Ουάσινγκτον DC: Επιβλητική και χαμογελαστή

Φανταζόμουν την Ουάσινγκτον μια όμορφη, τακτοποιημένη πόλη που στέκει αγέρωχη, με αέρα ατσαλάκωτο.

Το Καπιτώλιο με τον τρούλο του, ο Λευκός Οίκος, ο οβελίσκος, το στρογγυλό μνημείο με τις ανθισμένες κερασιές, η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου.

Πεντάγωνο, FBI, CIA, State Department, Watergate, Smithsonian, Court of Justice.
Mόνο κουστούμια και θωρακισμένα αυτοκίνητα μπορούσα να φανταστώ να πηγαινοέρχονται, κάτι σαν το trailer του House of Cards.

Και πάω εκεί και τι να δω?
Μια ηλιόλουστη πόλη που έμοιαζε με βορειοευρωπαϊκή αλλά λίγο πιο απλωτή, πιο μεγάλη στα όλα της και πολύ λιγότερο αυστηρή από αυτό που είχα κατά νου.

Έξω από τα πολλά της μουσεία βρήκα κίτρινα σχολικά και εκδρομές. Παιδάκια ζωηρά σαν τα δικά μας (χωρίς τις τσιρίδες). Κόσμος στα πάρκα και στα γρασίδια. Ταμίες χαλαροί. Έφιπποι φιλικοί αστυνομικοί. Χρωματιστές καντίνες στο κέντρο οι οποίες έπαιζαν μια creepy μουσικούλα.
Κόκκινα, ροζ, γαλάζια βικτωριανά σπίτια κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο.

Παρτεράκια, κηπάκια, μπαλκονάκια.
Κάθε γωνιά και μια εκκλησιά.
Δεν εννοώ εκκλησία με σταυρουδάκια, εννοώ πολλά δόγματα και θρησκείες που μπορεί να ήταν απλά ένα οίκημα με ταμπέλα.

Όμορφα γκράφιτι, στολισμένα μπαράκια σε ορόφους, κρυμμένα μαγαζάκια, τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο.
Μπεργκεράδικα που τρώει ο Ομπάμα και λες ‘Αχ! να συναντούσα λίγο τη Μισέλ’.
Να της πω “Μισέλ μου τι ωραία που τα λες”.

 

Εγώ πάντως αν συναντούσα τον Ομπάμα για τη Μισέλ θα τον ρωτούσα.

Υπήρχαν όμως και σκηνές για άστεγους και διαμαρτυρίες για αυτές τις σκηνές.
Ένα τρακάρισμα στη μέση του δρόμου με το αυτοκίνητο τούμπα στις πλαϊνές πόρτες ήταν μια από τις πρώτες μου εικόνες.
Έργα στους δρόμους, σειρήνες από περιπολικά και κόκκινα πυροσβεστικά.
Γενικά όλα όσα περιμένεις να δεις από μια κανονική πόλη με κανονικούς ανθρώπους.
Και προβλήματα όπως όλος ο κόσμος. Όχι απαραίτητα τα ίδια.
Άλλα διαφορετικά προβλήματα που δεν είχες σκεφτεί.

Τα αξιοθέατα όλα στη θέση τους αλλά πιο κοντινά. Περιφερόσουν γύρω τους, μπορούσες να μπεις, να βγεις, να τα ακουμπήσεις.

Χάζευες το ποτάμι.
Θαλάσσια ποδήλατα περνούσαν, ελικόπτερα πετούσαν και φανταζόσουν ότι μπορεί να είναι του Προέδρου.
Καμιά φορά ήταν. Με πρόεδρο ή χωρίς δεν ξέρω αλλά έγραφε με μεγάλα γράμματα United States of America.

Potomac River

Ο χαρακτηριστικός οβελίσκος με το όνομα Washington Monument ξεπρόβαλε σε κάθε διαδρομή.

Τον έβλεπα και ένιωθα σα να έγνεφε “Welcome to America. Tα κατάφερες, είσαι εδώ”.
Και του απαντούσα χαμογελώντας ‘Ρε φίλε! Στα αλήθεια είμαι”.

Στην ερώτηση “Τι σου έρχεται πρώτο από την Ουάσινγκτον” όλη η οικογένεια απαντάει: “Το Washington Monument”

Και είναι λίγο περίεργο γιατί και ο τρούλος του Καπιτωλίου ξεπρόβαλε όλη την ώρα και είναι και πιο εντυπωσιακός.

Στα σκαλάκια του Lincoln Memorial με πλάτη στο τεράστιο λευκό άγαλμα του Λίνκολν, διάβαζες χαραγμένο στο πάτωμα I Have a dream ακριβώς εκεί που στεκόταν ο Martin Luther King όταν έβγαλε το διάσημο λόγο του.

Washington Monument, η θέα από το Lincoln Memorial.

Σήκωνες το βλέμμα και ήξερες ότι μια ευθεία, σε πλήρη ευθυγράμμιση με το Monument,  2 μίλια απόσταση (3.2m) είναι το Καπιτώλιο.
Φανταζόσουν όλο αυτό το χώρο, γεμάτο με χιλιάδες κόσμο σε διάφορες ιστορικές στιγμές και ορκωμοσίες προέδρων άλλοτε γεμάτο ελπίδα, άλλοτε οργή και άλλοτε χαρά.

Η περιοχή ονομάζεται The National Mall και μπέρδεψε την Μέλια (11). Είπαμε θα πάμε Mall, μπήκε στο μετρό και περίμενε να βγει στα μαγαζιά. Αντ’ αυτού βρήκε γρασίδια, μουσεία, νεοκλασικά κτίρια και αρχαιοελληνικές κολώνες.

Εδώ λοιπόν στο Μall που δεν είναι εμπορικό, βρίσκεται το Smithsonian Institute το οποίο έχει πάρα πολλά μουσεία τα οποία είναι δωρεάν.

Οι Αμερικανοί αν μη τι άλλο είναι Storytellers και ξέρουν να κάνουν μουσεία.

Εκεί μπορείς να γνωρίσεις την ιστορία τους, την οποία εμείς συνηθίζουμε να ειρωνευόμαστε επειδή είναι πιο σύντομη από τη δική μας. Σκέψου όμως πόσο ανομοιογενείς ήταν και ποια μπορεί να είναι τα συστατικά που φτιάχνουν ένα έθνος αν βγάλεις την θρησκεία και την κοινή ιστορία.

Το μότο της χώρας είναι Out of many One.

How did we become us, Museum of American History

Η σημαία και οι λέξεις nation, united, community, together υπάρχουν παντού.

Το μόνο που εξακολουθούσες να νιώθεις ότι δεν μπορείς να ακουμπήσεις ήταν ο Λευκός Οίκος. Τον χάζευες όμως αν ανέβαινες στο Washington Monument και ένιωθες σα να κουτσομπολεύεις την αυλή του γείτονα.

Ο Λευκός Οίκος από την Constitution Avenue. Ακριβώς πίσω μου βρίσκεται το Washington Monument.

Όσο καθόσουν στο γκαζόν και έτρωγες πίτσα, συνειδητοποιούσες από τη μυρωδιά ότι επιτρεπόταν ο μπάφος. Απαγορευόταν όμως να πιεις ένα κουτάκι μπύρα δημοσίως και αυτό δεν μπορούσες να το ερμηνεύσεις με τη δική σου κουλτούρα. Παρ’ όλα αυτά καμιά φορά κάποιοι κρατούσαν μικρές χαρτοσακούλες με κρυμμένες μπύρες και αυτό σου έβγαζε πιο πολύ νόημα.

Enid Haupt Garden, Smithsonian

Στα μουσεία οπλισμένοι φύλακες έκαναν ελέγχους συνεχώς και η ταμπέλα “Απαγορεύονται τα όπλα” σε έσκιαζε. Και όταν δίπλα έβλεπες και ταμπέλα απαγορεύονται οι τσίχλες ξεθύμαινες με ένα γέλιο.

Η ταμπέλα γράφει Water Permitted γιατί σε κάποιους χώρους δεν επιτρέπεται

Ξαφνικά σε ένα πάρκινγκ, θυμήθηκα κάτι μακρινές ειδήσεις ‘Πυροβολισμός σε πάρκινγκ/εστιατόριο/μετρό/σχολείο’.
Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται τι θα έκανε αν…

Σε εμάς πάντως φτάνουν μόνο μεγάλες και πολύνεκρες ειδήσεις. Το πρόβλημα εκεί είναι καθημερινό και μπορεί να προκύψει οπουδήποτε. Ακόμη όμως και αν δεν προκύψει, οτιδήποτε ακουστεί σαν πυροβολισμός θα μπορούσε να προκαλέσει πανικό.

Fact (καθόλου Fun): H οπλοφορία είναι θεμελιώδες δικαίωμα που προβλέπεται από το Σύνταγμα της Αμερικής από το 1791.

Το όνομα της πόλης: Washington DC

Φανταζόμουν ότι η Ουάσινγκτον πήρε το όνομα της από τον George Washington αλλά δεν ήξερα ότι ήταν ο ίδιος που διάλεξε το μέρος.

Το DC είχα υποθέσει ότι το έβαλαν από δίπλα για να την ξεχωρίζουν από μια πολιτεία που λέγεται και αυτή Ουάσινγκτον.
Είχα απορήσει γιατί να λένε την πρωτεύουσα τους σαν μια πολιτεία αλλά δεν έγιναν όλα μονομιάς.

Δεν τους ήρθε μια 4η Ιουλίου να ενώσουν 50 πολιτείες, ανθρώπους, φυλές και θρησκείες και να πουν:

We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness. (Declaration of Indepedence – Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας-1776)

Τα πράγματα έγιναν σταδιακά. Αν μπορούσαν να γίνουν με τη μια ίσως να είχαν συνεννοηθεί καλύτερα και να μην είχαν σήμερα 31 Ουάσινγκτον, 23 Georgetown και 19 Ατλάντες.

Το DC τελικά σημαίνει District of Columbia και το Columbia προέρχεται από τον Κολόμβο. Οι ντόπιοι τη φωνάζουν σκέτο DC.

Το DC δεν είναι ακριβώς πόλη αλλά δεν είναι και πολιτεία. Είναι District, δηλαδή περιοχή, που πατάει σε δύο ποταμούς και δύο πολιτείες. Τον έναν ποταμό τον λένε Potomac, αγαπημένος του George Washington και για αυτό επέλεξε το μέρος, τον άλλον Anacostia.
Οι πολιτείες που βρίσκεται αλλά δεν ανήκει το DC είναι η Virginia και το Maryland.

Η αρχιτεκτονική της Ουάσινγκτον

Η πόλη φτιάχτηκε εξ’ αρχής για να είναι η πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών και να φιλοξενήσει τις κρατικές υπηρεσίες.
Τη σχεδίασε o Γάλλος μηχανικός και αρχιτέκτονας Pierre L’Enfant το 1790 με πρότυπο το Παρίσι.

Pavillion Cafe, Art and Sculpture Gallery

Όρισε σημείο μηδέν της Ουάσινγκτον έναν λόφο, το Capitol Hill και είπε:
΄’Εδώ θα γίνει το Καπιτώλιο και θα ξεκινάει ένα πλέγμα με μεγάλες λεωφόρους και πάρκα”.

H θέα από την κορυφή του Washington Monument

To μεγαλεπίβολο σχέδιο του πάνω στο οποίο εμείς περπατούσαμε τόσες μέρες, δεν έγινε αρχικά αποδεκτό. Πέθανε φτωχός αλλά πιστός στο όραμα του, χωρίς τις τιμές που του άξιζαν. Το έργο ολοκληρώθηκε 100 χρόνια μετά και εκείνον τον ξαναέθαψαν μαζί με τους ήρωες, στο νεκροταφείο Arlington.

Η Ουάσινγκτον ενώ έχει μεγάλα και επιβλητικά κτίρια δεν έχει ψηλά κτίρια όπως άλλες αμερικανικές πόλεις.
Ένας νόμος του 1899 ορίζει το μέγιστο ύψος δόμησης.
Η δημοφιλέστερη άποψη είναι ότι αυτό έγινε για να μην ξεπερνάει τίποτα το Washington Monument. Ίσως όμως το θέμα ήταν πιο πρακτικό επειδή η πυρόσβεση δεν έφτανε ψηλότερα. Στην ξενάγηση στο Καπιτώλιο πάντως μας είπαν ότι απαγορεύεται να σηκωθεί άγαλμα πιο ψηλά από το άγαλμα στην κορυφή του τρούλου.

Αυτός ο νόμος λοιπόν καθόρισε τον χαρακτήρα της πόλης και την ώθησε να απλωθεί σε έκταση αφού δεν μπορούσε να επεκταθεί σε ύψος.

Fun Fact 1: Δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει αλλά αυτό που φαίνεται σαν κεραία επάνω από το Καπιτώλιο είναι ολόκληρο άγαλμα, η Lady Freedom.

Fun Fact 2: To Washington Monument ήταν το ψηλότερο στον κόσμο μέχρι να του κλέψει τη θέση ο πύργος του Eiffel.

Το DC στη Βουλή

Κοιτώντας το Καπιτώλιο με πλάτη στο Washington Monument

Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.
Οι Ουασινγκτονέζοι ενώ φιλοξενούν το Καπιτώλιο δεν έχουν δικαίωμα εκπροσώπησης στο Κογκρέσο. Κάποτε δεν είχαν ούτε δικαίωμα ψήφου, ούτε εκλεγμένο δήμαρχο.
1964: Ψηφίζουν πρώτη φορά.
1974: Εκλέγουν τον πρώτο Δήμαρχο ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και πρώτος μαύρος Δήμαρχος μεγάλης πόλης στις ΗΠΑ. Τον έλεγαν Walter Washington.

Ο λόγος που δεν εκπροσωπούνται είναι επειδή η πόλη σχεδιάστηκε για να φιλοξενήσει τον κρατικό μηχανισμό, κρίθηκε τότε ότι όσοι μένουν κοντά δεν πρέπει να έχουν δύναμη γιατί θα ήταν άδικο για τους υπόλοιπους που βρίσκονταν μακριά.

Τελικά η Ουάσινγκτον εξελίχθηκε σε κανονικότατη πόλη και οι κάτοικοι της μέχρι και σήμερα διεκδικούν εκπροσώπηση.
Στις πινακίδες κυκλοφορίας γράφει Taxation Without Representation (φόροι χωρίς εκπροσώπηση).

Fun Fact 1: Οι πινακίδες αυτοκινήτων στην Αμερική έχουν το motto κάθε πολιτείας στην οποία ανήκουν.
πχ Virginia is for Lovers, New York: Empire State.
Πολύ διασκεδαστικό να τις χαζεύεις στο δρόμο.
Fun Fact 2: Ο Κλίντον, ο Ομπάμα και ο Τραμπ είχαν πινακίδες που έγραφαν Taxation without Representation στην προεδρική λιμουζίνα, της οποίας το παρατσούκλι είναι Beast. Ο Bush jr τις είχε αφαιρέσει.

Εμφύλιος

Μπορεί η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας να έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι αλλά δυστυχώς δεν εννοούσε όλους-όλους τους ανθρώπους. Κύρια αφορμή, ανάμεσα σε άλλες αιτίες του Αμερικανικού Εμφυλίου ήταν η κατάργηση της δουλείας.

Ο Αμερικανικός Βορράς ήταν υπέρ της κατάργησης της δουλείας, ο Αμερικανικός Νότος με τις πολλές φυτείες κατά. H Ουάσινγκτον βρισκόταν ακριβώς εκεί που σταματάει ο νότος και αρχίζει ο βορράς. Ο Abraham Lincoln κατάργησε τη δουλεία στο DC το 1862, 9 μήνες πριν το κάνει σε όλη τη χώρα. Επειδή η δική μας ιστορία δεν έχει κάτι αντίστοιχο, όταν βρεθείς εκεί ξαφνικά αρχίζεις και συνειδητοποιείς πράγματα που μπορεί να μην σε είχαν απασχολήσει ποτέ.
Για αυτό άλλωστε δεν είναι τα ταξίδια? Για να ακούς, να βλέπεις, να μαθαίνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που ήξερες και να επεξεργάζεσαι ξανά αυτά που νόμιζες.

Σήμερα ο πληθυσμός της πόλης είναι κοντά στο 50% Αφροαμερικάνοι αλλά στο παρελθόν ήταν μέχρι και 70%. (Στην Νέα Υόρκη το ποσοστό είναι 25%).

Στις γειτονιές της πόλης

GeorgeTown WaterFront Park, η θέα από το μπαλκόνι του Kennedy Center.

Εκτός από το κέντρο με το National Mall υπάρχουν οι γραφικές Georgetown και Alexandria επάνω στον ποταμό Potomac, η ChinaTown, τo Dupond Circle με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Kalorama που μένουν οι Obama και βρίσκονται οι πρεσβείες του κόσμου.

ChinaTown

Εμείς μείναμε στην γειτονιά Shaw φιλοξενούμενοι σε ένα όμορφο σπιτάκι σαν αυτά που βγάζαμε φωτογραφία. Βγαίναμε βόλτες από την μπροστά πόρτα και καθόμασταν στην πίσω αυλίτσα του και χαζεύαμε τους γείτονες.

Ο καιρός ανοιξιάτικος, τσιμπούσαμε τα μεζεδάκια μας και προσέχαμε τα φαγητά γιατί ερχόταν σκιουράκια και τρώγανε ψιχουλάκια και φυτά. Μερικές φορές σαν πραγματικοί κομάντο σκαρφαλώνανε στις ξύλινες κολώνες και κάνανε ισορροπία στα καλώδια.
Στην Ουάσινγκτον τα σκιουράκια είναι ό,τι τα απρόσκλητα περιστέρια στο μπαλκόνι για εμάς.

Το Shaw δεν είναι προάστιο ένα σπίτι εδώ-ένα σπίτι εκεί όπως τα ξέρουμε από τις ταινίες.
Είναι μια ιστορική γειτονιά στην καρδιά της πόλης η οποία ξεκίνησε ως η περιοχή που άρχισαν να μένουν οι πρώτοι απελευθερωμένοι σκλάβοι.
Η αφροαμερικάνικη κουλτούρα γνώρισε μεγάλη άνθηση στην περιοχή και εδώ έζησε ο Duke of Ellington. Γνωστός τζαζίστας για όσους σαν εμένα δεν ξέρουν από jazz.

Μετά τις ταραχές του 1968 που ακολούθησαν τη δολοφονία του Martin Luther King Jr η περιοχή παρήκμασε.
Σημείωση: Τότε είχαν ήδη περάσει 100 χρόνια από την κατάργηση της δουλειάς και ακόμη η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν τραγική.

Σήμερα η γειτονιά έχει αλλάξει, έχει αναγεννηθεί και είναι ένα trendy μέρος με bar, εστιατόρια και ζωή.
Περπατάς, συναντάς παρέες και χαζεύεις σπίτια μέσα από τζαμαρίες και ανοιγμένες κουρτίνες.

Έτσι γνωρίσαμε την όμορφη πρώτη πόλη της Αμερικής που είναι αγέρωχη και επιβλητική αλλά φιλόξενη και ζεστή. Πολύχρωμη, πολύβουη και προσβάσιμη.

Η Ουάσινγκτον είναι η πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών και είναι το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσεις τη γνωριμία σου με αυτή τη χώρα.

Υποθέτω δεν είναι αντιπροσωπευτική όλων των πολιτειών αλλά είναι το κέντρο της που οφείλει να προβάλει την ιστορία και την κουλτούρα όλων.
Και το κάνει.

Το τελευταίο βράδυ πήγαμε μια βόλτα στο άγαλμα του Λίνκολν.
Τα φωτάκια το έκαναν πιο γοητευτικό και ο λίγος κόσμος σε άφηνε να χαζέψεις με την ησυχία σου.
Ένα παιδάκι έσβηνε το πρώτο του κεράκι στα σκαλιά, κάποιοι είχαν δώσει ραντεβού, άλλοι έκαναν φωτογραφήσεις.
Και εγώ αγκάλιασα μια κολώνα γιατί έτσι. Γιατί πάντα ήθελα να αγκαλιάσω μια κολώνα. Γιατί μπορούσα και κανείς δεν θα με έλεγε περίεργη.

Το πίσω μέρος του Lincoln Memorial

Αράξαμε για λίγο στην πίσω πλευρά και αποχαιρετίσαμε την πόλη ευχαριστώντας την για τις τόσες γνώσεις, εμπειρίες και ερεθίσματα που μας έδωσε απλόχερα.

Και πριν φύγουμε, το Washington Monument που στεκόταν απέναντι, μου φάνηκε ότι μας έκλεισε το μάτι.