Στην κορυφή του Washington Monument

My first wish is to see the whole world in peace and the inhabitants of it as one band of brothers striving who should contribute most to the happiness of mankind, είπε ο George Washington και τον έκαναν μνημείο.

Αν προτιμάς, μπορείς να ακούσεις αυτό το post.

Tο Washington Monument είναι ένας οβελίσκος με κωνική κορυφή, ο οποίος ξεπροβάλει εδώ και εκεί καθώς τριγυρνάς στην πόλη και καθρεφτίζεται στα νερά μιας πισίνας.
Είναι ο πιο ψηλός οβελίσκος του κόσμου.
Οι ντόπιοι τον λένε και σκέτο Μonument.
Όχι ότι η Ουάσινγκτον δεν έχει πολλά monuments, αλλά αυτό είναι ΤΟ monument.
Χαϊδευτικά το φωνάζουν και pencil, δηλαδή μολύβι και όπως βλέπεις καλοξυσμένο.

To μνημείο το ξέρεις από έργα, ιστορικές ομιλίες και διαδηλώσεις. Στην ορκωμοσία ο πρόεδρος, αυτό κοιτάει στην ευθεία του. Το έχεις δει και στο Forrest Gump, την ταινία μέσα από την οποία ρίχνεις μια γρήγορη ματιά σε ιστορία Αμερικής.

Αυτό όμως που μάλλον δεν ξέρεις από τις ταινίες, είναι ότι σε αυτόν τον οβελίσκο, που είναι το πιο ψηλό κτίριο στην πρωτεύουσα της Αμερικής, μπορείς να μπεις μέσα και να ανέβεις μέχρι την κορυφή του. Και αυτό που στις περισσότερες λήψεις δεν διακρίνεις, είναι ότι η βάση του κυκλώνεται από 50 αμερικανικές σημαίες.
Μια για κάθε πολιτεία της Αμερικής.

Σου έχω ήδη πει στο άρθρο Ουάσινγκτoν DC: Επιβλητική και χαμογελαστή, γιατί η Washington είναι District και όχι πολιτεία, τι σημαίνει DC και ποιος διάλεξε το μέρος για να γίνει η πρωτεύουσα.

Αν θυμάσαι, τα σχέδια ανατέθηκαν το 1791 στον αρχιτέκτονα Pierre l’Enfant. Αν δεν θυμάσαι μπορείς να το ξαναδιαβάσετε για να πάρεις λίγο από την αύρα του μέρους.

Ο αρχιτέκτονας, οραματίστηκε το Καπιτώλιο, το σπίτι του Προέδρου και ένα άγαλμα προς τιμήν του George Washington, να σχημάτιζουν μεταξύ τους ένα ορθογώνιο τρίγωνο στο κέντρο της πόλης.

Η θέση του μνημείου λοιπόν είχε αποφασιστεί από το 1791, ενώ ο Washington δεν είχε πεθάνει ακόμη.

Η Ανέγερση, που πήρε περισσότερο από ότι είχαν υπολογίσει

Ο L’Enfant είχε φανταστεί το άγαλμα με τον Washington σε άλογο. 57 χρόνια όμως μετά (1848) όταν ξεκίνησαν οι εργασίες, αποφασίστηκε κάτι πιο λιτό, ένας αιγυπτιακός οβελίσκος. Ο θεμέλιος λίθος μπήκε την 4η Ιουλίου εκείνου του έτους και εκεί θάφτηκε ένα κουτί που περιείχε μια σημαία, τη διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και άλλα συμβολικά.

Έξι χρόνια μετά (1854), το μνημείο είχε καταφέρει να σηκωθεί 47 μέτρα (155 ft). Τότε όμως για λόγους πολιτικούς και οικονομικούς οι εργασίες σταμάτησαν.

“An Unfinished symbol for an Unfinished nation”

Τα επόμενα χρόνια έγινε ένας αιματηρός εμφύλιος, δολοφονήθηκε ένας πρόεδρος (Abraham Lincoln) και καταργήθηκε η δουλεία.

Η μισή κολόνα έστεκε εκτεθειμένη στον καιρό για 20 χρόνια.
Όταν τελικά ήρθε η ώρα να αρχίσουν ξανά τα έργα, είδαν ότι παρότι επέλεξαν ακριβώς το ίδιο μάρμαρο, αυτό δεν μπορούσε να έχει την ίδια απόχρωση με την πολυκαιρισμένη πέτρα. Αν προσέξεις, η χρωματική διαφορά φαίνεται μέχρι και σήμερα.

Ο οβελίσκος τελικά ολοκληρώθηκε το 1884. 36 χρόνια μετά τον 1ο θεμέλιο λίθο (γιατί υπήρξε και δεύτερος).
Έφτασε τα 169 μέτρα (555ft) και για πέντε χρόνια ήταν το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο.
Μετά φτιάχτηκε ο πύργος του Eiffel και έτσι έχασε την πρωτιά.

Πληροφορίες

Εισιτήρια μπορείς να κλείσεις μόνο για την ίδια μέρα. Το γραφείο ανοίγει 8.45 π.μ. αν και καλό είναι να πας νωρίτερα, ίσως και 7, για να σταθείς στην ουρά. Τις πιο πρόσφατες οδηγίες θα τις βρεις εδώ.

Αν δεν μπορέσεις να ανέβεις, λένε ότι η καλύτερη εναλλακτική είναι να επισκεφθείς το κτίριο Old Post και να δεις το Monument από ψηλά.

Γιατί από την κορυφή του Μonument το μόνο που δεν μπορείς να δεις, είναι το ίδιο τo Μonument

Μέσα στον οβελίσκο

Μπαίνοντας στο κτίριο, το πρώτο που συναντάς, είναι το άγαλμα του Washington. Λένε ότι το συγκεκριμένο του μοιάζει περισσότερο από κάθε άλλη απεικόνιση, γιατί έγινε με καλούπι από τον ίδιο. Και υπάρχουν τόσες πολλές, εμφανίζεται μέχρι και στα μονοδόλαρα χαρτονομίσματα.

Φτάνοντας στην κορυφή

Το πρώτο ασανσέρ που έβαλαν, έκανε 12 λεπτά για να φτάσει στην κορυφή. Εναλλακτικά, οι άνθρωποι τότε ανέβαιναν τα 896 σκαλοπάτια κρατώντας κεράκια. Σήμερα, ευτυχώς φτάνεις σε 70 δευτερόλεπτα. Και λέω ευτυχώς γιατί εμείς ανεβήκαμε με έναν άλλον τουρίστα από εκείνους που τα ξέρουν όλα, αλλά τα ρωτάνε τον φύλακα, παριστάνοντας τους δήθεν ανίδεους, για να πάρουν την ικανοποιητική απάντηση That’s a good question. Πόσο μου την έδινε αυτό και σε παραδόσεις μαθημάτων.

Φτάνοντας ψηλά, βρίσκεις έναν χώρο με δύο παραθυράκια σε κάθε πλευρά. Είναι αυτά που απ’ έξω φαίνονται σαν μικρά ματάκια (διακρίνονται στην κεντρική φωτογραφία, αν προσέξεις μόνο ένα χαμογελάκι λείπει από κάτω για να κάνουνε φατσούλα).

Από εκεί ψηλά λοιπόν, μπορείς να διακρίνεις όλο το αρχικό σχέδιο του Pierre l’ Enfant.

Μεγάλοι δρόμοι, πλατείες και μνημεία. Ένα τεράστιο, καλοκομμένο πλέγμα που διακόπτεται από διαγώνιους και επιτρέπει την οπτική επαφή ανάμεσα στα σημαντικότερα κτίρια της πρωτεύουσας της Αμερικής.

Φαίνεται και στο χάρτη που είχα φτιάξει για τον Περίπατο στο κέντρο της Ουάσινγκτον.

Ο L’Enfant είχε πει ότι οι λεωφόροι θα έπαιρναν ονόματα από πολιτείες. Έτσι και έγινε.
Πιο γνωστή λεωφόρος από όλες, ο πιο σημαντικός δρόμος της χώρας, ίσως και του κόσμου, η Pennsylvania Avenue. Ο δρόμος του Προέδρου της Αμερικής που συνδέει το σπίτι του με τη δουλειά, δηλαδή το Καπιτώλιο. Φήμες λένε ότι έδωσαν το όνομα αυτής της πολιτείας για να παρηγορήσουν τη Φιλαδέλφεια, η οποία εκτός από πρωτεύουσα της Πενσιλβάνια, ήταν και πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών ακριβώς πριν φτιαχτεί η Ουάσινγτον. Tότε που η χώρα μετρούσε μόλις 13 πολιτείες.

Σημείωση: Το σχέδιο του L’Enfant δεν μπήκε σε εφαρμογή όσο ήταν εν ζωή και εκείνος πέθανε φτωχός. Η αξία του και η συνεισφορά του αναγνωρίστηκαν 85 χρόνια μετά το θάνατό του. Τότε, τον ‘μετακόμισαν’ στο νεκροταφείο των ηρώων τους, το Arlington Cemetery. Όπου δεις σε ταινία να θάβουν ήρωα πολέμου, εκεί θα είναι. Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα για το σχέδιο του L’Enfant μπορείς να διαβάσεις εδώ . Το άρθρο μπορεί να λέει for kids αλλά είναι τόσο όσο χρειάζεσαι για αρχή.

Τα μεγάλα μνημεία της Ουάσινγκτον, στον αρχικό αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, κύκλωναν το μνημείο.
Και όπως διαπιστώνεις από τα παράθυρα του οβελίσκου.

Everything went according to plan

Προχωρώντας από πλευρά σε πλευρά, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μπορείς να επιθεωρήσεις πώς πήγε το σχέδιο.

Βορράς – Λευκός Οίκος

Φαίνονται το κτίριο, η αυλή και το δέντρο που στολίζουν κάθε χρόνο. Η καλύτερη κλεφτή ματιά που μπορείς να ρίξεις στο πιο διάσημο σπίτι του κόσμου.

Νότος – Tidal Basin

Ξεχωρίζει το Jefferson Memorial το οποίο βρίσκεται επάνω στο Tidal Basin, την τεχνητή λίμνη που ίσως έχεις δει γεμάτη με ροζ ολάνθιστες κερασιές την άνοιξη.

Πίσω από το μνημείο είναι ο ποταμός Potomac, ο οποίος χωρίζει την Ουάσινγκτον από την πολιτεία Virginia.
Αν προσέξεις τη φωτογραφία, στο βάθος φαίνεται το αεροδρόμιο Ronald Reeghan.
Αν περάσεις τη γέφυρα που βλέπεις, πηγαίνεις προς το Arlington Cemetery και το Πεντάγωνο.
Από μακριά ξεχωρίζει μόνο η κορυφή του μνημείου Air Force Memorial. Αυτό που δεν φαίνεται καθόλου από το δρόμο είναι το 911 Memorial. 184 παγκάκια, για τα 184 θύματα της επίθεσης στις 11/9/2001 στο πεντάγωνο, 9/11 για τους Αμερικανούς που γράφουν με άλλη σειρά τις ημερομηνίες. Ενδιαφέρουσα η φιλοσοφία δημιουργίας αυτού του πάρκου και μπορείς να τη διαβάσεις εδώ. Το να φτιάχνεις μνημεία, είναι τέχνη.

Ανατολή – Καπιτώλιο

Από εδώ κοιτάς το Καπιτώλιο αφ’υψηλού, αφού βρίσκεσαι 209 πόδια ή αλλιώς 63 μέτρα πιο πάνω.

Αριστερά, το πρώτο μεγάλο κτίριο είναι το Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας και αυτό με τον τρούλο, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Δεξιά στο καφέ κτίριο, είναι τα κεντρικά του Smithsonian Institute και στο στρογγυλό κτίριο, το μουσείο Hirshhorn.

Δύση – Linkoln Memorial

Για την κουτσουλιά στο παράθυρο, δεν ευθύνεται ο φωτογράφος.

Ακολουθώντας με το βλέμμα τη μπλε γραμμή της πισίνας οδηγείσαι στο κτίσμα με τους κίονες. Μέσα του κάθεται ένα πολύ φιλικό, λευκό άγαλμα του Lincoln.

H κορυφή του οβελίσκου

Η μύτη του οβελίσκου είναι μια πυραμίδα φτιαγμένη από αλουμίνιο. Θα περίμενε κανείς κάτι πιο σπάνιο, όμως το αλουμίνιο τότε ήταν δυσεύρετο και η κορυφή αυτή, το πιο μεγάλο αλουμινένιο πράγμα στον κόσμο. Μάλιστα ενώ είχε καθυστερήσει και την περίμεναν στην Ουάσινγκτον για τοποθέτηση, έμαθαν από τις εφημερίδες ότι αυτή ήταν στην Νέα Υόρκη και φιγουράριζε στη βιτρίνα του Tiffany’s. Χαμός πρέπει να έγινε.

Κοίτα όμως πόσο απρόσμενα αλλάζουν τα πράγματα. Μόλις δύο χρόνια μετά, βρέθηκε η διαδικασία που έκανε το αλουμίνιο φθηνό υλικό. Η μυτούλα έπαψε να είναι πολύτιμη, παρέμεινε όμως αλουμινένια. Επάνω της έχει χαραγμένες διάφορες πληροφορίες, όπως η ημερομηνία τοποθέτησης του θεμέλιου λίθου και η φράση Laus Deus που σημαίνει Δόξα στον Θεό.

Κατεβαίνοντας

Λίγο με σκάλες, λίγο με ασανσέρ επιστρέφεις στη βάση μαθαίνεις πώς φτιάχτηκε ο οβελίσκος, βλέπεις παλιές φωτογραφίες και περνάς από μια ρωγμή που προκλήθηκε το 2011 από ένα σεισμό. Ευτυχώς δεν έσπασε…σαν μολύβι.

E Pluribus Unum, στα λατινικά

Το διάχυτο πνεύμα της Αμερικής που προσπαθεί να ενώσει τέτοια ποικιλομορφία έκτασης και ανθρώπων, δεν θα μπορούσε να λείπει από εδώ.
Υπάρχει ένας πολύχρωμος τοίχος, ο οποίος έχει φτιαχτεί με πετρώματα από όλες τις πολιτείες. Επάνω του γράφει το motto της χώρας “Out of many One”.

Βγαίνοντας έξω, μπορείς να αράξεις στο πεζούλι ή στο γρασίδι, να πάρεις κάτι από την καντίνα (αυτές που σας έχω πει με την creepy μουσική) και να χαζέψεις.

Κοντά στη βάση του μνημείου θα βρεις Visitor’s Center με αναμνηστικά αλλά και σφραγιδούλες για το National Passport σου (αν είσαι συλλέκτης). Εκεί δίπλα υπάρχουν τουαλέτες, ψύκτες, πλανόδιοι με αναψυκτικά σε πάγο, όταν έχει ζέστη και φυσικά είπαμε, οι καντίνες που παίζουν την creepy  μουσική (με έχουν στοιχειώσει).

Κατεβάζοντας το βλέμμα από την κορυφή, βλέπεις το κτίριο του Museum of African American History που βρίσκεται εκεί δίπλα. Αξίζει να το προσέξεις για τα δαντελωτά του σχέδια και το ιδιαίτερο σχήμα ακόμη και αν δεν μπεις μέσα.

Αν δεις την Ουάσινγκτον από ψηλά, το Monument ξεχωρίζει. Είναι σαν όλη η πόλη να ξεδιπλώνεται και να συντονίζεται γύρω από αυτό. Βγάζει μια ιδιαίτερη δύναμη, έτσι όπως είναι κυκλωμένο από σπουδαία κτίρια. Σου τραβάει το βλέμμα μέρα-νύχτα καθώς τριγυρνάς. Σε μαγνητίζει και συναγωνίζεται τον τρούλο του Kαπιτωλίου.

Και όταν το κοιτάς μετά την επίσκεψη σου, λες κάθε φορά ‘Αχ! Έχω ανέβει στη μύτη, εκεί ψηλά’.