο να γράψω και ένα δικό μου. Τίποτα δεν έκανα.
Εκτός από το mindfulness που είπαμε Εισπνοή – Εκπνοή, η πιο αγαπημένη μου ασχολία ήταν να πατάω τα κουμπάκια στην οθόνη και να χαζεύω το χάρτη που έδειχνε την πορεία του αεροπλάνου.

Από που ξεκινήσαμε, τι θερμοκρασία έχει έξω, στα πόσα πόδια πετάμε.
Μόνο το πόση ώρα έμεινε μέχρι την Ουάσινγκτον (κωδικός αεροδρομίου IAD) απέφευγα να κοιτάω γιατί μου δημιουργούσε ένα πνίξιμο.
Φοβόμουν μην αφήσω τον εαυτό μου και πάθω χρονική κλειστοφοβία ανάμεσα στο πόσες ώρες πέρασαν και στο πόσες πολλές απομένουν. Γκρούβομαι το λέμε στο χωριό μου.

Αφήσαμε την Αγγλία, πετάξαμε πάνω από την Ισλανδία και στο χάρτη, το πικ της καμπύλης πτήσης πλησίασε Γροιλανδία.
Εντάξει λες και πήγα ένιωσα. Εντωμεταξύ αν έκανες ζουμ ουυυ μια Αμερική ακόμη χωρούσε ανάμεσα.
Όταν τελικά πετάξαμε επάνω από έδαφος ξανά, αισθάνθηκα ότι φτάσαμε.
Αλλά καθόλου δεν είχαμε φτάσει γιατί είχαμε ώρα ακόμη.

Όταν βαριόμουν χάζευα γύρω μου.
Όλοι γύρω μου έβλεπαν κάποια ταινία Χάρι Πότερ.
Στις οθόνες έβλεπα ταυτόχρονα τον Χάρι Πότερ σε όλες τις ηλικίες.

Κάτι που βοηθάει πολύ να περάσει η ώρα είναι το μασούλημα, αρκεί να μην έχεις αλλεργίες.
Κάτι βρέθηκε τελικά για τη μικρή, αλλά κοίτα να δεις δεν της άρεσε.
Σαφώς πιο εύκολο πάντως να είσαι vegan – asian – kosher. Μόνο που το αλλεργικός δεν το έχεις επιλέξει.

Τεντωνόμασταν συχνά, τα κορίτσια ήταν πιο αγαπημένα από ποτέ. Κοιμηθήκαμε, ξυπνήσαμε, αλλάξαμε θέσεις, απλωθήκαμε ο ένας επάνω στον άλλο, το κεφάλι έγερνε από εδώ, έπεφτε από την άλλη. Πολύ βοηθητικό πάντως ένα μαξιλαράκι στη μέση ή κουλουριασμένο το μπουφάν σου για υποστήριξη. Πίναμε πολύ νερό για ενυδάτωση και τι καλά που η τουαλέτα ήταν δίπλα.
Κάπως έτσι πέρασε η ώρα και αυτό που περιμέναμε από το Γενάρη που είχαμε κλείσει τα εισιτήρια έφτασε. Και εκείνη τη στιγμή δεν το πίστευα ότι πραγματικά φτάσαμε.

Crew ready for landing.
Αεροδρόμιο Dulles, Washington DC.
Αλλάζουμε καλτσάκια, βάζουμε παπούτσια, στρώνουμε μαλλί, ισιώνουμε πλάτη.
Μας αποχαιρέτησαν με ένα Have a good one, χαιρετισμό που χρησιμοποιούν συχνά στην Αμερική και έξω.

Welcome to America

Βγαίνουμε λοιπόν στο αμερικανικό αεροδρόμιο, περιμένουμε πότε θα δούμε την αμερικανική σημαία να ανεμίζει και θα πατήσουμε american soil. Εκεί που θα μας ρωτούσαν αν έχουμε να δηλώσουμε τίποτα και εμείς παρόλο που δεν είχαμε να δηλώσουμε κάτι, θα ήμασταν λίγο κομπλαρισμένοι. Έτσι το έχουμε δει στις ταινίες, έτσι το είχαμε φανταστεί.

Μια ταμπέλα US customs μας έβαλε σε έναν στενό διάδρομο που δεν ξέραμε που τελειώνει.
Όταν τελείωσε αυτός ο διάδρομος, θαυμάσαμε τον πύργο ελέγχου, σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Eero Saarinen τη δεκαετία του 60, το Welcome to America και την αμερικάνικη σημαία.
Και καθώς θαυμάζαμε, κοιτάμε μια τεράστια αίθουσα με ατελείωτες ουρές φιδάκι που δεν ήξερες που αρχίζει και που φτάνει.

Ούτε μπορούσες να υπολογίσεις με τι ρυθμό κινείται.
Τρεις ώρες όρθιοι κάτσαμε, χωρίς να ξέρουμε πού θα καταλήξουμε.
Μάλλον υπάρχει πολύ εξοικειωμένος κόσμος γιατί κάποιοι διάβαζαν όρθιοι τα βιβλία τους.

Έκτοτε όποιον ακούσω να πηγαίνει Αμερική, ακόμη και κάποιον διάσημο στην τηλεόραση, τον φαντάζομαι να στέκεται όρθιος σε εκείνη την ουρά.

Αυτή ήταν η πρώτη ουρά, ανάμεσα σε πολλές άλλες που ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες αλλά σαφώς ήταν η χειρότερη.
Αν έκανα το top των ουρών αυτή ήταν η πρώτη, δεύτερη η αντίστοιχη ουρά στο αεροδρόμιο στις Βρυξέλλες και τρίτη η ουρά για το καραβάκι από το άγαλμα της Ελευθερίας.

Για να περάσει η ώρα βάζαμε σημάδι κόσμο από άλλες ουρές για να δούμε με τι ρυθμό κινούνται και πού πάνε τελικά.
Σχολιάζαμε ότι το δικό μας αεροδρόμιο είναι πιο καινούριο. Αναρωτιόμασταν επίσης τι γίνεται αν κάποιος θέλει να πάει τουαλέτα.
Κοιτούσαμε πού έχει άπλα μήπως χρειαστεί να λιποθυμήσει κανείς με την ησυχία του και ακούγαμε ανακοινώσεις.

Μάλιστα μια από αυτές έλεγε:
“Θυμηθείτε να πάρετε τις βαλίτσες σας”
Γελάσαμε και είπαμε: Πόσο Αμερική! Εδώ πρέπει να τα εξηγούν όλα.

Γελάει όμως καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, κρατήστε το αυτό.

Θυμηθείτε επίσης ότι μόλις δείτε ταμπέλα US Customs δεν φτάσατε ακόμη.

Και επιτέλους έρχεται η σειρά μας μετά από 3 ώρες.
Ο χαρούμενος κύριος με ένα ασημένιο αστέρι στο πέτο, σε άπταιστα αμερικάνικα μας ξαναρωτάει πόσο θα μείνουμε,
με δύο τρεις 3 απίθανους τρόπους. Υποθέτω για να δει αν λέμε ψέματα.
Κάπου εδώ ξεκινάει αυτό που έγινε η ατάκα της οικογενειακής μας εκδρομής. ‘Μαμά σαν ταινία’.
Όταν βλέπαμε κάποιον με στολή ή να μιλάει βαριά ή οτιδήποτε κλισέ είχαμε στο κεφάλι μας για την Αμερική,
πάντα κάποιος σκουντούσε κάποιον και έλεγε σαν ταινία.
Ο κινηματογραφικός λοιπόν αστυνομικός τελωνείου, εμείς σερίφη τον λέμε, μας καλωσόρισε αλλά δεν έβαλε σφραγίδα στο διαβατήριο.
Εντάξει, δεν έχω λόγια και δεν θα το αναλύσω εδώ, αλλά μικρή ονειρευόμουν ένα διαβατήριο γεμάτο σφραγίδες και η μαμά μου έλεγε “Όταν μεγαλώσεις”.
Μεγάλωσα και καταργήσανε τις σφραγίδες. Γι’ αυτό ενθουσιάστηκα με το National Passport που σας έχω πει εδώ, ένα βιβλιαράκι που μαζεύεις σφραγίδες από αμερικάνικα μνημεία.

Τελικά μας είπε και αυτός Have a good one και επιτέλους τρέξαμε για τις βαλίτσες και έξω.

Οι κουμπάροι μας που μένουν στην Ουάσινγκτον, όσες ώρες περιμέναμε εμείς μέσα, εκείνοι περιμένανε έξω.
Αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα, ο ήλιος λάμπει, ο κουμπάρος φορτώνει βαλίτσες και ο Βασίλης ανακαλύπτει ότι λείπει μια.
Shit! που λένε και εκεί.
Η μια έμεινε έξω από την τελευταία τουαλέτα που πήγαμε, ακριβώς πριν βγούμε, δίπλα στην πόρτα. Δεν έμεινε έτσι από μόνη της, την άφησα.

Φεύγει ο Βασίλης σαν σίφουνας, σαν ταινία και αυτός, μπαίνει ανάποδα από την τελευταία πόρτα, βλέπει τη βαλίτσα να στέκεται, τον σταματάει ένας αστυνομικός (σαν ταινία), του εξηγεί, εκείνος καταλαβαίνει, τον αφήνει και ο Βασίλης γυρίζει με τη βαλίτσα στα χέρια.
Ούτε που θέλω να ξέρω πώς και πότε θα ξεμπλέκαμε με μια βαλίτσα μόνη της παρατημένη στο αεροδρόμιο.
Για να μάθουμε να γελάμε όταν ακούμε ανακοινώσεις άλλη φορά.

Τελικά, φορτωνόμαστε όλοι στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε επιτέλους τη βόλτα μας σε μια ηλιόλουστη Ουάσινγκτον.

JET LAGG πηγαίνοντας Αμερική

Για εμάς από την Ελλάδα είχε φτάσει μεσάνυχτα αλλά εκεί που ήμασταν ήταν απόγευμα.
Κρατηθήκαμε με το ζόρι ξύπνιοι μέχρι το εκεί βράδυ (δηλαδή δικά μας χαράματα) και κλείσαμε 24 ώρες στο πόδι.

Δύο ημέρες πήρε το τζετ λανγκ.
Την 3η πάψαμε να σκεφτόμαστε τι ώρα έχουμε στην Ελλάδα.
Ξαφνιαζόμασταν μάλιστα όταν λιαζόμασταν, αλλά το ρολόι έδειχνε βαθιά νύχτα στην Αθήνα.

Διασχίζοντας τον Ατλαντικό πίσω

Ουάσινγκτον – Βρυξέλλες – Αθήνα

Από την Ουάσινγκτον φύγαμε με κοντομάνικο, στην Ελλάδα χρειαζόμασταν ελαφρύ μπουφανάκι, Απρίλη μήνα.
Ο αέρας της Ευρώπης μας υποδέχθηκε και πάλι με εξηγήσεις για αλλεργίες.

Οι Αμερικάνοι είναι πιο What can I do for you please και Really sorry for your inconvenience.
Οι Ευρωπαίοι πιο κοφτοί, τύπου “Δεν το ξέραμε, δεν μπορούμε να εγγυηθούμε” και μας έπεσε λίγο στεγνό.
Το αποτέλεσμα βέβαια ίδιο ήτανε.

Ξεκινάει το βίντεο με τις οδηγίες ασφαλείας της Brussels Airlines.
Άλλος αέρας πιο ευρωπαϊκός, με κουστούμι και συνειδητοποιώ ότι αυτοί που βλέπω στην οθόνη είναι οι Hooverphonic.

Είναι οι Hooverphonic Βέλγοι? Ούτε που το ήξερα και ας έμενα κάποτε στο Βέλγιο.
Κατά τα άλλα το ταξίδι της επιστροφής κύλησε πιο γρήγορα, με εξαίρεση και πάλι την αναμονή στα διαβατήρια.

1. ◈ Ήμασταν εξαντλημένοι, χορτασμένοι και γεμάτοι εικόνες.
2. ◈ Δεν είχαμε αγωνία πια.
3. ◈ Μπήκαμε απόγευμα και σύντομα μας έπιασε βραδινή υπνηλία.
4. ◈ Η πτήση πάνω από τον Ατλαντικό στην επιστροφή διαρκεί λιγότερες ώρες. Το πήγαινε ήταν 9 ώρες ενώ η επιστροφή 7.

Αλλά αυτά τα διαβατήρια…
Πάνω που είχαμε πει με τα κορίτσια… ας ξαναπηγαίναμε έστω για δύο μερούλες να βλέπαμε Αμερική τα Χριστούγεννα,
μας περίμενε στις Βρυξέλλες μια ουρά 2 ώρες. Οριακά προλάβαμε την πτήση για Αθήνα.

Είπαμε καλά άστα τα Χριστούγεννα, πάμε τώρα για καλοκαίρι στην Ελλάδα (τι καλοκαίρι έβρεχε τελικά τους επόμενους δύο μήνες).

JET LAGG Επιστρέφοντας από Αμερική

Στην επιστροφή, το μπερδευτικό ήταν ότι κατά την διάρκεια του ταξιδιού άλλαξε ημέρα και για εμάς κάπου χάθηκε μια νύχτα.
Αν προσθέσεις και την εξάντληση από το συνολικό ταξίδι, 180 km περπατήσαμε άλλωστε, τις επόμενες δύο ημέρες μετά την επιστροφή ήμασταν πλήρως αποσυντονισμένοι.
Την τρίτη ημέρα συνήλθαμε αναγκαστικά, γιατί χτύπησε το ξυπνητήρι για τη δουλειά και το σχολείο.

Προτού αρχίσω τις ξεναγήσεις, σας αφήνω με tips από την πολύωρη αεροπορικής μας εμπειρία.

 

 

◈ Κρατάτε ένα ζευγάρι χοντρές κάλτσες για να είστε άνετοι χωρίς τα παπούτσια σας.
◈ Μια μικρή κρέμα για τα χέρια με άρωμα λεμόνι βοηθάει και αναζωογονεί.
◈ Μην ξεχνάτε να τεντώνεστε και να κάνετε ασκήσεις για τον αυχένα.
◈ Επειδή σε τόσες ώρες ένα καλό αποσμητικό χρειάζεται, να σας πω ότι το μόνο που ξέρω να κρατάει τόση ώρα είναι η μαγειρική σόδα. Βέβαια δεν μετέφερα μαζί μου σκόνη, μην βρεθώ να εξηγώ τι είναι αυτή η άσπρη σκόνη, αλλά είχα βάλει από το πρωί. Εγγύηση.
◈ Φοράτε ρούχα σε layering, μπορεί η πτήση να γίνει αρκετά κρύα ακόμη και καλοκαιρινούς μήνες. Από την άλλη, στην αρχή που δεν έχει κρυώσει ακόμη, μπορεί να σας πιάσει ένα πνίξιμο αν φοράτε πολλά χοντρά.
◈ Να φοράτε μακριές κάλτσες γιατί τόσες ώρες ακινησίας φέρνουν κρύο. Αυτά τα αστραγαλάκια που περισσεύουν δεν είναι ευχάριστα.
◈ Αν και δίνουν κουβερτούλα, μια πασμίνα στο backpack μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμη για σκέπασμα ή κουβαράκι για στήριξη.
◈ Αμπούλα με ορό είναι χρήσιμη για μύτη και μάτια λόγω ξηρότητας ατμόσφαιρας.
◈ Ένα lip balm για τα χείλη που επίσης ξεραίνονται.
◈ Ένα δείγμα οδοντόκρεμας ή υγρού στόματος.
◈ Τα δικά σου ακουστικά είναι καλύτερα.
◈ Πολλοί λένε να κρατάς το δικό σου μαξιλαράκι ταξιδιού. Εμένα δεν με βολεύει καθόλου αυτό το μαξιλαράκι που κρατάει ακίνητο το κεφάλι. Δεν έχω βρει όμως και καλή λύση για το κεφάλι που πέφτει.
◈ Νομίζω ότι όσοι είχαν επιλέξει ιδιαίτερα μενού, όπως vegan-kosher-asian σερβιρίστηκαν πρώτοι.
◈ Στο backpack να έχετε κάποια πολύ βασικά που θα χρειαστούν σε περίπτωση που χαθούν οι βαλίτσες σας.
◈ Στις βαλίτσες μπορείτε να βάλετε ένα σύστημα εντοπισμού.
◈ Στις μεγάλες πτήσεις είχε usb για φόρτιση, αλλά να κρατάτε και ένα power bank, θα χρειαστεί και στις βόλτες. Με τόσες φωτογραφίες και χάρτες η μπαταρία εξαντλείται πολύ γρήγορα.
◈ Αν είσαι αλλεργικός, πριν και πάνω από όλα βασίζεσαι στη κρίση σου, το ξοζάλ σου και την αναπέν σου όπως πάντα.
◈ Αν είσαι καπνιστής, τα περισσότερα αεροδρόμια έχουν ένα κλουβί για κάπνισμα. Θα το βρεις ψάχνοντας smoking area στον χάρτη του αεροδρομίου. Κάποια είναι αξιοπρεπή με κάθισμα και καλό αερισμό και κάποια που απλά λες άστο δεν πειράζει μπορεί και να το κόψω.
◈ Προσοχή γιατί μπορεί ο μπροστινός σου να βάλει σε ανάκληση την καρέκλα του απότομα.
◈ Αντίστοιχα και εσύ πρόσεχε μην πας προς τα πίσω απότομα. Καλό είναι να προειδοποιήσεις.
◈ Καμιά φορά αυτό το πάτα πάτα τα κουμπάκια στην οθόνη για να βρεις ταινία μπορεί να τραντάζουν την καρέκλα του μπροστινού σου.
◈ Νερό, νερό και νερό. Μπορεί να το αποφεύγεις για να μην πας τουαλέτα αλλά το χρειάζεσαι. Και επίσης αφού θα πας αναγκαστικά τουαλέτα, ξεπιάνεσαι.
◈ Δεν κοιτάμε, δεν δείχνουμε και δεν κοροϊδεύουμε στα ελληνικά φαντάζομαι περιττό να το πω. Εκτός αν σκουντιέστε και λέτε….Είναι σαν ταινία.